Bestia

Listy.

  -Rozalio!-zawołał Filip.
  Odwróciłam się z uśmiechem na twarzy i rzuciłam się w jego stronę, aby go przytulić, ale zrobił unik.
  -Wybacz mi, ale nie teraz. Musisz mi pokazać, w którą stronę mam się udać, aby Cię uwolnić.
  Zaczęłam naprawdę brutalnie drapać się po ramionach, a on jedynie patrzył na to przerażony. Z bólu zaczęłam dyszeć. Złapał mnie za nadgarstki i odciągnął je od moich rąk. Wtedy przenieśliśmy się do nicości. Wybuchłam płaczem.
  -Dlaczego to robisz? Co się dzieje?
  Złapałam się za głowę i zaczęłam krzyczeć.
  -Rozalia!-wrzasnął.
  Zaprzestałam wszystkiego. Miał zmieszaną minę. Chwycił mnie za bark, ale szybko się wyrwałam.
  -Przepraszam, nie chciałem krzyczeć... Wiem, że jesteś lękliwa...
  Złapałam suknię i odbiegłam.
  -Zaczekaj, Rozalio!-zawołał.
  Echo powtórzyło moje imię przynajmniej sto razy.
  Obudziłam się z ogromnym bólem na ramieniu. Spojrzałam na postać siedzącą przy mnie. Był nim Filip, który gniótł w dłoniach dwie maski.
  -Przepraszam, że zdjąłem Ci stelaż-szepnął i złapał mnie za dłoń-zrobiłem to tylko dla Twojej wygody, nie chciałem Cię urazić.
  Wokół unosiła się muzyka. Po rozejrzeniu się zauważyłam, że jestem w mojej starej komnacie z Woli Grzymaliny.
  -Aleksander zaraz wróci, jeśli o tym myślisz.
  Niczego nie rozumiałam.
  -Co się stało? Co ja tu robię?-spytałam przerażona.
  Zaczął tłumaczyć, ale nie byłam w stanie zrozumieć jego słów. Miał bardzo strapioną minę.

  -Znowu zaczęłaś beczeć, to się stało. A co tu robisz? Drzesz się i spać nie dajesz, dzieciaku. Cicho już-powiedziała Tatiana, wisząc mi nad głową.
Otworzyłam oczy i od razu schowałam twarz w dłonie.
  -Przepraszam, miałam zły sen...-odparłam sennie.
  -Trzymajcie mnie!-zawołała-już od dwóch tygodni się drzesz równo o drugiej, daj żyć.
  Wzruszyłam ramionami, a ona westchnęła.
  -Spać-rozkazała.
  Skierowała się w stronę wyjścia.
  -Możesz położyć się ze mną i o czymś mi poopowiadać?-poprosiłam.
  Już po chwili służąca leżała obok mnie i mówiła kolejną historię, coś tam o niej i jej narzeczonym. Niegrzecznie ją zignorowałam i zasnęłam.

  -Toć trzymaj tą łapę prosto-skarciła mnie kobieta w chuście.
  Spojrzałam w jej stronę, a potem na moją dłoń.
  -To jest linia życia, widzisz?
  Wyraźnie wskazywała zgięcie przechodzące przez środek. Przytaknęłam.
  -Tu linia małżeńska.
  Wskazała miejsce pod małym palcem. Przytaknęłam.
  -Tu linia losu.
  Przepołowiła moją dłoń na pół. Przytaknęłam.

  Otworzyłam oczy i kilka razy zamrugałam. Rosjanki nie było przy mnie, najpewniej już musiała wstać. Zjadłam z nią śniadanie i udawałam, że słucham jej opowieści. Tak po prostu wypada.
  Po jedzeniu ubrałam się w zwiewną, białą chemisę i upięłam włosy z tyłu. Ubrałam kapelusz, żeby chronić głowę przed żarem, który lał się dzisiaj z nieba.
  Wsunęłam na stopy pantofle, wzięłam wachlarz z półki i opuściłam pomieszczenie. Tatiana siedziała przy stole i haftowała wzór na ręczniku kuchennym. Podniosła wzrok nie przerywając czynności i uśmiechnęła się do mnie szeroko, ukazując swój dołeczek. Odwzajemniłam go niemrawo i usiadłam naprzeciwko niej.
  -Jak się panienka czuje?-spytała.
  Wróciła do ścierki, a uśmiech zszedł jej z twarzy. Bardzo skupiła się na nitce, która niefortunnie się zaplątała.
  -Boli mnie głowa-odparłam cicho.
  -Pewnie od niewyspania.
  -Pewnie masz rację.
  Zaczęłam masować skronie.
  -Kto to przyjechał?
  Podniosłam natychmiast głowę i wyjrzałam przez otwarte na oścież drzwi frontowe. Wstałam, a Rosjanka automatycznie za mną to powtórzyła. Odrzuciła ręcznik i wyszła za mną przed dom.
  Pan nie żyje. Weronika znikła i muszę uciekać. Pan się zdenerwował i wyrzucił go z posiadłości. Pan oszalał. Tylko to przychodziło mi do głowy, kiedy widziałam Piotra zeskakującego z konia. Miał potargane włosy, a przez ramię przełożoną skórzaną torbę. Posłał nam przyjazny uśmiech, a Tatiana szeroko go odwzajemniła*.
  Służka podeszła i pomogła zdjąć mu torbę.
  -Co tu robisz?-spytała z zaciekawieniem.
  -Przynoszę listy.
  Chciałam coś powiedzieć, ale jedynie otworzyłam usta. Dlaczego oboje na mnie patrzyli?
  Weszliśmy do środka. Tatiana przyniosła z biblioteki zestaw do otwierania i pisania listów. Delikatnie rozerwała list z pieczęcią, na której napisane było Woronow, ale cyrylicą. Przynajmniej tyle już potrafię odczytać. Wyjęła list zaadresowany do mnie i zaczęła go czytać.
  -Tatiano!-zawołałam urażona i wyrwałam jej kartkę.
  Uniosła ręce w geście obronnym i zabrała się do otwierania kolejnego. Zaśmiałam się cicho.
  Przeszłam do biblioteki, gdzie usiadłam na pachnącym fotelu. Zapach był już mniej wyraźny, ale nadal go czułam.