KOLEJE DÜŞTÜK (Düzenlenecek.)

70.BÖLÜM *YANIMDA KAL*

İyi okumalar.✨

Medya🌸

Ahenk'in Ağzından

Acı; üç harf, iki hece, bir kelime. Bu kadar küçük bir kelimenin anlamı neden bu kadar can yakar ki?

Sabah uyandığımda hava daha karanlıktı. Akşam ne yapacağımı düşünmekten uyuyamamıştım. Artık düşünmekten yorulunca sabaha karşı uyuyakalmışım ama birkaç saat sonra tekrar uyanmıştım.

Hava aydınlık olana kadar biraz daha odamda oyalandım. Sonunda kalkmam gerektiğini anlayınca yatağımdan çıkıp yavaş adımlarla kapıya doğru ilerledim.

İçimde çok büyük bir boşluk varmışta ne yaparsam yapayım dolmuyormuş gibi, yaşadığımı biliyorum ama bunu hissetmiyormuşum gibi. Farklı bir duygu.

Odamdan çıktıktan sonra banyoya girip aynanın karşısına geçtim. Gözlerim kızarmıştı ve biraz da altlarında mor halkalar olmuştu. Ağlamamıştım, sadece uykusuzluktantı bunlar.

Hızlıca işlerimi halledip banyodan çıktım ve odama gidip dolabımın karşısına geçtim. Siyah tişört ve siyah bir pantolon alıp onları üstüme geçirdim ve yatağımı toplayıp çantamı da hazırladım ama sonra bugün okula gitmeyeceğim aklıma gelince çantayı geri yerine bıraktım.

Odamdaki aynanın karşısına geçip kendime baktım. Gözümdeki kızarıklıklar geçmişti ama altlarında hala mor halkalar vardı. Çekmecedeki kapatıcıyı alıp biraz mor halkaların üstüne sürüp onları kapattım.

İşim bitince odadan çıktım. Bana doğru gelen anneannemi görünce gülümsedim. Beni ne kadar savunmaya çalışsa da olmamıştı.

"Günaydın kızım."dedi yanıma gelerek.

"Günaydın anneanne."

Bir süre üzgünce yüzümü inceledikten sonra konuşmaya başladı.

"Kızım ben bir şeyler yapmaya çalıştım ama karışmamam gerektiğini söylediler. Ben..."

"Neriman Sultan ben seni biliyorum. Hem kararımı verdim. Bugün Emre'ye ondan ayrılmak istediğimi söyleyeceğim. Artık annem ve babam da yaptıkları şeyle gurur duyarlar."dedim. Anneannemin bir şey demesine fırsat vermeden yanından geçip dış kapıya doğru ilerlemeye başladım. Annemin mutfak kapısının önünde durmuş bana üzgün gözlerle baktığını görünce ona aldırış etmeden ayakkabılarımı giyip evden çıktım.

Asansöre binip zemin kata bastım. Kısa bir süre sonra asansör durunca kendimi direkt dışarı attım ve derin derin nefesler almaya başladım. İçeride fazlasıyla bunalmıştım. Kendimi toparlayınca hızlı adımlarla apartmandan çıktım. Çıkmamla bir kızın bana doğru geldiğini görmem bir oldu. Her halde apartmana girecek diye düşünüp kenara çekildim ama kız gelip önümde durdu.

"Bu size ait."diyerek cebinden benim telefonumu çıkartıp bana uzattı.

Elinden alıp teşekkür ettim ve yürümeye başladım. Ne telefonu getiren kızı merak ediyordum ne de telefonu neden geri bana getirdiklerini. Yiğit'te Simge'de umrumda değildi artık. Başıma ne geldiyse o iki gerizekalı yüzünden gelmişti zaten.

"Ahenk?"

Birinin bana seslenmesiyle kafamı yerden kaldırdım. Emre'nin bana doğru geldiğinini görünce yutkundum.

"Günaydın."dedi yanıma gelerek.

"Günaydın."dedim gülümsemeye çalışarak. Kaşarı çatıldı ve elini kaldırıp yanağımın üstüne koydu. Yapma böyle Emre. Benim senden ayrılmamı daha da zorlaştırıyorsun.