Luna de Novembre.

Pas mesnate

"Nuk e meritoj atë"- përshpëriti lehtas e nxorri me vrull tymin katran te errët të cigares vrastare.

Teksa qëndronte ulur në tarracën e atiij pallati të vjetër, hodhi një vështrim zhbirues nga dritarja përballe. Perdja e holle nuk e pengonte hijen e saj, që si dukej po qëndronte ulur në shtrat duke shkruar, ashtu si bënte gjithmonë çdo natë pas mesnate, kur të gjithë ishin në gjumë. E kishte mësuar përmendësh rutinën e saj.

Hidhte bllokun mbi shtrat, hapte dritaren dhe vëzhgonte yjet një më një derisa arrinte te hëna.

Seç fliste me ta. Shumë do thoshin që është e çmendur, por jo...

Më në fund, pas mesnate ajo gjente vetveten, largohej nga ai univers, katran i erret që jetonte, bëhej njësh me errësirën e hënën.

Kështu bëri dhe atë natë si çdo natë tjetër pas mesnate.

Ku e dinte ajo që dy sy të etur për pakëz mirësi shikonin hënën në fytyrën e saj.

"Një djall do e zhyste në  pisllëk dhe ëngjëllin"-mendoi dhe flaku tutje bishtin e cigares