Mean Girls and Bad Boys

✓ Chapter 18: The Truce

Lez

Nandito ako sa loob ng mansion namin at pumunta ako dito para kunin yung birth certificate ko. Pumunta ako ng garden at nadatnan ko dun si Dad na nagbabasa ng dyaryo. Umupo ako sa upuan na katapat lang niya. Binaba niya yung dyaryo and look at me with his blank expression.

"I'm here for my birth certificate." sabi ko but still his blank expression is on me.

"No." sabi niya at tinuloy ang pagbabasa ng dyaryo and I was like .. Argh!

"Dad, una sa lahat, gumising ako ng maaga para dito. Pangalawa, kulang ang requirements ko at dahil dyan, hindi ako makakapsgtake ng major exams and last, maganda ako." sabi ko. Eh gago pala to' si Dad.

"Huwag masyadong mainit ang ulo, darling. Manggigising ka pa ng kapitbahay." sabi niya without looking at me. Nakuu! Pupunitin ko yung mga dyaryong binabasa niya eh.

"Wala tayong kapitbahay and Dad, nakatira tayo sa sarili nating lupa." sabi ko and I cross my arms.

"Oh edi, baka gisingin mo yung mga natutulog nating kapitbahay." sabi nanaman niya.

"Argh! Dad, can't you just give me my birth certificate? I need it so badly. Kung hindi mo ibibigay, pwes ako nalang ang kukuha." sabi ko at aakmang tatayo na nang magsalita nanaman siya.

"Ako nalang ang magpapasa nun sa school niyo. You may now leave." sabi niya with a serious tone. Okaaay! What was that?

Pagkatayo ko, may nakita ako sa poolside na hindi ko kanais-nais na makita. What is he doing here? But, on the other side, bumalik ang lahat ng sakit na naramdaman ko. Kailangan ko ng makaalis sa lugar na'to bago pa niya makitang nasasaktan pa rin ako. Binilisan kong maglakad palabas ng bahay. Hahawakan ko na sana yung doorknob nang may humawak sa braso ko. Paglingon ko, mukha niya ang bumungad sakin at agad ko siyang sinampal. And there, my tears betrayed me.

"Lez .." he called me. " ... Im sorry."

Matagal ko yun hinihintay pero bakit ngayon lang. Bakit?!

Yumuko ako. I can't help it. Nasasaktan pa rin talaga ako.

"So, now you're apologizing to me? Bakit?! Bakit ngayon lang?" tumingala ako. "Ha?! Adrian, TELL ME! ANG KAPAL NG MUKHA MO PUMUNTA PA DITO. Pinaasa mo ako and iniwan mo. I end up being alone and stupid tapos .. ngayon mo lang sasabih--"

"Lezlhiana, tama na yan!" narinig kong sabi ni Dad. So ngayon pinagtatanggol niya na'to. "You should treat him right for he is your fiance!"

"WHAT?! I will never treat him right!" pagmamatigas ko. Totoo naman eh! Hindi na tinatrato ng tama ang mga manloloko.

"Well then, you must! If not, start guarding you friends from now on!" pagbabanta ni Dad. He will never do that to my friends. Kilala ko si Dad. He just want me to follow him.

Tumayo ako ng maayos at nagfliphair pa ako.

The Meanest Girl is back!

"Dad, I will say this once since you're going to die one of these years. First, You can't do that to my friends. Why? You treated them as your daughter for almost 8 years. Second, I will never treat him right. Why? Hindi ako yung tipong nirerespeto ang mga taong tangang iniwan ang katulad ko. And last, kung yan lang din pala ang ipagkakasundo niyo sakin, mas gugustuhin ko pang makasama si Christian Largado kaysa sa lalaking katulad niya. Oh? Don't tell me, hindi niyo siya kilala?" then I walk outside. Sumakay nako agad sa kotse at nagpahatid sa dorm.

Ito nanaman yung traydor kong luha. Argh!

If you want to know him ..

He's Adrian Galvez. My childhood friend.