Luna de Novembre.

Gjethëza ra

I di gjethet e vjeshtës?! Si fillim ndrrojnë ngjyrë, këputen nga pema dhe bien pak-nga-pak duke u hallakatur tutje-tëhu derisa prekin asfaltin e lagur nga shirat vjeshtarakë e, më pas bëhen cifla-cifla nga këpucët prej gome a lëkure të njerëzve, që as e venë re prezencën e gjethëzës të vogël në tokë. Nuk e kuptojnë se ajo ende frymon, ndonëse dergjur asfaltit të ftohtë. Askush nuk tenton ta marri, të mos e shkelë, por hap pas hapi e shkelin, e copëtojnë, e vdesin, derisa asgje mos ngelet nga ajo...
E njëjta gjë ndodh dhe me shpirtin e njeriut; vuan, vajton, vyshket dhe më pas nis të vdesë pak nga pak...Pak nga pak derisa vdes bashke me trupin; ç'makabër!
Makabër thonë të gjithë pasi vdes, i shkojnë dhe në varrim, njëjt sikur dhe vjeshtën që i thonë "e artë", pasi vjen dimri, ashtu dhe shpirtin e qajnë pasi largohet...
E ndokush që as e njihte atë shpirt, thjesht sa i çon dy-tre trëndafila artificialë e ia le mbi mermerin e ftohtë tash, thjesht sa për sy e faqe. Lëshon një psherëtim' duke thënë "ishte e re", e duke bërë si në dhimbje largohet me kokën ulur.
Atje, në fshehtësi, qëndron dhe dikush që e njihte mirë atë shpirt; lëshon një trëndafil të kuq a të bardhë mbi mermerin e ftohtë dhe ndjen vajtimin t'i mbysë shpirtin; lotët pellgje-pellgje formojnë mbi mermer.
Pret dhe për përqafimin e përhershëm, por s'e merr.
Pret e pret dhe asgjë s'merr.
S'merr dot, se gjethëza u vysh, u keput dhe vdiq.

Dikur i  jepte trëndafila dhe përqafime pas çdo loti; mundet t'i japë përsëri, veçse ajo tashmë s'qan.
Dikur i jepte trëndafila pas çdo loti që ajo derdhte.
Sot i jep trëndafila ps çdo loti që ai derdh.
Ajo s'qan më...
Dikur i jepte dhe përqafime pas çdo loti që ajo derdhte.
Sot i jep përqafime pas çdo loti që ai derdh.
Ajo s'mundet ta përqafojë tani.
Ai pret dhe pret...
Por...
Gjethëza tashmë, ra
Ra...
Vdiq'!