De stagiaire

Hoofdstuk 15

Rose Jones:

Ik lig te woelen in mijn bed het is 00:27 en ik kan niet slapen. Ik moet steeds denken aan gisteren. George die zegt dat hij niks kan en dat we het moeten proberen. In vredesnaam wat moeten we proberen? Elkaar niet de kleding van het lijf scheuren of moeten we proberen om wel een relatie te krijgen waar ons werk niet onder lijd. 

Ik schrik wakker door gekreun. Ik check de tijd 01:49. Het gekreun wordt harder en er schreeuwt iemand. Ik stap uit mijn bed en ga op het geluid af. Het gekreun en geschreeuw komt uit George zijn slaapkamer.

Ik open de deur met een ruk. Had ik dat nou maar niet gedaan. George ligt te rollebollen met één of andere brunette die ik gelukkig niet ken. 'Rose.' Geschrokken rolt George van de vrouw af. De vrouw vindt het wel grappig en lacht. Ik draai me snel om en ren naar mijn kamer. Ik dank de goden dat er een slot op zit die ik dan ook snel omdraai. 

'Rose maak deze fucking deur open.' George bonst tegen de deur. Ik laat me huilend tegen de deur naar beneden glijden. 'Rose alsjeblieft.' Roept George smekend. 

'George, schatje kom je terug?' Hoor ik de vrouw zeggen.

'Lisette donder op en waag het om nog in mijn buurt te komen.' Roept George kwaad.

'Meen je dit?' Ik kan die Lisette niet zien maar ik wed dat haar gezicht op onweer staat. 

'Flikker een eind op.' George laat zich tegen mijn deur zakken. We zitten nu technisch gezien bijna tegen elkaar er zit alleen een deur tussen. 

'Rose, het spijt me. Ik zocht afleiding omdat ik je niet kon krijgen.'

'Je kon me wel krijgen je wou alleen niet dat je werk eronder ging lijden.' Ik zucht.

'Daarom.'

'George ik vind het prima en ik snap dat je je behoeftes niet moet negeren maar ik hoef daar niks vanaf te weten.' Ik vind het helemaal niet prima. Het liefst open ik deze deur en neem ik hem in mijn armen om hem nooit meer los te laten maar dat gaat niet.

'Rose alsjeblieft open de deur.'

'Ga slapen George ons werk mag hier niet van lijden.' Ik sta op en laat me snikkend in mijn bed vallen. 

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Ik kijk verslagen naar mijn spiegel of eigenlijk naar de persoon die ik zie. Mijn ogen zijn rood van het huilen ik heb wallen van hier tot Tokio, mijn haar ziet er niet uit. Het is 05:12 en ik besluit om te douchen gestoorder gaat het niet worden maar ik kon gewoon niet meer verder slapen. Dus ben ik maar naar de badkamer gegaan die aan mijn slaapkamer verbonden is.

Ik stap onder de warme stralen sluit mijn ogen en geniet heel even. Na tien minuten stap ik uit de douche en droog me af. Daarna sta ik treuzelend voor mijn kledingkast. Ik wil niet dat George ziet dat ik gehuild heb of dat hij ziet dat ik zo'n drie minuten geslapen heb.

Ik besluit om voor een witte bloes te gaan en een zwarte broek met daaronder mijn zwarte pumps. Ik doe mijn best om met make-up mijn gezicht toch nog een beetje toonbaar te maken.

Ik kijk hoe laat het is. 06:46 man ik ben traag. Ik open mijn slaapkamer deur en struikel over iets. 

'Rose?'

'George!' Ik wrijf verbaasd over mijn zere hoofd. Is hij niet meer naar zijn eigenslaapkamer gegaan? 

'Rose het spijt me zo.' 

'Spijt komt altijd te laat George maar ik vergeef het je.' Ik sta op en loop weg. 

'Nog wel vrienden toch?' George klinkt bijna wanhopig.

'Ja George, gewoon vrienden.' Mijn hart huilt ik wil niet gewoon vrienden zijn ik wil gewoon zijn vriendin zijn. Vriendin in de zin van het verliefde stelletje gedoe.

'Mevrouw Jones, wat kan ik voor u doen?' Mevrouw Luéns kijkt me verbaasd aan ik denk door het tijdstip.

'Als het kan koffie en dan sterk.' Ik laat me zuchtend in de stoel vallen, hoe ga ik deze dag doorkomen?

Hoi!

Ik weet weer niks te zeggen lol.

Binnenkort meer x

XX ME