Mean Girls and Bad Boys

✓ CHAPTER 20: Favor

Lez

Katatapos lang ng klase ko at thank god! Napasa na ni Dad yung birth certificate ko na nagpapakulang ng requirements ko. God! Ito pala ang life ng college. To think that my first class is 7:30 and it will end 8:40 exactly. 7:30? Seriously? Ang aga pa nun para sakin. Back in high school, ang 7:30 na yan ang assembly time para sa flag ceremony. Uggh! Im hungryyy.

I was on my way to the gate and sa di kalayuan, I saw a black van parked infront of the gate. Sino kaya yun? Nakakainteresado kasi. Nagtago ako sa may standing bushes sa gilid ng gate at nagtago dun. Ewan ko ba kung bakit ko tinataguan yan. Sumilip ako and lumabas ang isang lalaki. Familiar sakin yung figure. Nang humarap yung lalaki, O_______O! Oo nga. Karapat-dapat na taguan yang lalaking yan. Argh! What is Adrian doing here?

May lumabas nanamang isang lalaki. O__O! Dad? Bakit sila magkasama?

Nakita kong nagkamayan sila. For what is that?

"Adrian, I'm counting on you."

"Yes, Mr. Montes. I'll do anything wag lang siya mapalapit kay Largado. Natatakot din ako na baka bumalik yung alaala niya."

Dad pat his shoulders. "Do it for the sake of my daughter."

Wait! Largado? His daughter? Ako lang naman ang nagiisa niyang anak and sinong Largado ang pinaguusapan nila? Si Ian? God! Di ko gets yung pinaguusapan nila.

"Lez, Anong ginagawa mo dyan?"

Napatingala ako at sinuswerte ka nga naman. Nakita ako ni Adrian. Tumayo ako at pinagpagpag ko yung damit ko.

"Nothing. I am just smelling the scent of this." sabi ko at tinuro ko pa yung standing bushes. Totoo rin naman. Mabango to'.

"Since when did you have an interest at those bushes?" tanong niya nang nakakunot ang noo. Aba!

"Since when ka rin nangelam sa mga ginagawa ko?" sabi ko at winalk-outan ko siya. Walk-out girl ako eh.

Biglang may humawak sa braso ko at paglingon ko, siya nanaman. Sinubukan kong pumiglas but no, he's too strong. Argh!

"Adrian, let me go!" sabi ko and I try get his hands off me.

Napansin kong hindi siya kumikibo. I .. I try to look directly to his eyes and there it was. Yung mga mata niyang nakapangaakit sakin. Yung mga mata niyang nakakakuha ng loob ko.

"Lhiana ..." he called me.

Please .. don't call me with that name.

He used to call me with that name when he needed me and that was the time, when we were still in our relationship.

"You've changed..." he said.

I look down. Shit! Anong nangyayare sakin?

"Lhiana, I need you." he added.

This! Dito ako nabuhayan ng loob. Dito uminit ang ulo ko. He need me? Eh nung kailangan ko siya, nandun ba siya? Inangat ko yung ulo ko at pumiglas ako with all my might. I slapped his very thick face.

"You need me? Eh nung kailangan kita, dumating ka ba? Hindi diba? Ohwait! Dumating ka pala .. NUNG INIWAN MO KO AT MAY IBA KA NA! So ngayon, kailangan mo na ako kasi wala na siya. Ang kapal ng mukha mo. Sa tingin mo, mapapatawad kita sa ginawa mo, NEVER ADRIAN! FUCKING NEVER! Sinong gago ang hindi makakalimot na umasa siya ng umasa at tiwala siya ng tiwala tapos iiwan lang din pala siya? Im not stupid anymore, Adrian! You will never tame me and bring me back for what I am in the past. Kaya kung nalilinawan ka na, tantanan mo na ako. Stop calling me Lhiana!" sabi ko before I walk out. Nilabas ko yung handkerchief ko saka pinunasan yung pisngi ko. Oo! Umiiyak ako habang nagsasalita ako sa harapan niya.