KOLEJE DÜŞTÜK (Düzenlenecek.)

32.BÖLÜM *KORKTUM*

İyi okumalar.✨

Medyaya Can🌸

1 Hafta Sonra

Ahenk'in Ağzından

"Dikkat etsene be."diye bağırdım Emre'ye.

"Kımıldamadan dur sende."dedi göz devirerek.

"Hastaneden çıkıyorum ne yapayım mutluyum."dedim.

"Seni arabaya bırakınca mutluluğunu yaşamaya devam et Ahenk lütfen bak düşüreceğim seni."dedi Emre.

Göz devirip kucağında benimle asansöre bindi.

"Gerçekten bu gerekli mi Emre?"dedim kafamı kaldırarak.

O an Emre'de bana baktığı için burunlarımız değdi. Gözlerimi kırpıştırarak şaşkın bir şekilde Emre'ye bakmaya başladım.

"Ne gerekli mi Ahenk?"dedi fısıldayarak.

"Hı?"dedim anlamayarak. Ben ne yapıyorum şu an? Ne diyorum ben? Ne düşünüyorum?

"Bu gerekli mi diye sordun ya ne gerekli mi?"dedi sırıtarak. Kesin benim halime sırıtıyor.

Kafamı iki yana sallayarak kendime geldim. Sorduğum soru aklıma gelince boğazımı temizledim.

"Beni kucağına almak zorunda değilsin. Yürüyebilirim."dedim.

"Tamam."diyerek bir anda beni yere indirdi. Neye uğradığımı şaşırarak çığlık attım.

"İnsan öyle mi bırakılır?"dedim kaşlarımı çatarak.

"Bir dahaki sefere haber veririm. Hem çok ağırsın."dedi.

"Kim ben mi? Sensin ağır."diye çemkirdim.

"60 kilo taşıyan sen değildin."dedi sırıtarak.

Ağzımı açmış bir şey diyecekken kaşlarımı çattım.

"Sanki bu anı bir kez daha yaşamışız gibime geliyor."dedim.

"Hatırlayacağını tahmin etmiştim."dedi sırıtarak.

"Hitirliyicigini tihmin itmiştim. İnsan bir tebrik eder."dedim göz devirerek.

Bir anda yüzü ciddileşti.

"Ahenk bu bir hafta içerisinde herkesi hatırladın. Kimin kim olduğunu hatırladın ama benim hala kim olduğumu hatırlamadın."dedi.

"Senin mi? Arkadaşımsın. Seni de hatırladım. Bunun dışında hatırlanacak bir şey mi var?"dedim.

"Yok Ahenk. Hiç bir şey yok."dedi.

Bir şey dememe izin vermeden zemin kata bastı. Kaşlarımı çatarak düşünmeye başladım.

Emre kim?

Emre kim?

Hatırlamıyorum. Olmuyor. Ne kadar zorlarsam zorlayayım ne Emre'nin kim olduğunu ne de Batu ile ne zaman sevgili olduk hatırlamıyorum.

Asansör durunca Emre beni beklemeden asansörden çıktı.

"Lan hastayım ben. Yardım et."dedim arkasından bağırarak.

Arkasını dönüp bana göz devirdi. Yanıma gelince koluma girdi.

"İşte buna sinir oluyorum."diye homurdandı.

"Neye?"dedim anlamayarak.

"Sana kızamıyorum."dedi gülerek.

"Dimi ama. Çok ponçik bir arkadaşım."dedim ben de gülerek.