De stagiaire

Hoofdstuk 42

Rose Jones:

Ik voel dat George zijn adem inhoud, we kijken allebei naar dezelfde persoon. Zijn moeder. Ik pak zijn hand vast en druk er een kus op. Met een kleine lach kijkt hij naar mij.

'Jullie mogen gaan zitten.' Zegt de trouwambtenaar. De rest van zijn geklets doet er niet echt toe.

Na wat een eeuwigheid lijkt te duren geven Flora en Jean elkaar het ja-woord. De hele menigte staat op en klapt enthousiast. George kijkt een beetje nors maar klapt toch in zijn handen. Wel een beetje traag maar hij klapt.

Flora en Jean zoenen elkaar alsof hun leven ervan af hangt en het lijkt er niet op dat ze hun lippen ooit nog van elkaar gaan afhalen. Dat wordt wat vannacht en ik grinnik.

'Wat is er zo grappig.' George kijkt me lief aan.

'Binnenpretje.'

'Ik ben echt jaloers op ons kindje, die heeft een mama die hem constant draagt.' George drukt een kus op mijn lippen. Ik verdiep de kus. Ik hoor dat mensen om ons heen beginnen te smiezen. Oh ja dit is Flora haar moment. Ik maak me los. En George zucht teleurgesteld. 'Dit is Flora haar moment niet die van ons.' Zeg ik zachtjes en ik lach.

'Dan moet ik er maar heel snel voor zorgen dat jij mijn vrouw wordt.' George geeft me een knipoog en ik word rood. Rose Harrison heeft wel wat.

Nadat Jean en Flora eindelijk hun lippen van elkaar af halen loopt de hele groep naar de strandtent waaronder George en ik. Ik sta met een glas appelsap tegen een bartafel te leunen terwijl George aan het kletsen is met een oude schoolvriend, die hij bij pure toeval tegengekomen is. 'Rose!' Hoor ik een vrolijk iemand zeggen. Ik draai me om en zie een stralende Flora. 'Gefeliciteerd Flora Dubois.' Zeg ik glimlachend. 'Dankjewel lieverd.' Ik omhels Flora.

'Hoe is het met de baby.' Flora kijkt glimlachend naar mijn ronde buik.

'De kleine maakt het goed.' Ik leg mijn hand trots op mijn buik.

'Ik was zo blij toen ik hoorde dat ik tante word. Ik zeg het je dit wordt een prachtig kindje met jullie als ouders.' Flora kijkt me zo vrolijk aan.

'Ah wat lief! Wat hebben jullie een prachtige locatie uitgekozen.' Zeg ik.

'Dankjewel, Jean wilde eigenlijk midden in het bos maar ik vond het strand wat toepasselijker.'

'Hoezo dat?' Vraag ik nieuwsgierig.

'Jean en ik hebben elkaar ontmoet hier. Twee jaar geleden werkte ik in deze strandtent en Jean had een personeelsuitje. Ik bediende de tafel van hem, het was liefde op eerste gezicht.' 'En nu kan ik je eindelijk Flora Dubois noemen.' Jean komt erbij staan en pakt Flora haar hand. Flora bloost en straalt.

'Gefeliciteerd Jean.' Zeg en ik meen het, ik ben blij dat ze elkaar hebben.

'Dankjewel Rose.' Jean spreekt mijn naam uit als Rosé en ik hinder me eraan maar ik zeg er niks van. George komt er ook bij staan en schuift een hand om mijn middel.

'Gefeliciteerd zusje en Jean.' George geeft een klein glimlachje weg.

'Dankjewel Georgie.' Flora geeft hem een luchtkus.

'Het verbaasde me dat je bent opkomen dagen George.' Jean kijkt vals. 'Zullen we gaan dansen George?' Vraag ik, ik wacht niet eens op zijn antwoord maar trek George mee voordat hij kan reageren op Jean. 'Je bent mijn held Rose.' Fluistert George. Ik lach en begin met dansen.

Na een halfuurtje moet ik even bijkomen. Dansen is topsport met een bolle buik. Ik ga zitten op een stoel en George gaat wat drinken halen.

'En wie ben jij?' Vraagt iemand ze komt naast me zitten. Ik kijk haar recht in haar ogen aan en schrik. 'Rose.' Zeg ik.

'Dat is een prachtige naam voor een mooi meisje' Zegt de moeder van George. Hallo ik ben geen klein kind.

'Dankuwel.' Zeg ik en ik probeer beleefd te klinken.

'Hoeveel weken ben je?' Vraagt ze en ze wijst naar mijn buik.

'Dik over de helft.' George schiet alsjeblieft op.

'Ik ben Felicia Mitch.' Zegt ze, dezelfde achternaam als Flora. De puzzel klopt.

'Aangenaam.' Ik schud haar uitgestoken hand. Zo'n raar gesprek heb ik nog nooit gehad.

'Hier schat.' George geeft me een glas met appelsap. Dat ik dankbaar aanneem.

'George! Ik had gehoopt dat ik je even kon spreken.' De moeder van George staat op.

'Ga je mee Rose? We hebben hier niks te zoeken.' Zegt George bot.

'George, alsjeblieft doe niet zo kinderachtig.'

'Kinderachtig! Zegt degene die zelf kinderachtig is.' George pakt mijn hand en wil weglopen.

'Kon je je handen weer niet eens thuis houden?' Felicia klinkt vals.

'Dat neem je terug.' George kijkt haar woest aan.

'Ze is een kind die een kind krijgt.' Felicia haar ogen kijken ook boos.

'Mijn vriendin is volwassen, ik wil dat je nu je bek houdt.' De mensen om ons heen merken op dat er ruzie ontstaat tussen George en zijn moeder. Nou ja de ruzie wordt voortgezet.

'Ze is wel mooi George, dus je hoeft niet bang te zijn of je kind lelijk is.'

'Je neemt dat terug arrogant wijf dat je bent.' George staat te koken van woede.

'Ik neem niks terug. Alle keuzes die ik gemaakt heb daar sta ik met honderd procent achter.' Mijn mond valt open. Dit kan ze niet maken.

'Rose we gaan.'

'Loop maar weg zoon, ga maar.' Felicia slaat haar handen over elkaar.

'Nou moet jij eens goed luisteren trut. Ik wil dat jij uit de buurt blijft van ons. Ik wil dat jij je mond houdt en ik wil dat je je realiseert dat jij meer kapot maakt dan dat je lief is. Je bent een arrogante vrouw die alleen maar op geld uit is. Je geeft niks om je kinderen of je man en niet te vergeten je drie exen. Jij loopt zelf weg van al je problemen en ik ga nu hetzelfde doen. Jij bent mijn probleem en ik loop van jou weg.' George loopt weg en ik loop hem snel achterna. Ik bent trots op hem en woest op Felicia.

Nieuwe update: 30 september of eerder! X