De stagiaire

Hoofdstuk 31

Rose Jones:

Verbaasd draai ik me om. 'Pleun?' 

'Rose, ik ben zo ontzettend blij dat ik je tegen kom. Heb je enige idee hoeveel zorgen George zich maakt?' Iets knapt in me als Pleun dit zegt.

'George bezorgd? Laat me niet lachen.' 

'Rose het is echt zo.' 

'Als hij dat echt doet, waarom reageert hij dan niet op zijn berichten? Waarom neemt die niet op als ik hem bel?' 

'Wat ik van hem begrepen heb is dat zijn telefoon kapot is. George heeft een nieuwe telefoon en een nieuw nummer.' 

'Als hij zich echt zorgen maakt dan was hij hier.' Ergens voel ik me opgelucht dat hij mijn berichten niet genegeerd heeft. 

'Hij is op zakenreis Rose, hij maakt zich zorgen en hij wilt je terug.' Pleun pakt mijn handen vast.

'Pleun, het doet me goed je te zien maar het doet me toch pijn dat George er niet is.'

'Rose je ging zomaar weg. Zonder iets te zeggen!' 

'Ik was geschrokken Pleun, dat zou jij ook doen als je te horen kreeg dat je zwanger was. Ik heb niet niks gezegd' Een traan rolt over mijn wang.

'Je staat hier niet alleen voor Rose, ik ben er voor je en George is er ook.' 

'Hij doet niet eens de moeite om hier te zijn, hij had mijn nummer toch?' 

'De details weet ik niet Rose. Ik zit achter de balie.' Pleun glimlacht. 

'Ik weet dat ik de keuze om weg te gaan, snel heb gemaakt. Ik moest helder blijven en dit was voor mij op dat moment de enige oplossing. Het doet me nog pijn.' 

'Rose, bel alsjeblieft George op.'

'Waarom belt hij mij niet? De afgelopen weken heb ik me zo rampzalig gevoelt.' 

'Hij is een zakenman Rose.' 

'Zakenman of niet, ik ben zwanger van hem en dat is niet niks.' 

'Je hebt gelijk, hij kan soms echt een klootzak zijn.' Pleun slaat haar ogen neer. 

'Rose wie is dit?' Mijn moeder mengt zich in ons gesprek.

'Dit is Pleun, een goede vriendin van het werk.' Mijn moeder glimlacht naar Pleun en geeft haar een hand. 

'Rosie, ik werd net gebeld door papa. Grace had een afspraak met een vriend en is ziek thuis gekomen.' 

Ik schrik, een paar uur geleden was Grace nog hyper dan een konijn. 

'Ze heeft waarschijnlijk iets verkeerds gegeten.' Mijn moeder maakt haar zin af. 

'Arme Grace.' 

'Ik ga nu naar huis, ga je mee? Ik vind het goed als je nog blijft met Pleun.' Ze glimlacht.

'Beterschap voor Grace mam.' Mijn moeder geeft me een luchtkusje en draait zich om. 

'Het was leuk u te ontmoeten!' Roept Pleun. 

'Ik ga dit echt even schoonmaken, ben zo terug.' Ik wijs naar mijn kleding. Pleun knikt. 

Vijf minuten later loop ik redelijk tevreden de toiletten uit. Pleun staat buiten om me te wachten zie ik door de ramen. 

'Mevrouw, nogmaals mijn excuses.' Het meisje dat de glazen liet vallen komt naar me toe gerend. 

'Het maakt niet uit, kan gebeuren toch.' Ik glimlach en loop het cafeetje uit. 

'Gelukt?' Pleun kijkt me vriendelijk aan.

'Zeker, waar verblijf je en hoe heb je me gevonden?' We lopen door de straat.

'Ik heb een tante die hier woont dus daar kan ik mooi slapen.'

'Iedereen die stage loopt moet een formulier invullen met contact gegevens, dat heb jij ook gedaan. Zo ben ik erachter gekomen waar je woont.'

'Gekke detective hier.' Ik begin te lachen. 

'Dankuwel, dankuwel.' Pleun maakt een buiging.

'Waar is George op zakenreis?' 

'Ik weet het niet zeker maar volgens mij is hij in Italië.' 

'Italië, wauw.' Een steek van verlangen voel ik opgaan in mijn lichaam.

'Morgen vlieg ik weer terug, je kunt meegaan als je wilt.' Pleun kijkt me hoopvol aan. 

'Als George me echt terug wil moet hij dat zelf regelen.' 

'Ik snap je helemaal maar hij geeft echt om je.' 

'Als hij om me geeft dan stond hij nu hier voor me.' 

'Rose, hij staat hier niet maar zelfs een vreemde ziet dat hij van je houdt.' 

'Hij geeft niet om me Pleun, zelfs dat ziet een vreemde.' 

'Rose neem dit nou van me aan. Hij houdt van je.' Zegt Pleun woord voor woord.

'Zullen we samen winkelen? Volgens mijn moeder heb ik babykleding nodig.' Zeg ik met de hoop dat Pleun niet meer over George begint.

'Nu al?' Pleun kijkt naar mijn buik.

'Ja ik vond het ook een beetje vroeg maar zij heeft drie kinderen op de wereld gezet.' 

'Weet je al wat het wordt?'

'Nee ik ben nog maar vijftien weken.' Ik wrijf over mijn buik. 

'Ik heb in totaal twee zussen en drie broertjes.' Pleun glimlacht. 'Mijn moeder begon ook al na twaalf weken kleding te halen voor mijn jongste broertje.' 

De rest van de avond spendeer ik met Pleun. We hebben het niet meer echt over George gehad. Met het afscheid nemen heel even. Ik heb gezegd dat hij iets moet doen om me terug te krijgen en daar stemde Pleun mee in. 

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

De volgende ochtend word ik met een dubbel gevoel wakker. Ik hoor Pleun steeds weer dezelfde zin herhalen. 'Morgen vlieg ik weer terug, je kunt meegaan als je wilt.'

Ik pak mijn telefoon erbij en kijk hoe laat het is. 09:17. Zou ik nog terug kunnen? Ik bel Pleun. 

'Hey met Pleun.' 

'Hee met Rose, ben je al op het vliegveld?' 

'Ik ben alweer bija thuis, ik zit in de taxi.' 

'Oh fuck.' Ik smijt mijn kussen tegen de deur.

'Rose gaat het wel goed?'

'Ik had met je mee moeten gaan.' 

'Rose je moet er zeker van zijn en dat was je gisteren nog niet. Het is echt niet erg! George moet er ook wat voor doen.' 

'Ik weet het, ik moet niet weer te snel een beslissing nemen.' Ik zucht diep.

'Ik moet nu ophangen, de taxichauffeur vraagt iets. Hou je sterk en bel me wanneer dat nodig is.'

'Zal ik doen.' Ik hang op en laat me weer terugvallen op mijn bed

Hoi!

Ik heb weer wat muziek inspiratie nodig, ik heb een nieuwe afspeellijst dus let me knowww <3

33.3K i love you all <3

Binnenkort meer x

XX ME