Bestia

Bezpieczeństwo.

  Tłum ludzi, ciemna postać. Przedziera się przez osoby w pięknych strojach. Trzyma w dłoni nóż. Podnosi ją i rzuca nim w moją stronę. Spokojnie. Spokojnie. Spokojnie.

  Obudziłam się i chciałam gwałtownie poderwać, ale ktoś mnie trzymał i przytulał do siebie. Wbiłam paznokcie w jej ramię. Oddychałam bardzo szybko. Byłam przerażona.
  -Spokojnie-wyszeptał znajomy głos.
  Opanowałam negatywne emocje i rozejrzałam się. Biblioteka. Byłam wtulona w Pana, ale i tak jeszcze bardziej się do niego przybliżyłam i oparłam się głową o jego klatkę piersiową. Przymknęłam oczy.
  Dopiero teraz przypomniałam sobie wczorajszy wieczór. Po rozmowie udałam się tutaj, a on dołączył do mnie po około godzinie. Usiedliśmy obok siebie i czytaliśmy książki. Długo też rozmawialiśmy. Najwidoczniej zasnęłam.
  -Co Ci się przyśniło?-spytał półszeptem, głaszcząc mnie po włosach.
  -Ktoś chciał mnie zabić-odparłam.
  Westchnął, jakby lekko podburzony.
  -Nie pozwolę nikomu Cię skrzywdzić, wiesz o tym?
  Mimo, że aktualnie czułam się bardzo bezpiecznie w jego ramionach, to nadal nie darzyłam go większym zaufaniem. Puściłam go z zamiarem odsunięcia się.
  -Nie-zaprotestował-posiedźmy tak jeszcze chwilę, proszę.
  Pokiwałam nieznacznie głową i wróciłam do poprzedniej pozycji. W ciszy nie przestawał bawić się moimi włosami.
  -Celowo nie odpowiedziałaś na moje wczorajsze pytanie?-spytał.
  Wiem już, jak zdefiniować ton jego głosu: monotonny. Nie wyraża nim żadnych emocji. W zasadzie, nie okazuje emocji w żaden sposób. Jedynie czasem wyrzuci z siebie frustrację. I na tym się kończy, znowu lód.
  -Jakie pytanie?
  Zamknęłam oczy i położyłam dłoń na jego boku, a głowę wygodniej ułożyłam na piersi. Może to się wydawać dziwne, ale nawet przez skórę czułam chłód jego serca. Nawet przestałam uważać to wszystko za niedorzeczne-los wtrącił mnie w świat pełen magii, a ja to po prostu zaakceptowałam.
  Pan, to jest, Aleksander, milczał. Niezbyt się tym przejmowałam. Milczał, czyli nie chciał tego powtarzać.
  -Będę musiał niedługo wyjechać-oznajmił.
   -Gdzie? Dlaczego?
  -Żeby powiedzieć, że nie żyjesz.
  Podniosłam się. Już nie oponował. Spojrzałam na niego pytająco.
  -Dla Twojego bezpieczeństwa. Nieboszczyka nie będzie szukała, ani nie będzie o niego zazdrosna-dodał.
  Trudno opisać uczucie, towarzyszące dowiedzeniu się o swojej śmierci. Ale po rozpatrzeniu wszystkich pozytywów i negatywów stwierdziłam, że to wcale nie jest taki głupi pomysł. Pan wstał i wyciągnął w moją stronę dłoń, pomagając mi się podnieść. Ruszył przodem, jakby jako przewodnik, ale przepuścił mnie pierwszą w drzwiach. Znaleźliśmy się w jakimś pokoju z wieloma oknami i otwartym przejściem na zewnątrz. Skręciliśmy w prawo i znaleźliśmy się w pomieszczeniu, w którym wczoraj poznałam jego imię. Stół przecierała niedrobna kobieta z wyraźnie widocznymi kośćmi policzkowymi, ubrana w suknię do połowy łydek i fartuszek. Włosy miała gęste, jasne i splecione w gruby kłos. Były naprawdę długie-gdyby nie fryzura, najpewniej by po nich deptała. Oczy miała jasne, a usta czerwone. Gdy zauważyła nas, odłożyła szmatkę i zaczęła wycierać dłonie w fartuch.
  -Przepraszam, że nie usprzątnęłam jeszcze biblioteki, nie chciałam państwa budzić-rzekła z uśmiechem i wyraźnym, rosyjskim akcentem.
  Zaczęła mi się przyglądać.
  -Dobrze, Tatiano-odparł Pan, a gdy dostrzegł to samo, co ja, dodał lakonicznie-to Rozalia.
