Elleri demir kokan çocuk
Bir tren istasyonunda
Kim bilir kaç kez el salladı
Yokluğa
Boşa
Olur ya döner diye
Su gibi sevmişti hani
Su gibi berrak, saf
Ellerini sevmişti en çok
Genç, deli bir kanda
Hoyrat
Emanet gibiydi o da
Her an gitmeye hazırlanmış
Olur ya belki gitmez diye
Gitmesin diye
Tüm dilekler inşallahdı
Olur ya bir gün
Panjurları olan bir evde
Esintili ruhuyla beraber
Yudumlarken kalbini
Hazır değil
Rüzgara
Panjurları çek
Hani olmaz ya
Oldu da
Esmedi diyelim rüzgar
Bu iklimde
Dokunmadı diyelim tenine
Olsun
Olur ya umut edersin
Umut etmek güzel
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SIZI
PoetryOkyanuslardan rıhtımlara doğru, son sürat gelen bir kasırgaya tutulmuştum.. O rıhtımlar da değersiz bir mal gibi unutulmuştum.. Yitik ve yıkık bir yoldu varmaya çalıştığım ,bir kalp yarasıydı sarmaya çalıştığım... Ne çare unutulmuştum.... En kötüsü...
