De stagiaire

Hoofdstuk 12

Rose Jones:

'Rose, Rose.' 

Ik kreun. Wie heeft het lef om mij te storen in mijn slaap? 

'Wat had je dan, oh.' Ik schrik als ik George voor me zie staan natuurlijk met een geïrriteerde blik. 

'Eten. Is. Klaar.' En George loopt weg. Geschrokken kijk ik om me heen. Ik ben in slaap gevallen! Oh god wat een blunder om zo uit te vallen tegen George. 

Ik strompel onhandig naar de badkamer om me een beetje te fatsoeneren. Ik doe mijn haar los en schud het wat door elkaar voor een wilde look. Ook werk ik mijn make-up bij, want dat zit overal waar het niet hoort te zitten. 

Daarna haast ik me naar de eetkamer. George zit aan de tafel met zijn blik op onweer. 'Het spijt me dat ik net zo uitviel, echt.' Verontschuldig ik mezelf. 'Doe het maar niet als we aan het werk zijn, want dat vlieg je eruit.' Het klinkt niet onvriendelijk. 

Een stevige dame van rond de vijftig komt binnen met twee borden met daarop spaghetti. Hij heeft een werkster? 'Laat het u smaken.' De vrouw zet de borden neer en verdwijnt.

'Eet smakelijk.' Zegt George.

Ik knik en pak het bestek. Ik ben als de dood dat ik een fout maak. Ik zit te klungelen met de lange slierten spaghetti terwijl George het soepel op zijn bestek schuift om het vervolgens op te eten. 

Wanneer George zijn eten op heeft ben ik nog niet eens halverwege. Grijzend zit hij naar me te kijken. 

Geïrriteerd kijk ik op. 'Is het grappig?'

'Rose.' Zijn ogen staan vreemd en boos. Ik schrik en laat het bestek uit mijn handen vallen. Dat kletterend op de grond eindigt.

'Sorry, ik wou je niet bang maken.' Zegt George. Ik sta een beetje verdwaasd op. 

'Ik ga maar verder uitpakken.' 

'Nee alsjeblieft, blijf.' George klinkt smekend. 

'Maar ik zit vol.'

'Rose ga zitten en eet je eten op.' Roept hij harder dan ik verwacht had.

Voorzichtig ga ik weer zitten. 

'Mevrouw Luéns.' Roept George. Een paar seconden komt dezelfde vrouw als zo net weer binnen.

'Meneer, u wenst?'

'Nieuw bestek voor Rose.' Hij wijst naar de grond.

Ik kleur rood en mompel 'Sorry.'

'Komt eraan meneer.' De vrouw snelt weer weg en komt even later terug met nieuw bestek.

'Bedankt' Zeg ik dankbaar en zacht. Mevrouw Luéns glimlacht vriendelijk en verdwijnt weer.

'Eet.' Zegt George.

Ik voel me ongemakkelijk, en niet zo'n beetje ook. Ik bedoel ik vind het gênant als mensen naar me kijken wanneer ik eet. Ik heb het niet altijd door maar het is zo stil in de kamer, dat je het wel door moet hebben.

Zuchtend breng ik het bestek met wat spaghetti erop naar mijn lippen. Hap slik weg. Dit herhaal ik.

Wanneer ik mijn eten eindelijk op heb zit George nog steeds naar me te kijken maar nu met een tevreden glimlach. 'Jij wilt zeker nog een toetje.' Zegt hij grijnzend. Ik moet lachen. 'Ik bedankt deze keer.'

'Goed, mevrouw Luéns ruimt af en ik heb werk te doen, je moet jezelf gaan vermaken.' George staat op en verlaat de kamer.

Alsof dat een teken voor mevrouw Luéns is komt ze haastig de tafel afruimen.

Het gaat automatisch, ik sta op en help mevrouw Luéns. Ze kijkt me verbaast aan. Ik glimlach vriendelijk en til de borden van haar over en breng ze naar de keuken.

De keuken is modern en schoon. Ik denk dat dat het werk van mevrouw Luéns is. Mijn ogen zoeken naar een vaatwasser. Vreemd ik zie dat dus niet. Wauw dit had ik niet verwacht en ik maar denken dat de keuken zo modern was. Voorzichtig leg ik de borden in de gootsteen en zoek naar zeep. Ik vind wat ik zoek en begin met afwassen. Het is niet veel twee borden en bestek. 

