De stagiaire

Hoofdstuk 6

George Harrison:

Met een snel tempo loop ik naar het kantoor van mijn vader. Ik ben te laat de vergadering liep uit. Mijn vader haat het als ik te laat kom.

'George! George.' Roept een hoge vrouwenstem. Ik zucht draai me om en zet een glimlach op.

Voor me staat een dame, haar haren zijn geblondeerd te veel make-up en iets te geforceerd in haar kledingkeuze. 

'Claire.' Zeg ik koeltjes. 

'George, ik heb je gemist! Het is alweer veel te lang geleden dat we elkaar zagen.' Zegt Claire met een verleidelijke knipoog. Ik merk dat ik behoefte heb, behoefte naar spanning.

Ik grijp haar pols vast trek haar naar me toe en fluister in haar oor. 'Vanavond om tien uur bij mij.' Ik laat haar los en loop weg. Haar smeltend achterlaten.

Met een ruk open ik de deur van mijn vaders kantoor. I don't care.

Mijn vader kijkt me geïrriteerd aan en  het meisje wat tegenover hem zit draait zich om. Geschrokken kijkt ze me aan.

'Aha jij besloot om ook eens langs te komen?' Zegt mijn vader nors.

'Sorry pa, de vergadering liep uit.' Zeg ik het is nog eens de waarheid ook. 

Ik zie dat het meisje me aankijkt. Wacht dat is die trut die net tegen me aan knalde. 

'George ik wil dat je de volgende keer op tijd bent.' Zeg mijn vader.

Ik negeer mijn vader en neem het meisje in me op. Ze heeft haar blonde haren in een staart gedaan en twee plukjes hangen voor haar gezicht haar ogen komen goed uit doordat ze een zwart broekpak aan heeft met vette inkijk. Mij hoor je niet klagen. 

De stilte duurt net iets te lang.

'Jij bent dat meisje wat net tegen me op botste.' Zeg ik met een zware stem.

Ik zie haar verschrikt kijken. 

'Nogmaals sorry.' Zegt ze.

Ik voel me een beetje pissig worden.

'Nogmaals, daar koop ik niks voor.' Bijt ik haar toe.

'George, gedraag je.' Waarschuwt Michael.

Zuchtend laat ik me zakken op de stoel naast het meisje waar ik nog niet eens de naam van weet. 

'Dit is Rose Jones, je nieuwe personal assistent.' Zegt Michael. 

Rose is dus haar naam en ze word ook nog eens mijn personal assistent. Prima. Ze is behoorlijk knap maar ik moet niet laten merken dat ik dat vind. Met een verveelde blik kijk ik haar aan. 

'George Harrison.' Zeg ik koel en steek een hand uit.

'Rose Jones.' Zegt ze en haar wangen kleuren rood. Schattig. 

Twijfelend kijkt ze naar mijn uitgestoken hand maar toch schud ze de hand. Haar hand voelen zacht aan. 

'Rose, komt vanaf morgen doordeweeks bij je wonen.' Zeg Michael

Ho, dit is nieuw. Geen enkel meisje trekt bij mij in. 

'Pardon?' Zeg ik.

'George, dat is handiger als er dan iets is ben je dicht bij elkaar.'

'Ja dag. Onzin. Ik wil dit niet.' Zeg ik dwars.

'George jij hebt niks te willen.' 

'Zeker wel, ik ben vijfentwintig en dan ga jij me niet vertellen wat ik niet of wel wil.' 

'George, genoeg. Ik ben nog altijd de baas en dit is mijn besluit.' 

Ik hou mijn mond maar ben nog steeds boos.

Verlegen staart Rose naar haar handen. 

'Zo dat is dan afgesproken, Rose zou je hier willen tekenen?' Vraagt mijn vader hij geeft haar het contract.

'Zou ik het eerst mogen lezen?' Vraagt ze verlegen. Eindelijk een vrouw die haar verstand gebruikt.

'Natuurlijk.' 

Aandachtig leest Rose het contract door. Het contract heeft vier bladzijdes dus ik verwacht dat ze er uren over doet. Verbazingwekkend is ze na vijf minuten al klaar.

'Zou ik een pen mogen?' Vragend kijkt ze mij aan. Ik? Waarom vraag je dat aan mij?

Maar mijn vader heeft het niet door en geeft haar een pen. Met een sierlijk handschrift zet ze haar handtekening op het papier. 

Mijn vader staat op achter zijn bureau en schud Rose haar hand.

'Welkom Rose, bij de werknemers van Hotel Harrison.' 

Hoi!

Eerste hoofdstuk van George er komen nog meer :)

Binnenkort meer!

XX ME