KOLEJE DÜŞTÜK (Düzenlenecek.)

107.BÖLÜM "JUNIOR KARAHAN"

İyi okumalar.✨

Medyada Âsi🌸

Ahenk'in Ağzından

Kolumdaki ağrıyla yavaşça gözlerimi araladım. İlk gözüme çarpan yanımda oturan annemdi.

En son neler olmuştu?

Yavaş yavaş neler olduğu hatırlayınca uzadığım yerden doğrulamaya çalıştım ama koluma giren ağrıyla yüzümü acıyla buruşturdum. Hareketlenmeden dolayı annem bakışlarını bana çevirdi, benim yüzümü buruşturduğumu görünce endişeyle yerinden kalktı.

"Kızım iyi misin?"

"Emre nasıl?"dedim annemin sorusunu eş geçerek.

"Ameliyatta hâlâ."dedi annem üzgünce.

Bir şey demeden kolumdaki serum iğnesini kolumdan çıkarttım, canım acımıştı ama şu an bunu umursayamazdım.

"Kızım ne yapıyorsun? Dinlenmen lazım senin."diyen anneme çevirdim bakışlarımı.

"Yapmam gereken tek şey Emre'nin yanında olmak."dedikten sonra üstümdeki örtüden kurtulup yataktan çıktım, ilk başta başım dönse de hızlıca kendimi toparladım. Yerdeki ayakkabılarımı giymek için eğildiğim sırada kapının açılmasıyla bakışlarım o tarafa döndü. Kadın bir doktor gülümseyerek içeriye girdi ama beni ayakta görünce anında kaşları çatıldı.

"Ahenk Hanım dinlemeniz gerekiyor, lütfen yatağınıza geri yatın."diyerek bize doğru gelmeye başladı.

"Bakın benim kocam ameliyatta ve ben burada yatıp dinlenemem, onun yanında olmam gerekiyor."dedim.

"Anlıyorum sizi Ahenk Hanım ama bunu kendiniz için yapmanızı istemiyorum."

"Anlamadım?"dedim kaşlarımı çatarak.

Doktor karşımda durup konuşmaya başladı.

"Bu güzel haberi böyle biz zamanda vermek istemezdim ama söz konusu başka bir konu..."

Doktorun sözünü kesen kapının açılmasıydı, kimin geldiğine baktığımda Doğuş, Ece ve babamın içeriye girdiğini gördüm.

Doktoru dinlemek için tekrar önüme döndüm. Doktor bakışlarını odadaki herkeste gezdirdikten sonra en son bana baktı, birkaç saniye yüzüme ifadesizce baktıktan sonra gülümsedi.

"Tebrik ederim Ahenk Hanım hamilesiniz."

Birkaç saniye anlamayarak doktorun yüzüne baktım. Söyledikleri birkaç kez beynime yankılandı, yanlış duyma ihtimalim olabilir diye düşünüp "Ne?"diye saçma bir soru sordum doktora.

"Hamilesiniz Ahenk Hanım, bu süre içerisinde kendinize çok iyi bakmalısınız, kendinizi düşünmüyorsanız bile bebeğinizi düşünün, tekrardan geçmiş olsun."diyerek yanımızdan uzaklaştı.

Bakışlarımı karnıma çevirip istemsiz bir şekilde elimi karnımın üstüne koydum, varlığını hissetmeye çalıştım.

Burada bir canlı vardı, benim ve Emre'nin bir parçası olan küçük bir canlı.

Koluma dokunan elin sahibine baktığımda bunun annem olduğunu gördüm. Annem yaşlı gözlerle gülümseyip bana sarılınca kollarımı ona sardım.

"Emre iyi olacak kızım, üzülme sen, hep birlikte mutlu bir aile olacaksınız."

Annemin kulağıma fısıldadığı sözlere gülümsedim.

Mutlu bir aile olacağız.

Annemden ayrılıp yavaş adımlarla kapıya doğru ilerledim. Nereye gideceğimi bildikleri için kimse bir şey demiyordu.