De stagiaire

Hoofdstuk 55

Rose Jones:

Regendruppels spatten kapot op de grond. Het is koud en de wind helpt ook niet echt mee. Levi zit op mijn arm en heeft zijn armpjes om me heen geslagen. Hij is nog zo jong maar heeft toch door dat papa en mama verdrietig zijn. Vooral zijn vader die een boeket met witte rozen in zijn handen draagt. 

Levi is bijna een jaar oud. Het is voor mij nog als de dag van gisteren dat hij geboren is maar dat is dus alweer bijna een jaar geleden. Voor een lange tijd ging alles bijna perfect, soms had je een klein dingetje maar dat was zo opgelost. Ik merk dat de komst van Levi, George en ik alleen nog maar dichter bij elkaar heeft gebracht. We zijn een team en vullen elkaar goed aan. Toen kwam er toch een een flinke klap, een paar dagen geleden hebben we te horen gekregen dat George zijn vader overleden is. Dat was toch wel onverwachts. Een paar weken nadat hij in het ziekenhuis had gelegen mocht Michael naar huis. Dat was al heel wat want ze schatten zijn kansen niet hoog maar het ging echt goed. 

Ik was toen die tijd nog boos op Michael, hij is de reden dat Levi bijna zonder een vader zou opgroeien. Tenminste een vader die Levi niet zou mogen zien. Gelukkig is alles goed gekomen en zijn we een gelukkig gezinnetje. 

Op een avond had George me vertelt dat hij toch wel graag Levi aan Michael wilde voorstellen. Mijn eerste reactie was, geen denken aan. George heeft me toch zover gekregen dat Levi zijn opa heeft ontmoet. Meerdere keren. Achteraf ben ik blij dat George me zover heeft gekregen. 

Michael voelde zich schuldig en dat merkte je. Toen hij Levi voor het eerst zag keek hij wel apetrots. Toen nog met moeite gaf ik Levi aan hem. Ik verloor Levi geen seconde uit het oog en lette op elke beweging die hij of Michael maakte. George had er ook moeite mee, hij was in de steek gelaten door zijn moeder en zijn vader. Na Michael zijn eerst ontmoeting met Levi hebben George en ik ook een keer met Michael gepraat zonder baby. Volwassenen onder elkaar. Dat was lastig maar uiteindelijk hebben George en ik het Michael vergeven. Niet vergeten, wel vergeven. Je wil geen ruzie met je familie. 

Nu staan we bij Michael zijn graf. Een traan rolt over mijn wang en ik voel Levi zijn hand op mijn wang. Ik glimlach klein en kijk naar George. Met een bleek gezicht kijkt hij naar beneden. 

Een hartstilstand heeft ervoor gezorgd dan Michael er niet meer is. Geschokt was ik toen ik het nieuws te horen kreeg. 

Een paar minuten verstrijken in stilte. Op een gegeven moment pak ik George zijn hand vast. Hij gooit de bloemen op het graf en draait zich dan om. 'Zullen we gaan?' Vraagt hij. Ik knik, Levi strekt zijn handjes uit naar George die hem van mij overneemt. Hand in hand lopen we naar de auto. George zet Levi in zijn stoeltje en gaat dan achter het stuur zitten. Ik kijk naar achteren en zie dat Levi op elk moment in slaap kan vallen. George start de auto. 

'Gaat het?' Vraag ik na een lange tijd. George glimlacht klein en legt zijn hand op mijn been. 'Ja.' Zegt hij. Daarna zeggen we niks. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen en ik denk dat George hetzelfde heeft. Ik leg mijn hand op mijn buik en kijk naar buiten. 

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Als we voor de derde keer hoera roepen. Begint Levi enthousiast in zijn handjes te klappen. Vandaag is hij één geworden. Levi zit in zijn stoel en probeert eruit te klimmen. 'Je moet blazen.' Zegt George en hij doet het voor. Levi brabbelt wat en zwaait met zijn handen. Ik schrik ervan en blaas snel het kaarsje uit. Straks ging zijn hand door het vlammetje. George merkt mijn bezorgdheid op en geeft me een kusje. 'Niks aan de hand, hij moet later wel een stoere jongen worden. Inplaats dat hij op zijn dertigste nog zijn moeder belt voor de was.' Zegt George en ik grinnik. 

Vandaag vieren we het met z'n drietjes. Daar hadden George en ik behoefte aan. De laatste tijd leven we een beetje langs elkaar. Het zijn lange werkdagen die George maakt en daardoor zien wel elkaar eigenlijk alleen in de avond. Als Levi tenminste slaapt want hij is de laatste tijd op spokenjacht in de avond. 

'Volgend jaar als Levi twee wordt, zijn we met zijn vieren.' Levi zit op de grond te spelen en George slaat zijn armen om me heen. Ja dat klopt, sinds een paar weken voelde ik me weer beroerd, stiekem wist ik het ergens al maar ik wilde toch zeker weten of ik gelijk had. Zonder George in te lichten heb ik een zwangerschapstest gedaan en ik ben inderdaad weer zwanger. Acht weken. Ik was in paniek, Levi was nog niet eens één en ik ben weer zwanger. Toen ik het George vertelde stelde hij me gerust. George gaat stoppen met fulltime werken, van mij hoeft dat niet maar hij staat erop. 

George stoot me zachtjes aan. Ik schrik een beetje op van mijn gedachten en kijk George vragend aan. 'Kijk.' George wijst naar Levi en gaat op zijn knieën zitten. Ik houd mijn adem in. 

Levi leunt tegen het bijzettafeltje aan en maakt aanstalten om zijn eerste stapjes te zetten. Ik wil de vloer onmiddellijk bedekken met kussens maar dan herhaal ik de woorden van George. Levi moet ook weten dat ik er niet altijd voor hem kan zijn om hem op te vangen. Nu letterlijk. 

Ik zit in spanning te kijken hoe Levi voorzichtig zich losmaakt van het tafeltje, ik ga op de grond zitten en open mijn armen. Levi begint te lachen en lijkt op dit moment erg op George. Ik glimlach terug en moedig hem aan, George doet hetzelfde. 

En dan begint Levi met zijn eerste stap, ik bijt op mijn lip en hoop dat als hij valt, hij zacht op de grond belandt. Levi staat nu op eigen kracht en zet voorzichtig nog een stap en daarna nog één. 'Hij loopt!' Enthousiast spring ik op. Levi schrikt ervan en raakt een beetje uit balans en valt dan op zijn kont. Ik ren geschrokken naar hem toe want het lijkt erop dat hij gaat huilen maar inplaats van dat begint Levi te schaterlachen. 

Dit was het dan, het laatste hoofdstuk van de stagiaire, ik hoop dat jullie het een leuk boek vonden! Er komt binnenkort nog een epiloog xx 

144K, niet normaal!!!!!!!!! ontzettend bedankt xoxo