KOLEJE DÜŞTÜK (Düzenlenecek.)

86.BÖLÜM *KENDİNİ SUÇLAMA*

İyi okumalar.✨

Medya🌸

Ahenk'in Ağzından

Odanın kapısını açıp bebek beşiğine doğru hızlı adımlarla ilerledim, ağlaması gittikçe artan kızımı beşikten çıkarttım.

"Kızım neden ağlıyorsun?"diyerek onu kucağımda sallamaya başladım, ağlaması azalmak yerine daha çok şiddetlenince benim de endişem artıyordu. Aç değildi, altını da yeni değiştirmiştim, neden ağlıyordu ki bu kız?

"Bebeğim sus, bak anne yanında."

"Ahenk?"

Gelen sesle kafamı kapıya doğru çevirdim. Emre içeriye girip yanımıza geldi.

"Neden ağlıyorsun güzelim?"dedi elini sağ yanağımın üstüne koyup göz yaşımı silerek. Ağladığımın farkında bile değildim.

"Emre bebek susmuyor."dedim burnumu çekerek. Benim bu söylediğime güldükten sonra bebeği kucağımdan aldı.

"Susmuyor diye ağlanır mı?"dedi gülerek. Ardından kızımıza çevirdi bakışlarını.

"Prensesim, neden anneyi üzüyorsun? Bak sen ağlayınca anne de ağlıyor ve ben ikinize yetemiyorum."deyince güldüm.

Kızımızın ağlaması durunca bu sefer hayretle ikisine baktım.

"Ama bu haksızlık, ben onu dokuz ay karnımda taşıyorum, o gelip senin kollarında susuyor."dedim homurdanarak.

"Kız çocukları babalarına daha düşkün olurmuş."dedi Emre. Sadece tebessüm edip onları izlemeye devam ettim.

Kısa bir süre sonra kızımız uyuyunca Emre onu beşiğine geri koydu ve doğruldu. Ben de Emre'ye sarılıp uyuyan kızımızı seyretmeye başladım.

"Kızımız çok şanslı, senin gibi bir babası olduğu için."dedim mırıldanarak.

Emre bana daha çok sarılıp saçlarımı öptü.

"Ben ve kızım daha çok şanslıyız, sana sahip olduğumuz için."deyince kafamı kaldırıp Emre'nin gülümseyen yüzüne baktım. Bir şey dememe izin vermeden tekrar konuştu.

"Hatta bu şanslı kişi sayısını üçe çıkartabiliriz, ha ne dersin?"diyerek yüzünü yüzüme yaklaştırınca güldüm.

"İkisiyle zor baş ediyorum, bir de üçüncü mü?"

"Ben yardım ederim sana."dedi sırıtarak.

Gelen telefon sesiyle her şey bir anda yok oldu. Ne oluyor ya?

Gözlerimi açtığımda birkaç saniye anlamayarak etrafıma bakındım, ne yani hepsi rüya mıydı? Ama ben uyanmak istemiyordum ki.

Telefon ısrarla çalmaya devam edince komodinin üstünde duran telefonuma uzanıp elime aldım ve gözlerimi tekrardan kapattığım için kim olduğuna bakmadan açıp kulağıma doğru götürdüm.

"Efendim?"dedim uykulu sesimle.

"Geç kaldınız Ahenk hanım."

Duyduğum sesle hızla gözlerimi açtım, bu ses Emre'nin sesiydi. Telefonu kulağımdan çekip saate baktım.

09.35 mi?

Telefonu tekrar kulağıma götürüp konuşmaya başladım.

"Ay Emre geç kaldım, Allah kahretsin ki geç kaldım."

Hızla üstümdeki örtüyü atıp yatağımdan doğruldum. Yataktan çıkacakken ayağım takıldı ve yere düştüm.

"Ah!"