De stagiaire

Epiloog

Rose Harrison:

6 jaar later

Ik geniet nog even van de stilte, dat kan elk moment voorbij zijn. Ik lig in George zijn armen, hij slaapt nog. In zes jaar kan redelijk wat gebeuren. George en ik zijn getrouwd, niet perse uitbundig gevierd want ik was toen zwanger van Julia maar het was één van de mooiste dagen van mijn leven. Hebben drie prachtige kindjes. Over vijf maanden vier. George en ik vonden het wel mooi na drie druktemakertjes maar het is ons toch nog gelukt een vierde te maken. Ik was niet alert genoeg en diep in ons hart wilde we toch nog graag een kindje. 

Levi is afgelopen week zeven geworden, de tijd gaat echt te snel. In Levi zie je echt een kleine George. Toen Levi twee werd vierden we dat met zijn paar maanden oude broertje Noah. Waar blijft de tijd?

Noah is een verlegen lief jongetje, lijkt erg veel op mij. Dan hebben we Julia. Julia is anderhalf en een mix van George en van mij. Met haar mooie blauwe oogjes krijgt ze veel voor elkaar. Haar vader is het slechts in nee zeggen tegen haar. Ik kan het ook niet altijd voor elkaar krijgen. Man wat ben ik trots op mijn boefjes. 

'Waar denk je aan?' George is wakker geworden en kijkt me grijnzend aan. Ik druk een kus op zijn lippen. 'Aan de afgelopen zes jaar.' Ik ga dichter tegen George aan liggen. 'Poeh, er is veel gebeurd in zes jaar.' George streelt met zijn vingers over mijn armen. 'Klopt daarom dacht ik er ook aan.' Ik kijk George lief aan. 'Noah die geboren is, verhuist, getrouwd en de geboorte van Julia.' George somt het even op. 'Kijk jij doet het in zeven seconden maar als ik eenmaal terug denk ga ik echt op in mijn gedachten.' Ik lach. 'Dat is toch prima.' George drukt kusjes in mijn nek. 'Denk jij dan nog wel eens aan ons oude huis?' Vraag ik aan George. 

George denkt even na. 'Soms maar dit voelt meer als thuis. Je merkt gewoon dat dat huis niet echt aanvoelt als een huis voor een beginnend gezinnetje. De inrichting was een beetje afgeleid van het studentenleven.' Ik knik. 'Ja daar heb je wel gelijk in, hier is veel ruimte voor de kids zonder dat ze zo de drankkast kunnen leegroven.' Ik grinnik. Niet dat ze dat deden hoor.

'Hopelijk gaan ze pas na hun achttiende aan de drank.' George klinkt als een strenge vader. 'Ik denk dat Juul dat wel volhoudt maar Levi en Noah niet hoor, als ze een beetje karakter van hun vader hebben.' George lacht en zoent me. 

'Oh nee! Noah, Julia omdraaien, papa en mama doen vies.' Ik hoor Levi zijn stem. George laat me lachend los en ik draai mijn gezicht naar de deur. De drie boefjes staan daar met grote ogen te kijken. 'Mogen mama en ik elkaar geen kusje geven?' Juul begint enthousiast te knikken, Levi gaat denk ik zo overgeven en Noah staat daar met een duf hoofd en duim in zijn mond.

'Mama!' Julia zet het op rennen, wel haar manier van rennen en probeert op ons bed te klimmen. 'Ze roept ook echt altijd om jou.' George glimlacht. 'Papa.' Levi stormt op zijn vader af en ik denk dat Noah zo staand in slaap valt. 'Noah kom je ook?' Vraag ik. Noah zijn ogen vallen dicht en hij mompelt iets onverstaanbaar. Ik spring mijn bed uit en vang Noah net op tijd op. Noah schrikt er wakker van. 'Ben je nog zo moe?' Vraag ik, ik til Noah op en loop dan naar het bed. Weer mompelt hij iets onverstaanbaars. 'Weten we ook dat Noah niet later dan negen uur op moet blijven.' George gaat met zijn vinger over Noah zijn wang. 

Juul ligt naast haar vader en valt ook bijna in slaap. 'Iedereen is moe.' Ik glimlach. 'Ik niet hoor.' Levi slaat zijn armen verontwaardigend over elkaar. 'Nee maar dat wist ik wel hoor.' Ik druk een kus op Levi zijn kruin. Levi giechelt. 'Gelukkig is het vandaag zondag.' Ik aai Noah door zijn haren. 'Mama, het is vandaag maandag hoor.' Levi zoekt de afstandbediening. Ik schrik overeind en Noah begint te mopperen. 'Kut!' Roep ik zonder me te beseffen dat ik drie jonge kinderen in mijn bed heb zitten. 'Kut.' Roepen Noah en Levi in koor. 'Nee nee, niet kut maar flut.' Zeg ik snel. 'Wat is er schat?' Vraagt George lachend. 'Levi en Noah moeten naar school, ik dacht dat het vandaag zondag was. Oh nee.' De moed zakt me in de schoenen. Het is half acht en de jongens moeten om half negen op school zijn. 

'Liefje, ik ben vandaag vrij, moet ik ze brengen dat jij bij Julia kan blijven?' George stapt al uit bed. 'Laten we ze maar met z'n allen brengen. Julia moet vandaag naar de dokter voor haar verkoudheid die maar niet over gaat.' Shit, hoe kon ik dit nou vergeten? 

