" Yaşadıklarımızı
geri alamıyor muyuz..? " dedi Hilal..
" Yok " dedim keşke alsak..
Keşke bir çizginin en başından
mutlu finale doğru koşsak.
En baştan, yeniden
Tertemiz doğsak..
Oysa,
Devir ıstırap devri
Devran dönmüyor iyiliğe
Kötülük dövüyor iyiliği
Bu savaş hep kaybedile...
Alışırsın...
Yada alışmış gibi yaparsın mecburen..
Yada tam tersi..
Istırabını seversin,
Günahlarına aşık olursun,
Yada kalbinden kovalarsın kuşları...
Suçlarına sarılırsın sımsıkı..
Çünkü baştan ayağa suçlusun.
Bir ağ örülü duvarlarında
Bu kalbin duvarları suçlu...
Alamayız geri yaşadıklarımızı
Ve yazdıklarımızı,
Ve dilimizin yarası kabuk bağlamaz hiç
Ve geçmez bazı lekeler
Bu devir bizi lekeler...
Başkasında aramak için mutluluğu,
Başkasıyla bulmak için mutluluğu,
Ve başkasıyla bulamak için mutluluğu gül tozlarına
Bizi mutsuzluk çamuruna atarlar..
Tüm hayatımıza sıçrar o çamurun tozu
Alamayız geri...
İstesek de güç yok bilekte
İstesek de kelimeler boğazda takılı
İstemesek de alışırız..
Mecburuz çünkü...
Yalnız uyuruz
Yalnız adımlarız
Yalnız otururuz o çiçekli parkın o tenha banklarına
Geri alamayız yaşadıklarımızı
Geri alamayız ellerimizle işlediğimiz,
Bile isteye sevdiğimiz suçlarımızı...
Ve bir gerçek bağlanır bir finale;
Mutsuzluğumuzla mutluyuz
Gülmeye devam vesselam...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SIZI
PoetryOkyanuslardan rıhtımlara doğru, son sürat gelen bir kasırgaya tutulmuştum.. O rıhtımlar da değersiz bir mal gibi unutulmuştum.. Yitik ve yıkık bir yoldu varmaya çalıştığım ,bir kalp yarasıydı sarmaya çalıştığım... Ne çare unutulmuştum.... En kötüsü...
