Yan yana geçmek zorunda kalan iki ayrı otobüsteydik
Rüzgarlar savuruyordu kurumuş yaprakları dışarda
Çiçekler solmaya yakın..
Ve acı çeken kalpler için ölüm zamanı
Gördük birbimizi
Yavaştı otobüsün seyri.
Ve baktık yüzümüze
Bu bakamamaktan daha da acı..
Rüzgarımız dinmiş ,çiçeğimiz solmuştu
Bakınca anlamıştık..
Gözlerin soru soruyordu bana;
Ne kadar zor kavuşmuştuk değil mi.?
Ve ne kadar kolay ayrıldı yollarımız..!
Sen sağ kal ben selamet
Bir otobüs camından yanlışlıkla geçerken görelim birbirimizi
Hatta bu bile fazla..
Sen göremezsin asla
Gözlerimin içindeki kederi
Sen çözemezsin sırrını aşka meftun olmuş viranenin..
Sen yorulma ben adımlarım bitmek bilmez yolları
Ama varır mı dersin sonsuza..?
Bana şimdi öyle bakma
Bana soru sorma
Hüzün doluyor ciğerlerime hava yerine
Sen bana bakınca..
Kanım topuklarımda toplanıyor
Seziyorum tırnaklarım kırılıyor..
Akyuvarlarım kavga ediyor
Bana öyle bakma
Bana soru da sorma
Sadece dinle
Beyninin içindekileri kalbinin içindekilerle eşitle
Kalmasın çelişki
Bak gördün mü nasıl acı çekiyorım sayende..
Bak gör halimi nasıl da ölüyorum sayende...
Şimdi bana öyle bakma
Çünkü sen bana öyle bakınca
Hızlıca yaklaşıyorum ölüme..
Sen sadece beni hatırla
Hafızana çiz bu mavi otobüsü
Bu otobüsün camını
Ve o gözlerin bakışını
Sonra ben ölebilirim artık...
Siyahlar giy beni uğurla..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SIZI
PoetryOkyanuslardan rıhtımlara doğru, son sürat gelen bir kasırgaya tutulmuştum.. O rıhtımlar da değersiz bir mal gibi unutulmuştum.. Yitik ve yıkık bir yoldu varmaya çalıştığım ,bir kalp yarasıydı sarmaya çalıştığım... Ne çare unutulmuştum.... En kötüsü...
