De stagiaire

Hoofdstuk 1

Rose Jones in de media

Rose Jones:

'Doe je voorzichtig?' 'Zorg je er wel voor dat je genoeg eet?' 'Bel je me elke dag?' 'Doe je je nicht de groeten?' 'Heb je je wel warm genoeg aangekleed?' 'Heb je alles bij je?' Deze vragen gooit mijn moeder naar mijn hoofd. 

'Ja mama ik zal niet met vreemde mensen meegaan.' 'Ja vast wel.' 'Weet ik niet.' 'Ik zal hoi zeggen.' 'Ik stik in deze trui.' 'Vast wel.' Jeetje ik klink wel als een achtjarige terwijl ik achttien ben. 

Mijn moeder trekt me in een knuffel vervolgens pakt Grace mijn jongere zusje me vast en als laatste is mijn vader aan de beurt. Ethan mijn oudere broer is ook op stage dus daar kan ik geen afscheid van nemen. 

'Ik moet nu echt gaan anders mis ik mijn vlucht.' Zeg ik voorzichtig.

'Nog één familieknuffel?' Zegt Grace met een gezicht waar je echt geen "Nee" tegen kan zeggen. 

'Oké nog één maar dat is dan de laatste oké?' 

Na dat ik uitgeknuffeld ben pak ik mijn blauwe Fjällräven Kånken rugzak van de grond en mijn koffer. 

En dan na de laatste maar deze keer dan ook echt de allerlaatste knuffel loop ik naar de gate. 

Ik draai me nog één keer om en zwaai. Ik zie dat mijn moeder een traan weg pinkt en dat Grace treurig voor zich uitkijkt. Mijn vader zwaait terug. 

Met een diepe zucht loop ik verder

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Eenmaal aangekomen in het vliegtuig zoek ik mijn plek op. 

Mijn plek is aan het gangpad, niet de slechtste plek maar ook niet de beste plek. Ik pak mijn boek tevoorschijn en begin met lezen. 

'Hey zou ik er langs mogen?' Vraagt een stem.

Ik schrik op uit mijn boek en kijk omhoog. Voor me staat een bruinharige jongen met bruine ogen. 

'Uh ja natuurlijk, sorry.' Zeg ik onhandig. 

Ik trek mijn voeten naar binnen zodat hij er langs kan.

'Thanks, ik ben trouwens Lewis.' Zegt de jongen.

'Rose Jones.' Zeg ik met een glimlach. 

'Formeel hoor met je achternaam tenminste ik ga er van uit dat Jones niet je tweede naam is.' Zegt Lewis lachend. 

'Ik ben netjes opgevoed.' Zeg ik verlegen. 

'Een verlegen en lief meisje deze reis gaat interessant worden!' Zegt Lewis enthousiast.

Ik bloos. 

'Vertel Rose wat ga je doen?' 

'Ik was van plan dit boek uit te gaan lezen maar ik gok dat dat er niet van gaat komen.' 

'Goed gegokt, vertel me eens wat meer over jezelf.'

'Nou tja wat wil je weten?'

'Alles.'

Rose wat ben je aan het doen? Je kent deze jongen zo'n drie minuten die ga je echt niet vermaken met je levensverhaal! Maar die gedachte schuif ik snel weg. 

'Ik ben dus Rose, mijn lievelingskleur is blauw, ik hou van lezen. Ik heb een jonger zusje van veertien en een oudere broer die tweeëntwintig is.' Zeg ik. 

Dit is een beetje basic toch? 

'Nice! Nou ik ben Lewis twintig jaar. Ik heb een tweelingbroer. Mijn lievelingskleur is groen en mijn hobby's zijn surfen en skaten.' Zegt hij met een twinkeling in zijn ogen. 

'Lijken jullie veel op elkaar?' Vraag ik en ik kan me op dat moment wel voor mijn kop slaan.

'Natuurlijk lijken ze op elkaar de meeste tweelingen lijken op elkaar.' Zegt een irritant stemmetje in mijn hoofd.

'Qua uiterlijk lijken James en ik veel op elkaar maar hij heeft hele andere hobby's dan dat ik heb dus qua innerlijk verschillen we.' Zegt Lewis.

'Pardon zou ik er langs mogen?' Vraagt een vrouw van middelbare leeftijd wijzend op de lege plek bij het raam. 

'Natuurlijk.' 

Lewis en ik trekken onze voeten weer naar binnen zodat de vrouw kan gaan zitten.

'Dankjewel.' Zegt ze. 

'Geen probleem.' Zeg ik vriendelijk. 

'Dus Rose wat ga je doen na deze reis?' Vraagt Lewis.

'Ik ga stage lopen bij een hotel.' Zeg ik.

'Klinkt interessant.' 

'Ja dat is het ook, ik wil later graag een eigen hotel beginnen.' Zeg ik enthousiast. 

'Ja dat vind ik wel iets voor jouw.' Zegt Lewis waardoor ik weer begin te blozen.

'En jij wat ga jij doen na deze reis?' Vraag niks snel om het onderwerp te veranderen.

'Slapen eten en slapen.' Zegt Lewis lachend. 

'Nee dat is een grapje maar eigenlijk ook weer niet, ik was hier op familiebezoek dus ik ga nu weer terug naar huis.' Vervolgt Lewis zijn verhaal. 

'Geachte reizigers wij verzoeken jullie u gordel om te doen dit om er voor te zorgen dat u een veilig vlucht heeft, dankuwel voor u begrip.' Zegt een stewardess. 

Iedereen volgt het verzoek wat denk ik meer een bevel is maar dan op een vriendelijke manier.

Ik pak mijn telefoon en oortjes en zet een leuk nummer op. 

'Wil je meeluisteren?' Vraag ik aan Lewis ik bied hem een oortje aan.

'Graag.' Lewis pakt het oortje aan en doet hem in.

Tevreden sluit ik mijn ogen. Met het besef dat ik steeds dichter bij mijn droom ben.

Hoi!

Als eerst super leuk dat je mijn boek leest!

Binnenkort meer!

XX ME