Çoğu zaman,
kalbimin kanserinin sesini duyuyorum damarlarımda...
Kemoterapi ünitesine
kaldırıldığından beridir
ağrılı ve acılı bir ses kulaklarımda...
İyi misin..?
diyor eş dost...
İyiyim diyorum gözlerimle,
Başımla onaylıyorum
Yok mecalim cümleye..
Neyin var diyorlar..?
Hiç diyorum hiç...
Diyemiyorum neyim yok ki..?
Neyim yok..?
Neyse ne...
Uzun zaman önce
bir kapı çarpılmıştı suratıma,
Uzun zaman önceydi
Kalbime giden damarlar tıkanmıştı
doktora göre.
Neyim var diyordum benim neyim var.?
Hiç diyordu tanıdıklar..
Bir kansermiş meğer
Kalbimi kemiren kemirgen...
Biz zindanmış meğer
içinde bulunduğum serüven...
Bir yılandan betermiş meğer
değer verdiğim değer...
Soranlara hiç diyorum artık
Hiç bir şeyim yok iyiyim ben...
Yalan dan kim ölmüş..?
Sürekli kulaklarımda,
kalbimden çıkıp beynime saplanan oklar,
Sürekli baş ucumda zehirli bir su,
Beni öldüren...
Katilim kalbimin tam ortasında...
Bilirsiniz giden öldürüp gider..
Ve bazen cinayet mahalline geri döner
Öyle değil
Benimki kalbimde bir kanser
Gitmedi hiç..
Geçmedi hiç...
Daimi..
Yalandan ölmem değil mi doktor..?
Ama kanserden ölürüm...
Kanserden ölürüm
Çok zulmetti bana çünkü..
Kalbime giden damarlar tıkalı
Beynimse düşünebilme yetisini kaybetmek üzere..
Ama iyiyim merak etmeyin
Hiç bir şeyim yok ki benim, hiç.....!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SIZI
PoetryOkyanuslardan rıhtımlara doğru, son sürat gelen bir kasırgaya tutulmuştum.. O rıhtımlar da değersiz bir mal gibi unutulmuştum.. Yitik ve yıkık bir yoldu varmaya çalıştığım ,bir kalp yarasıydı sarmaya çalıştığım... Ne çare unutulmuştum.... En kötüsü...
