Boyuyorum hüznümü
Biraz kırmızı
Biraz mavi
Biraz da yas rengi siyaha...
Koşuyorum kaçabildiğim yere kadar
Hüznümün sesinden..
Sanki 246 kemiğim kırılıyor
Sanki kulaklarım uğulduyor
Sanki bir gelincik soluyor istemeden..
Sanki bir el tutuyor hüznümün kulağından
Çekip kendine getiriyor ...
Satılığa çıkarsam kimse almaz
Ortaya döksem kimse yanında kalmaz
Bulaşıcı hastalık gibi..
En sevdiğim renklere de boyasam
Sevemedim ...
Hüznümü sevemedim..
Sevilesi mi...?
Hiç değil...
Benden esirgenen şeyler var
Bir tatlı söz belki,
Belki şefkatle uzatılan nazik bir el,
Başkalarına adanan..
Benden çalınan şeyler var
Bir huzur belki,
Belki bir küçük tebessüm,
Bir ömür belki,
Başkalarına sunulan...
Yerine verilen bilmem kaçıncı el bir hüzün..
İletilen bir mesaj var
Alıyorum,
Ama çaresizim..
Her yönüm,
Mavi gökyüzümde dahil
Çaresiz...
Kaldıramayacağım şeyler var
"Allah kimseye kaldıramayacağı yükü yüklemez.." ayeti kulaklarımda
Ama şeytanım durur başucumda
Hüznümden alın beni
Yada beni ondan...
Götürün beni,
Hiç bulamayacağı bir yere
Adı mahşer olan.....
Not:Ayet Bakara suresinin 286.ayetidir..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SIZI
PoetryOkyanuslardan rıhtımlara doğru, son sürat gelen bir kasırgaya tutulmuştum.. O rıhtımlar da değersiz bir mal gibi unutulmuştum.. Yitik ve yıkık bir yoldu varmaya çalıştığım ,bir kalp yarasıydı sarmaya çalıştığım... Ne çare unutulmuştum.... En kötüsü...
