VisYu [TAMAMLANDI]

Visal

Gözlerimi açtığımda her yer yine karanlıktı ama bu sefer gece. Yerde düşmüş olan telefonuma doğru yürüdüm. Saate baktığımda gece üçe geliyordu. Yerimden toparlanıp kavgadan dağılmış olan odamı toplamaya başladım. Yere düşen pinokyoma baktığımda aklıma Yusuf geldi. Kim bilir ne kadar gözlemiştir yolumu?

Al işte onu da kaybettim. Ağlamaya başladığımda umrumda olan tek şey Yusuf'tu. Vûcudumdaki hiç bir sancı canımı bu kadar yakamazdı. Aylardır gözümün içine baka baka beni sevmişti. Ama o kadar aptalım ki hiç bi şey anlamamıştım. Her defasında farkında olmayarak onu bir kez daha tüketmiştim. Benim yüzümden hem ailesinden hem yaşadığı hayattan hem de benden vazgeçmişti. Sahi beni  terketmişti. Yani beni hayatından çıkarmışmıydı?
Özür dilerim Yusuf.
Özür dilerim.

Odama giren kişiye baktım. Küçük kardeşim ağlayarak yanıma geliyordu. Şu an en çok bana ihtiyacı vardı. Ama ben yine yenilmiştim. İlk kez onun gözleri önünde ağlıyordum. Yere yanıma oturdu. Sarılarak ağladı.
Ağladım.

Saat dörde gelirken inip kahvaltı hazırladım. Sadece çayı yapmamıştım hemen soğur diye. Daha sonra banyoda kısa bir duş aldım ardunda abdest.

Üzerimi giyinip ezan okunurken evden çıktım. Mezarlığın yolunu tuttum.

Mezarlığa geldiğimde yine aynı duyguyu yaşadım.
Özlem. Özlem. Özlem.

Ellerimi toprağa doğru uzattım. Ağlamaya başladım.
"Anne n'olur geri gel anne!"diye fısıldadım.
Kalkıp seccademi serdim kıbleye doğru. Sabah namazımı kıldım.

Sabah namazımı bitirdiğimde hafiften çiseleyen yağmur, hızlanmaya başlamıştı. Eşyalarımı toplayıp çantama yerleştirdim.
Arkama son bir kez baktım. O çatısı olan ev bile buranın verdiği huzuru vermiyordu. Başımdaki şalı sıyırıp saçımın ön tarafını çekip bağırarak ağlamaya başladım.

Arkama doğru adım atıyordum.
"Anne n'olur geri gel anne!"diye hem bağırıp hem ağlıyorken sırtımı biriyle çarpıştı. Korkarak arkama döndüğümde o kişinin Furkan olduğunu farkettim. O da benim yüzüme  korkmuş gibi bakıyordu.
Bana sarıldı. Bağıra bağıra ağlamaya devam ediyordum. Bunun yanlış olduğunu farkedip ayrıldığımda gözlerim karardı.

○○○

Gözlerimi açtığımda bir arabanın içindeydik. Dışarıya baktım hava gayet aydınlıktı. Gözlerimi yana çevirdiğimde yanımda duran kişinin Furkan olduğunu farkettim. Meraklı gözlerle bana bakıyordu.

"İyi misin?"dedi kaşlarını kaldırarak. Endişeli gözüküyordu.

"İyiyim."dedim zoraki tebbessüm ederek.

Yüksek bir binanın önünde durdu taksi. Yavaşça kapıyı açıp indiğimde tekrar gözlerim karardı. Sendeledim.
Koşarak gelip elimi tutan Furkan'a baktım.
Bir kaç adım attıktan sonra bu sefer gözlerim tamamen kararmıştı. Sonrasını hatırlamıyorum.

○○○

Bembeyaz bir ortamda oturuyordum. Sonra beyazlar içinde giyinmiş olarak gelen anneme sarıldum. Ağlamaya başladım.

"Ağlama kızım ağlama. Bak ben burdayım."dedi.

"Anne sana çok ihtiyacım var."

"Şşş. Sakın öyle söyleme! Senin Allah'tan başka kimseye ihtiyacın yok."

"Anne, beni seven biri daha terketti beni. "

"Biliyorum kızım biliyorum. Her şeyden haberim var."

"Benim yüzümden anne. Benim yüzümden."

"Hayır  hayır senin yüzünden değil."

Ağlamaya devam ediyordum.
Alnımdan öptü.