Kasırgası bol şehrin
Dumanında kayboldum
Boğuldum boğazım toz
Avuçlarım taş dolu
İçimde Ebrehe'nin ordusu
Ebabiller susuz içimde
İçimde depresif Nilgün*
Merak etme intihara meyilli değilim
Merak etmezsin zaten bilirim
Boş laf benimkisi..
Bugün güneşe baktım güneş elemli
Baktım ki resimler ressama küs
Ve balıklar adi balıkçıların ağında
Umutlarım okyanusta
Ve sevinçlerim ağlak
Yüzüm alabildiğine muğlak
Damarlarım yorgun
Kanım pompada isteksiz
Hayallerim kırık
Hayallerim hep uğrak yeri oldu kalpsizlerin
Hayallerimi kırdılar sevgisizlikleriyle
Sevgisizlik beni sürüdü yerden yere
Rüzgarlar bile ağladı senin kalpsizliğine
Oysa,
En çok Seni sevdim
Haberin yok...
En çok Seni..
Hatta en çok ve en çok Seni
Ve yine sadece ve en çok Seni...
Seni senden çok sevdim
Sevgime rağmen sevgisizliğinle...
Seni sevmelerimin
Kokusu kaldı kalbimde
Kapılar ardındaki unutulmuş hazinemde
hayalin tek mücevherim
Hala sen
Seni okuyorum hala
Kalbimin alfabesinde
Yalnış yazılmışsın belli
Kalbimin derthanesinde
Olmayacak duaydı bu
Olmadı işte
Şimdi tüm aminler sahte...
*İntihar eden kadın şair Nilgün Marmara.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SIZI
PoetryOkyanuslardan rıhtımlara doğru, son sürat gelen bir kasırgaya tutulmuştum.. O rıhtımlar da değersiz bir mal gibi unutulmuştum.. Yitik ve yıkık bir yoldu varmaya çalıştığım ,bir kalp yarasıydı sarmaya çalıştığım... Ne çare unutulmuştum.... En kötüsü...