  -Narzeczona?-dopytała bardzo szybko.
  Spojrzeliśmy na siebie. Ja lekko się zaśmiałam, a on, jak zresztą zwykle, przybrał poważną postawę.
  -Załóżmy-odpowiedział, patrząc na służącą.
  Nastała chwila niezręcznej ciszy, podczas której Rosjanka uważnie nas obserwowała.
  -Ma państwo ochotę na śniadanie?-przerwała ją.
  -Ja podziękuję, ale zostawiam Cię z Rozalią-oznajmił i ruszył do drzwi-Piotr!-zawołał.
  Dumny i wyprostowany opuścił dom, a za nim kulejąc szybko podążył sługa.
  Spojrzałam na dziewczynę nieco starszą ode mnie, która przyglądała mi się. Czułam się bardzo nieswojo.
  -Jesteś dobra dziewczyna-powiedziała nagle, po czym wskazała na stół-siądź, idę smażyć placki.
  Gdy tylko wyszła, wypuściłam z płuc powietrze. Usiadłam za stołem i grzecznie czekałam na śniadanie, które przyszło po piętnastu minutach. Postawiła przede mną talerz z pięcioma plackami ziemniaczanymi, polanymi śmietaną. Zajęła miejsce naprzeciwko. Wczorajszego dnia tak samo siedziałam z nim.
  Dziewczyna odważnie wzięła w dłonie placek i zaczęła go spożywać. Wtedy zauważyłam, że nie przyniosła sztućców. Lekko spanikowana i zdezorientowana spojrzałam na nią.
  -No co? Tak się je na wsi-stwierdziła.
  Westchnęłam i delikatnie podniosłam placek, biorąc malutki kęs. Moja towarzyszka właśnie rozpoczęła kolejny. Jedząc go, zaśmiała się.
  -Jesz jak księżniczka! Nie przejmuj się, nie patrzy.
  Czułam, jak się rumienię. Wzięłam kolejny, bardziej pewny gryz. Kobieta się uśmiechnęła.
  -Skąd jesteś?-spytała.
  Połknęłam kawałek.
  -Ze wsi-odparłam bez zastanowienia.
  -No jo, ale jakiej?
  Wzruszyłam ramionami i ugryzłam.
  -Dziwne to-zmarszczyła się i wstała, ruszając do kuchni-idę zdjąć kolejne.
  Wróciła z talerzem wypełnionym jedzeniem.
  -Te z góry gorące, na dole już przestudzone-oznajmiła.
  Pokiwałam głową
  -Kochacie się?-ponowiła pytania.
  Z trudem przełknęłam.
  -W jakim sensie?
  -W obu sensach.
  -Nie kochamy się, w łóżku, no wiesz-odparłam speszona-a czy się kochamy? Nie wiem.
  Zjadła ostatniego i sięgnęła po kolejne, dobywając tych z dołu. Polała je obficie śmietaną.
  -Chcecie śmietany?
  Pokiwałam przecząco głową. Odłożyła miskę i łyżkę, po czym ponowiła konsumpcję.
  -To ja się dopytam.
  Zrobiłam wielkie oczy.
  -O co? Kogo?
  -No, Pana. Chociaż sam fakt, że przywlókł tu dziewczynę chyba mówi o tym, że za Tobą szaleje. To był jego azyl. Przyjeżdżał tu raz na kilka miesięcy i prawie nic nie gadał. Siedział w altance albo gdzieś spacerował.
  Znowu się zawstydziłam. Oh, jaka ta dziewczyna jest bezpośrednia.
  Dokończyłam posiłek, umyłam dłonie i usta, podziękowałam za poczęstunek i towarzystwo, po czym prędko usunęłam się z domu. Pan stał kilkadziesiąt metrów od drzwi, oparty o konia. Niepewnie podeszłam.
  -Pojeździmy.
  -Nie ma mowy-zaoponowałam.
  Powolnym krokiem stanął za mną. Jedną ręką złapał mnie w talii, a drugą chwycił i położył na pysku konia, który zniżył głowę.
  -Ona nic Ci nie zrobi. Widzisz? Boi się bardziej od Ciebie. Wie, że Ty dominujesz. W przeciwieństwie do ludzi, konie są inteligentne-szeptał mi do ucha.
  -O czym Ty mówisz? Przecież ludzie są inteligentniejsi od koni. I to znacznie-mówiąc to głaskałam klacz.
  -Człowiek nie rozumie, kiedy powinien zaprzestać buntu. To czyni go idiotą.
  Zmarszczyłam brwi.
  -Każdy pragnie wolności, to normalne.
  -Ale czy użyteczne?
