Mean Girls and Bad Boys

✓ CHAPTER 31: The Girlfriend

Last week - Day 4

Emi

"Gusto kong lumabas." I said out of the blue.

It's been four days at tatlong araw nalang ang natitira. Tatlong araw nalang bago nila ulit akong kunin. Tatlong araw ng hirap na hirap maghanap sila Ace ng transplant para sakin pero walang namatch. Okay na yun. Hindi ko rin naman kailangan yun.

"Lalabas? You're not allowed to." -Kei.

"So, what?"

"Aiish! Hindi pwede."

"Matatapos na nga yung buhay ko tapos ipagdadamot mo pa sakin yung park." I said and I pout.

"Oo na! Heto na!" she said and tumayo siya. Tss! Bibigay din pala.

Pumasok yung mga nurse at nilipat ako sa wheelchair na may dextrose plus small machine kung titingnan kung ano na ba yung heart rate ko. Tinulak nako ni Kei palabas ng hospital hanggang sa makarating kami sa park. But we didn't expected na nandun din pala si Violet at Vinz. Ituturn around na sana ni Kei yung wheelchair leading to the other direction nang magsalita ako.

"Okay lang."

"Are you sure?"

Pinilit kong ngumiti. "Oo naman."

Pumwesto kami sa may bench and tahimik lang kami dun. Magpapahangin lang naman ako dito eh. Pero hindi ko maiwasan ang mapatingin sa kanila.

Nakawheelchair din si Violet and nakayuko siya which I find it why. Vinz was reading a story for her. Namimiss ko yun. Namimiss ko na yung nagstory telling siya sa harap ko tuwing bored na bored ako. Haays.

Nakwento sakin nila Lez yung sakit ni Violet. She was worst than me. Doon ko lang narealized na MAS kailangan niya si Vinz. I was so selfish. I keep crying nung time na yun. Sinisisisi ko yung sarili ko dahil sa pagiging selfish ko. Lez would only say na wala daw akonh kasalanan kahit alam kong meron. Kaya everytime na pupunta si Vinz sa room ko, pinagtatabuyan ko siya. He should be always at Violet's side. Di ba niya alam na mas malala si Violet kaysa sakin? Pero thank god, hindi na siya bumibisita. Ni isang anino man lang niya, wala akong naramdaman. Okay na sakin yun.

Tumayo na si Kei. Pinapatawag na daw ako ng nurse. May limited time kasi yung small machine sa tabi ko. Pag nagtagal ako sa labas, mawawalan ako ng hininga in no time.

Palabas na sana kami ng park nang may tumawag sa pangalan ko. Automatically akong lumingon kasi boses yun ni Vinz. We turned around and he was approaching us habang tulak-tulak si Violet.

Pagkaharap niya samin, he was smiling brightly infront of us.

"Aalis na kayo?" he asked.

"Oo eh. Pinapaakyat na siya ng mga nurse."

"Ganun ba? Ingat ka ha! Papakasalan pa kita." he said then he pat my shoulder.

Bakit ba feel niya wala siyang dinadaanan na problema? na feel niya okay sa kanya ang lahat?

Umalis nalang kami ni Kei sa harap niya. We were both silent. Hindi ako makapagsalita kasi in no time, mapapaluha nanaman ako. Di ko kasi kaya.

•

Last week - Day 6

It's my sixth day at bukas haharapin ko na ang aking kapalaran. I am so very fragile here in my room right now. Madami ng tambak ng gamot sa tabi ko. Umuwi sila mom and dad and they are currently cryng outside right now which is I can hear it from inside. Nakahiga ako ngayon sa kasalukuyan. I cant even move a bit. Hindi ko talaga maramdaman yung sarili ko.