'Wat ben jij in vredesnaam aan het doen.' Zegt een boze George.

Ik schrik en laat het bord dat ik vast heb bijna uit mijn handen vallen. 

'Ik, ik doe de afwas.' Stotter ik geschrokken.

'Alsof ik dat niet kon zien.' George klinkt woedend. Met grote stappen loopt hij op me af en rukt het bord uit mijn handen. 

'Je bent mijn assistente niet mijn werkster, laat dat dan ook aan hun over en ga niet je eigen dingen doen.' George pakt mijn hand en sleurt me mee. 

Ik stribbel tegen maar hij is te sterk voor mij. 

We komen een kamer in wat waarschijnlijk zijn werkkamer is. 

'Zit.' Hij wijst naar de bank die in de kamer staat. Ik ga voorzichtig zitten. Terwijl George achter z'n bureau gaat zitten. 

'Rose, ik ben rijk, heel erg rijk.'

'George, ik doe dit niet om het geld! Welk beeld heb jij van mij in je hoofd?'

'Rose, wat ik bedoel te zeggen is dat ik iedereen netjes betaal. Het is dus oneerlijk dat jij het werk voor mevrouw Luéns doet want ik betaal haar dat te doen.'

Zo had ik het eigenlijk helemaal niet gezien. Ik baal van mijn gedrag.

'Sorry George zo had ik het niet gezien.'

'Rose zeg alsjeblieft geen sorry.' 

'Waarom niet?'

'Daar koop ik niks voor.'

Oh ja dat zegt hij altijd.

'En aangezien jij jezelf niet kan vermaken blijf je hier zitten bij mij.' 

Mijn mond valt open, ik moet nu verplicht bij hem blijven. Alsof hij mijn oppas is.

'Niet zo boos kijken.' Hij glimlacht. En oh ik smelt. 

Ik betrap mezelf erop dat ik de hele tijd al naar hem staar terwijl hij zijn werk doet. Gelukkig heeft hij niks door. 'Kan ik je niet helpen?' Voordat ik het door heb rollen deze woorden uit mijn mond. 

'Nee, dit is te moeilijk.' Zegt hij zonder me aan te kijken. Ik ga wat verzitten op de bank, jemig ik verveel me dood. 

Een halfuur later heb ik alle boeken geteld die in zijn boekenkast staan. Het zijn er tweehonderdvierendertig. Ja ik weet het zijn boekenkast is enorm. Ik sta op vanaf de bank en besluit om er één te gaan lezen. Ik ben dol op lezen. Ik lees het liefste romantiek of thriller. Mijn ogen scannen de titels. 'Ik zou deze lezen.' George staat naast me en reikt met het boek Haar naam was Sarah aan. Ik heb dit boek vroeger gelezen en kan me de belangrijkste details herinneren. Het boek is erg treurig en er gebeuren vreselijke dingen maar het is mooi geschreven. 'Dankjewel.' Ik loop weer naar de bank en plof neer. Ook George gaat weer achter zijn bureau zitten en gaat verder met z'n werk. Ik sla het boek open en begin te lezen. 

'Zo ik ben klaar, ik ga naar bed morgen is er weer een nieuwe dag.' George klapt zijn laptop dicht. 

'Morgen? Je bedoelt vandaag.' Zeg ik gapend. Ik ben halverwege het boek en doodop.

'Hoe laat is het dan?' Vraagt George geschokt. 

'02:47.' Ik kan m'n ogen amper openhouden. 

'Jezus, sorry dat ik je zolang hier liet zitten.' George staat op. 

'Oh dat is niet erg hoor ik doe het graag.' Ik sta ook op maar val voorover m'n benen lijken wel op spaghetti slierten. Wauw de grond is hard, maar ik zou er wel op kunnen slapen. Dit keer vallen mijn ogen dicht.

'Rose!' Hoor ik iemand vaag zeggen. 

Maar voordat ik de stem kan herkennen val ik in slaap. 

Hoi!

Weer eens een update, sorry dat het weinig is maar ja er is veel school en veel school is stress hahah maar verder leef ik hoor :)

Binnenkort meer!

XX ME