Mean Girls and Bad Boys

√ CHAPTER 34: He's back

Kei

Sakit ng ulo ko. Napabangon ako. Papikit-pikit yung mata kaya kinamot ko muna siya. Dinilat ko ng maayos and O_O! Whatda? Nandito ako sa dorm? Kinuha ko yung phone ko at tinawagan ko si Lez.

"Hello, Kei?"

"Lez, sinong nagdala sakin dito sa dorm?"

"U-uh. S-si Ian! Tama! Si Ian. Kagabi ka pa kasi namin hinahanap kaya inutusan ko si Ian. Basta yun na yun! Dalian mo nga at pumunta ka na dito!" then she quickly ended the call. Loko yun ha!

•

Nang makarating ako sa hospital, nakasalubong ko sila Tita Debbie and Cathy. Both of them were crying. Alam niyo minsan sumagi sa isip ko kung takas ba talaga sa mental tong' dalawang to. Una, nagaaway sila nung makasalubong ko sila dito sa hospital. Pangalawa, yung bigla nila akong sinabunutan. Ngayon naman, umiiyak. Seriously?

Pumasok ako sa kwarto ni Rj. Nadatnan kong si Lez lang pala ang nandon.

"Where are all the others?" I said as I drop my bag.

"Nasa classes nila. Si Emi naman ay excuse dahil may conference siya with White. And you! Maiiwan ka dito dahil pupunta din ako sa klase ko. Bye." sabi niya at nagmadaling lumabas ng pintuan.

Say what? Biglaan yun ha.

Umupo ako sa sofa. Ano kayang pwedeng gawin? Binuksan ko yung Tv and there is nothing comfortable to watch. Sinubukan kong magcellphone pero wala namang nagtetext sakin. I tried to dialled mom's phone but they are not answering. Siguro busy. Sinubukan kong maglaro ng apps games but it's kinda bored. Ugh!

Tumingin ako sa orasan and it's almost 12 o'clock. Maya-maya, padating na yung nurse para icheck si Rj kaya lumabas na muna ako. Umaakyat ako sa rooftop. Magmumuni-muni lang.

Pagdating ko dun, umupo agad ako sa semento and put out my phone. Haist! Bakit kaya hindi nila ako tinatawagan? Hindi manlang ba nila tanungin sakin kung kung kamusta na si Rj? Useless din kasi di ko nga alam yung kalagayan niya ngayon eh.

Biglang may tumawag sakin and unregistered number. Sinagot ko yun.

"Hello? Sino to'?"

"I miss you."

Okay. That was weird. He must be calling a wrong number. Ibaba ko na sana kaso nagsalita ulit.

"Meet me at the place where we used to date."

•

Bumaba ako ng taxi and naglakad until I got to the place where all memories lies. All the leaves were dry and nawala na yung pintura ng bench na inuupuan namin dati. I miss this place but I have to move on. I realizee that. Wala akong panahon para makipagkita sa kanya besides, ikakasal na siya. Yung lalaking para sakin ay nasa hospital ngayon. Aalis nako dito.

As I turn around, I saw the man whom I want to forget. Nakatayo siya and may bandage ang noo niya. He was smiling at me but I have to resist it. Hindi ko na siya kayang makita or mahalin pa.

I walked and passed by him. Malalagpasan ko na sana siya kung hindi niya hinawakan yung braso ko.

"I'm sorry.."

Nang marinig ko yun, anger filled my emotions.

"Let me go." mahinahon kong sabi.

Hinarap niya ako sa kanya. "Khloe, I'm sorry. Nandito nako. Pwede na tayo ulit magsimula."

Pumiglas ako and sinampal ko siya.

"Magsimula? Wala na tayong dapat umpisahan ulit. Kasi ako, nagsimula na ako sa panibagong paraan. Ikaw? Nagsisimula ka na rin diba? Fiance ka na ni Cath diba? Can't you just forget everything? Ilang taon na yung nakalipas naghahabol ka pa rin? I wish that your memories will lost again. May fiance na ako. Is this enough para lubayan mo nako? And wala akong panahon para sa ganitong bagay kasi nasa kritikal na kondisyon ang fiance ko ngayon. Just let me go." I said and walk away.