KOLEJE DÜŞTÜK (Düzenlenecek.)

72.BÖLÜM *"A" HARFİ*

İyi okumalar.✨

Medyada Ahenk🌸

Ahenk'in Ağzından

Olayların üstünden bir hafta geçmişti. Annem ve babam Emre'yle ayrıldığıma inanmıştı. Onlarla pek konuşmuyordum. Her akşam bir saat verdikleri nutuktan sonra odama çekilip canım sevgilimle mesajlaşıyordum. Neden? Çünkü konuşursam duyabilirlerdi. Anneannem Emre'yle ayrılmadığımı biliyordu. Çünkü ona her şeyi anlatmıştım. "Sen zaten ondan ayrılamazdın, o hiç ayrılmazdı. Çünkü benim o kadar yaptırdığım şeylere karşı sesini çıkartmayan bir insan bunlara sadece tek bir sebepten katlanırdı, o da seni çok sevmesi."demişti canım anneannem. Bugün gideceğini söylemişti. Gitmesini istemediğimi söylemiştim ama artık gitmesi gerekiyormuş. Sonuçta onun orada bir düzeni var.

Onun dışında Can daha iyiydi. Artık kendi evinde kalıyordu. Okula gelmiyordu ama dün onu ziyarete gittiğimizde "Din öğretmenini çok özledim. Yarın okula geleceğim." demişti. Komik çocuk. Yiğit ve Simge'de tutuklanmıştı. Güzel şeyler olmuştu yani.

Ve en saçma olan ise Asi ve Batu'yla daha sık karşılaşıyoruz. Bu durum ne kadar beni sinirlendirsede Dolunay'ın hatırı için ses çıkartmıyordum. Arada atışıyorduk o da ayrı mevzu.

Çantamı hazırladıktan sonra odamdan çıkıp mutfağa girdim. Herkes kahvaltı ediyordu. Anneannemin yanağını öpüp anneme ve babama da sadece günaydın dedim.

"Neriman Sultan bak ben okuldan gelmeden bir yere gitmiyorsun." dedim kaşlarımı çatarak.

"İyiki hatırlattın kızım. Ben bugün değil yarın gideceğim. Yarın okul çıkışı Emre'de gelsin bize, beni o bıraksın hava alanına."dedi gülümseyerek.

"Yarın mı gideceksin?"dedim sevinçle.

"Ne gerek var Emre'ye? Ben bırakırım."diyerek itiraz eden babama gözlerimi devirdim.

"Benim nereye ve nasıl gideceğim sizi ilgilendirmez tıpkı sizin kızınızla aranızdaki olayın beni ilgilendirmediği gibi."dedi anneannem.

???

O nasıl laf üstad?

Annem ve babam bozulmuş bir ifadeyle anneanneme bakarlarken ben sırıttım.

"Sefiyom kız seni. Neyse ben kaçtım."dedim gülerek ve kapıya doğru ilerledim.

"Bir şey yemeyecek misin kızım?"dedi annem arkamdan.

Mutfaktan çıkarken "Aç değilim."dedim.

Kapının önünde siyah ayakkabılarımı giyip evden çıktım.

"Neşeniz bol olsun Ahenk hanım."
Teşekkür ederim canım.

Asansöre binip zemin kata bastım. Kapılar kapanınca telefonum çaldı. Cebimden telefonumu çıkartıp kim olduğuna baktım. Almila'nın aradığını görünce önce bir şaşırdım sonra da telefonu açıp kulağıma götürdüm.

"Efendim?"

"Günaydın Ahenk. Nasılsın?"

"İyiyim seni sormalı."

"Ben de iyiyim."

"Bir sorun yok değil mi?"dedim kaşlarımı çatarak.

"Hayır, hayır sorun yok ben sadece halini hatrını sormak için aramıştım."

Rahat bir nefes verip gülümsedim.

"Öyle işte bıraktığın gibiyiz. Ufak tefek sorunlar var ama üstesinden gelmeye çalışıyorum."dedim.