  Przeanalizowałam jego wypowiedź. Wyrwałam mu i stanęłam obok. Patrzał na mnie bez uniesionej brody, jak to miał w zwyczaju.
  -Nie ulegnę Ci-oznajmiłam.
  -Nic takiego nie powiedziałem.
  -Wiem, o co Ci chodzi. Nie ma w Tobie uczuć. Został jedynie strach, który nakazuje Ci szukać tej głupiej dziewczynki, która się w Tobie zakocha i żebyś w końcu zaznał spokoju duszy.
  -Bredzisz.
  -Tak, oczywiście-odparłam urażona i ruszyłam w stronę altanki.
  Dopiero po kilkunastu krokach ruszył za mną. Dogonił mnie i zatrzymał mocnym chwytem za ramię.
  -O co Ci chodzi, Rozalio?-spytał.
  -A Tobie? Puść mnie-rozkazałam.
  Wykonał to. Wziął głęboki wdech, ale nic nie powiedział. Ruszyłam dalej, ale znowu mnie zatrzymał.
  -Naprawdę Cię nie rozumiem, miła. Co się stało?
  -Nie będę Twoją uległą suką. Nigdy.
  -Nie wymagam tego-powiedział szybko.
  -Więc czego ode mnie chcesz? Dlaczego nadal mnie przy sobie trzymasz?
  Pomyślał chwilę.
  -Chcesz odejść?
  Wzruszyłam ramionami.
  -Możliwe.
  W jego oczach zobaczyłam niepokój.
  -Chcesz odejść?-powtórzył, jakby wymagał konkretnej odpowiedzi.
  -Możliwe.
  Sięgnął za głowę i rozwiązał maskę, znowu ukazując przede mną tą szkaradną część siebie.
  -Dlaczego akurat teraz? Dlaczego akurat po tym, jak Ci to pokazałem?-uniósł się.
  Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, ale nie pozwolił mi dojść do głosu.
  -Jesteś taka sama jak wszystkie. Byłem idiotą, łudząc się, że jesteś wyjątkowa-prychnął, po chwili dodał-ale niestety Cię kocham i nie pozwolę Ci odejść, bo równałoby to się z Twoją śmiercią, Rozalio. Musisz w końcu to zrozumieć.
  Nie mając siły na kolejną kłótnię, po prostu wybuchłam niekontrolowanym płaczem. Aleksander jedynie mnie objął.
  Ten dzień spędziliśmy w ciszy, ale wspólnie. Pomógł mi trochę przemóc się do jeździectwa. Był bardzo delikatny i czuły, gdy mnie dotykał czy podsadzał lub zsadzał z konia.  Koniec końców i tak skończyło się na tym, że siedziałam z przodu, a on powoli prowadził czarnego ogiera. Przekroczyliśmy bramę porośniętą pnączami i lasem gdzieś zmierzaliśmy. Dosyć często skręcaliśmy, więc starałam się zapamiętywać wszystkie szczegóły. Po kilkunastu minutach, może kilkudziesięciu, znaleźliśmy się w wiosce. Po drodze szły kury, a przy udeptanej drodze stały gospodarstwa. Wokół malował się obraz pól, a dalej majaczył się las. Ktoś gwizdnął w naszym kierunku, więc spojrzeliśmy w tamtą stronę. Był to dzieciak dojący krowę. Od razu dostał szmatką w głowę od swojej matki, która obok zmywała. Zachichotałam.
  Jechaliśmy dalej i już po chwili wyjechaliśmy z wioski. Otworzyła się przed nami długa, piaszczysta droga, wokół której dalej rozciągały się pola. Czasami na horyzoncie było widać zwierzęta, takie jak bydło czy konie.
  Po pokonaniu tego odcinka skręciliśmy w lewo. Kilkadziesiąt metrów dalej już rozciągało się głośne miasteczko. Gdy dotarliśmy, Pan zdjął mnie z ogiera, po czym sam zgrabnie z niego zeskoczył. Podszedł do jakiegoś mężczyzny, a ja nie zwracając na to uwagi ruszyłam przed siebie. Dogonił mnie.
  -Nawet nie myśl o ucieczce-powiedział szorstko.
  W prawdzie ja nawet nie wpadłam na nic takiego. Zafascynowałam się mężczyzną, który stał na wzniesieniu. Pokazywał błahe, magiczne sztuczki, ale naprawdę mi zaimponowały. Ludzie wrzucali mu drobne do cylindra, a on się im kłaniał i kontynuował. Bardzo zgrabnie przetasował karty, po czym odwrócił je w taki sposób, że nie widział oznaczeń, za to cała reszta widziała je doskonale. Przyklęknął i schylił się do jakiejś dziewczyny. Zaprosił ją ruchem dłoni do wyjęcia karty.