'Ik kleed de jongens wel om, kom.' Roept George, Levi loopt mee maar Noah blijft liggen. 'Noah, ga je met papa mee.' Zeg ik terwijl ik Julia optil. Zuchtend staat Noah op en loopt George en Levi achterna. 

Ik loop met Julia naar haar kamer, die redelijk groot is voor een dreumes. 'Wat wil je vandaag aan?' Vraag ik en ik zet Juul op de grond. 'Jurk.' Is het enige wat eruit haar mond komt. Ze kruipt naar haar speelhoekje om met haar beer te spelen. Ik speur haar kast door opzoek naar een jurk. Ik ben verbaasd want Julia houdt niet van jurken, het zit haar in de weg. 'Weet je zeker dat je een jurk wil?' Vraag ik. Julia vergeet haar beer voor twee seconden kijkt me aan, knikt en gaat weer door. 'Nou dan doen we dat.' Mompel ik en na een poosje zoeken vind ik een schattig donkerblauw jurkje. Daaronder een witte maillot en haar beige schoenen. Julia ziet er nu uit als een kindje dat in schooluniform naar school gaat, niet precies maar ongeveer. 

'Vind je het mooi?' Vraag ik aan Juul als we samen naar ons spiegelbeeld kijken. Ze schud haar hoofd en lacht. 'Broek aan.' Zegt ze. Ik zucht heel erg diep. 'Juultje je hebt nu al een jurk aan, we gaan eten.' Ik til haar op. 'Nee.' Roept Julia. 

Met een protesterende Julia in mijn armen loop ik naar beneden, eenmaal beneden is Julia alles weer vergeten en zit te tevreden een boterham met kaas te eten. Levi en Noah zijn ook bezig met eten en George gaat nu even snel douchen zodat ik daarna kan. 

Wanneer het volledige gezin Harrison in de auto onderweg naar school zit, haal ik opgelucht adem. Een chaotische ochtend die ik voor geen goud had willen missen. 

6 maanden later 

'Lachen naar de camera.' Zeg ik tegen mijn kinderen. George en ik vonden het wel leuk om dit moment vast te leggen met een oude camera van George. We zitten in de woonkamer met z'n allen op de bank te lachen naar de camera. Na zevenhonderd pogingen hoop ik nu eindelijk een foto te maken waar iedereen op lacht. Met Julia op mijn schoot is dat lastig want Juul zit maar twee seconden stil. George heeft ons pasgeboren zoontje in zijn armen, Lucas. Met een trotse blik kijk ik in de camera. 

'Mogen we spelen?' Vraag Noah. Ik knik. Er zit vast wel een goede foto tussen van de negenhonderd. Noah en Levi springen van de bank en gaan verder met hun blokkentoren. Ik geef Julia een kus op haar wang. Ze zit eindelijk rustig op mijn schoot. Ik denk dat ze moe is, ze heeft vanmiddag niet geslapen en foto's maken is ook wel vermoeiend. Helemaal als je het energievermogen hebt van een stuiterbal. 

We liggen met z'n allen in bed, het bed van George en van mij. Behalve Lucas die ligt naast ons in zijn wiegje vredig te slapen. Meestal als het de eerste dag is van een vakantie kruipen de kinderen bij ons in bed. Dat is makkelijk te doen want ons bed is groot, redelijk groot. Julia, Noah en Levi liggen ook al te slapen. George en ik zijn nog wakker. Levi ligt tussen ons in, Julia ligt aan mijn zijkant en Noah ligt aan George zijn zijkant. 

George neemt mijn hand vast en drukt er een kus op. 'Ik ben trots op je, wist je dat?' Ik kijk hem recht in zijn ogen aan wanneer hij dat uitspreekt. Ik glimlach. 'Nu wel.' Heel voorzichtig buig ik me naar George toe om hem een kus te geven. 'We hebben het goed gedaan.' Zeg ik en ik ga weer liggen. 

Het leven is niet altijd perfect, het gaat niet altijd zoals je wil. Geniet van de kleine dingen en wees daar dankbaar voor. Ik ben trots op mijn gezin. Ik ben dankbaar voor mijn familie. 

'Ik hou van je.' Zegt George. Hij heeft dan misschien al wel een miljoen keer gezegd maar die woorden laten me nog altijd blozen. George Harrison, bekend als mijn baas, kan ik nu mijn echtgenoot en vader van mijn kinderen noemen. 

Dat was het dan...

Mijn tweede boek die voltooid is! Ik vind het toch wel lastig hoor, net als Jake en Anne (personages uit roommates with the badboy) zijn George en Rose voor mij net familie. Klinkt misschien gek maar het maakte een deel uit van mijn leven. Ik wil mijn lezers/volgers zo ontzettend erg bedanken voor jullie support en respect. Jullie zijn geweldig, ik kan het niet vaak genoeg zeggen! Laat me weten wat je van het boek vond, dat zou ik erg leuk vinden x

Als laatst is er veel vraag of ik een tweede deel ga maken. Ik weet het niet, er is een kans maar dat kan nog wel even duren. Ik wil me nu focussen op Badboys and Goodboys en The complicated badboy. 

Heel veel liefde van mij <3