Luna de Novembre.

Dead inside

-Nuk mundem më.- shfryu lehtas teksa ktheu dhe njëherë shishen e tekilës kësaj here për ta pirë me fund. Ndjeu grykën t'i digjte e ajo djegie u përcoll deri në stomak, shkoi në çdo qelizë të trupit të saj e kjo e bëri që të mbyllë sytë nga dhimbja, për të dalë ca lot të pavetëdijshëm nga sytë e saj tashmë të bëra flakë të kuqe.

Në dorën tjetër mbante një cigare, tymi i së cilës bashkohej me errësirën e asaj nate, me dhimbjen e atij shpirti të braktisur.

E thithi njëherë duke gëlltitur tymin sikur të donte ta ftonte vetë murtajën në trupin e saj. Nuk i interesonte më jeta e saj, e për çfarë ta donte?! Ta shikonte vetveten sesi  venitej çdo ditë e nga pak? Apo të shikonte dhimbjen ta gllabëronte çdo ditë, t'i dhuronte dhimbje në çdo çast.

E ngriti dhe njëherë shishen, por asnjë pikë alkool nuk ra tashmë në gojën e saj kështu që e flaku tutje duke e përplasur pas murit përballë, duke e bërë copë e çikë së bashku me disa shishe a gota të tjera të copëtuara tashmë.

Kundërrmonte erë alkool ajo dhe tërë dhoma. Rrinte ulur në dyshemenë e ftohtë pisk e lakuriq pa e vrarë mendjen se trupi i ishte bërë morrnica e mavi nga i ftohti i dhjetorit. Nuk e vriste mendjen për ngricën që kishte veshur dhe dritaret e vogla të asaj dhome. 

Ashtu, e dërrmuar futi dorën poshtë krevatit e, nxorri bllokun e zi. Filloi të shkarravisë pa kuptim, rrëmujë ashtu si shpirti i saj e as vetë nuk e shikone çfarë po shkruante se errësira e dhomës nuk ia lejonte, megjithatë shkarravinat e bënin të ndihej mirë.