  -Czy to...-zastanowił się-dwójka pik?
  Pokiwała głową i oddała mu ją. Pokazał wszystkim oznaczenie i miał rację-to była czarna jak noc dwójka pik. Przyklasnęłam i uśmiechnęłam się, po czym spojrzałam na Pana. Ku mojemu przerażeniu nie zastałam go u mojego boku. Przestałam wiwatować i spuściłam nieco głowę.
  Magik podał jedną kartę osobie z publiczności i odwrócił się, zakrywając oczy. Zauważyłam zamieszanie. Nagle ktoś wcisnął ją w moje dłonie.
  -Koniec!-zawołał prowadzący.
  Zestresowana szybko opuściłam ręce wzdłuż ciała i bacznie obserwowałam sytuację. Czarodziej zaczął rozglądać się po wszystkich, po czym spojrzał wprost na mnie. Wskazał na mnie palcem. Rozejrzałam się po tłumie, który zaczął bić brawa. Nie wiedząc o co chodzi, po prostu oddałam kartę najbliższej osobie i się wycofałam. Uciekając spod podestu czułam się okropnie aspołeczna. Siedzenie w zamknięciu chyba zbyt bardzo na mnie wpływało.
  Gorączkowo zaczęłam szukać Pana, którego nigdzie nie mogłam znaleźć. Nie miałam pojęcia co robić. A jeśli mnie zostawił? Spojrzałam w stronę wjazdu do miasteczka-nadal stał tam uwiązany czarny koń. Ale czy to pański? Podeszłam do pierwszego lepszego straganu i niemal krzyknęłam do przygrubego sprzedawcy, chcąc przedrzeć się przez gwar.
  -Widziałeś mężczyznę w masce?
  -No-odpowiedział, raczej mało przyjaźnie i zabrał się do krojenia kapusty wielkim nożem.
  -Którędy poszedł?-nachyliłam się nad koszem wczesnych truskawek.
  Wskazał w jakąś uliczkę, a ja z podziękowaniem skinęłam głową i pobiegłam w tamtą stronę. Rozejrzałam się, ale ponownie go nie dostrzegłam. W tym tłumie czułam się tak niewyobrażalnie samotnie, że rozpaczliwie podchodziłam do każdej osoby i pytałam o niego, aż w końcu otrzymałam odpowiedź.
  -Widziała pani mężczyznę w masce?-spytałam i odgarnęłam z twarzy kosmyk włosów.
  Pokiwała przecząco głową.
  -Ale tam jakiś stoi, niech panienka spojrzy-powiedziała i wskazała gdzieś za mnie. Pospiesznie spojrzałam w tamtą stronę.
  -To ten, bardzo dziękuję-odparłam szybko i niemal zaczęłam biec, ale w porę ochłonęłam.
  Po kilku krokach wykonanych w jego stronę, dostrzegł mnie i również ruszył do mnie. Szedł powoli, z dumnie uniesioną głową i dłońmi splecionymi za plecami. Czyli tak, jak zawsze.
  Gdy już byłam obok niego poczułam  błogi spokój i miałam ochotę jakkolwiek się do niego zbliżyć, a nawet łasić niczym kot. Ale tak się po prostu nie robi.
  -Podobało Ci się przedstawienie?-spytał, patrząc na mnie z góry.
  Pokiwałam lekko głową, uspokajając bijące serce. Przez bliżej nieokreślony czas patrzyliśmy na siebie, po czym podał mi ramię i ruszyliśmy w cichszą uliczkę. Nim jednak w nią weszliśmy, usłyszałam:
  -Wiem, że mnie szukałaś.
  Ponownie się zestresowałam.
  -Skąd?-spytałam cichutko.
  Zrobił coś na wzór zaśmiania się.
  -Raczej mało jest mężczyzn w masce w tym miasteczku, których szukają młode dziewczyny.
  Odwróciłam od niego głowę.
  -Przepraszam-szepnęłam.
  -Słucham?
  -Głupio mi-dodałam trochę głośniej.
  -A mi spokojniej, miła-odparł.
  Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na niego.
  -Zrobiłem to specjalnie. Chciałem sprawdzić Twoją reakcję.
  Aleksander przedstawił mi miasteczko i nieco o nim opowiedział. Zauważyłam, że jest bardzo sentymentalnym człowiekiem. Opowiedział mi historię niby nic nie znaczących, szarych budynków, ale mających swoją duszę. Bardzo miło spędziłam to południe.