KOLEJE DÜŞTÜK (Düzenlenecek.)

49.BÖLÜM *TAKINTILI MANYAK*

İyi okumalar.✨

Medyada Dolunay🌸

Ahenk'in Ağzından

Halının desenleri ne kadar da hoj.

"Evet sizi dinliyorum."babanım sesini işitince yutkunarak kafamı yerden kaldırdım.

"Okan amca..."

"Sen sus."diyerek Emre'nin sözünü kesti babam.

"Hayatım bi otur, sakin ol."dedi annem.

"Sen de sus Zeynep. Bunu biliyordun ve bana söylemedin."dedi babam sinirli bir şekilde.

"Şimdi herkes sustuğunda göre ihale bana mı kaldı."dedim. Herkesin bakışları bana döndü.

"Alkış sana."
Sus be.

"Ahenk anlat."dedi babam.

"Anlatacak pek bir şey yok baba. Biz sevgiliyiz."dedim.

"Seni o koleje göndermek büyük bir hataydı."diye homurdandı babam.

"Hayatım çok büyük bir tepki veriyorsun. Onlar gençler. Olur böyle şeyler. Hem kötü bir şey yapmıyorlar. Sen, ben daha son senemken beni babamdan istemiştin. Zor aldık elindeki tüfeği."dedi annem gülerek. Babamın da aklına o anılar gelmiş olacak ki gülümsedi. Canım anam nasıl da yumuşattı adamı. Bu kadından korkulur yeminle. Babam bakışlarını annemden çekip bize çevirdi.

"Anneler hafta sonu bize yemeğe gelsinler."dedi babam. Bu söylediğine şaşırdım.

"Okan amca isterseniz siz bize gelin."dedi Emre. Kafanı seveyim senin Emre.

"Bize gelsinler çocuğum."dedi babam gülümseyerek. Emre yutkunup kafasını olumlu anlamda salladı.

"Çocuklar hadi siz okula geç kaldınız."dedi annem. Kafamı hızlı bir şekilde aşağı yukarı sallayıp ayağa kalktım. Emre de benimle birlikte ayağa kalkınca birlikte salondan çıktık. Mutfak kapısının önündeki çantamı alıp kapıya doğru ilerledik.

"Okan amcanın tüfeği yok değil mi?"dedi Emre.

"Korkma yok."dedim gülerek. Ayakkabılarımı giyip kapıyı açtım ve dışarı çıktım. Emre de dışarı çıkınca kapıyı kapattı. Çantamı tek omzuma takıp asansöre ilerledim. Emre'yle birlikte asansöre bindik. Emre zemin kata basınca deminden beri tuttuğum kahkahamı serbest bıraktım. Emre bana anlamayarak bakmaya başlayınca daha çok gülmeye başladım. Emre'nin yüz ifadesi aklıma gelince daha çok gülüyordum.

"Ne gülüyorsun kızım?"

Zar zor gülmemi durdurup derin derin nefesler almaya başladım.

"Emre senin yüz ifaden çok komikti."dedim.

"Ne yüz ifadesi?"dedi anlamayarak.

"Babamla konuşurkenki yüz ifaden."dedim gülerek.

"Ne gülüyorsun kızım? Komik mi? Korkuyorum babandan."dedi. Onun bu haline gülüp ona yaklaştım ve koluna girdim.

"Emre babam insan yemiyor."dedim kafamı omzuna koyarak. Emre kolunu benden kurtarıp omzuma koydu.

"Belki de ben ilk olurum."diye homurdandı.

Asansör durunca kapı açıldı. Birlikte asansörden çıkıp dış kapıya doğru ilerledik. Apartmandan da çıkınca Emre'nin arabasını kapının önünde gördüm.

"Ay canım ya seni ne kadar da çok özlemişim."dedim sevinçle.

"Ahenk, arabam mı, ben mi?"diye sordu Emre.