De stagiaire

Hoofdstuk 14

Rose Jones:

Na weet ik veel hoelang kom ik weer een beetje bij westen in mijn hoofd dan. De stand van zakken is op dit moment dat ik sta te zoenen met mijn baas. Wat in vredesnaam ben ik aan het doen. Ik probeer me terug te trekken maar daar denkt hij anders over hij houdt me stevig vast. 

'Meneer, u kunt gaan de auto staat klaar oh.' Mevrouw Luéns stopt geschrokken met praten. 

Verschrikt laat George me los. 'Nou dan gaan we.' Zegt hij met een geïrriteerde blik op mevrouw Luéns.

Opgelucht maar toch ook wel een beetje teleurgesteld trek ik mijn jas aan en ga naast George in zijn auto zitten.

Ik zit wat met mijn handen te spelen en voel me meer dan ongemakkelijk. 

'Rose.' George zegt mijn naam als een zucht. Hij parkeert de auto langs de weg. Oh god. 

'Wat ik net heb gedaan, ik meende alles maar ik denk dat dit we dit niet meer kunnen doen.' We?

'Oh.' Ik voel me dom. 

'Rose.' George pakt mijn handen vast. Ik kijk hem aan in zijn mooie ogen.

'Wat is er?'

'Ik wil je.' Die drie woorden dat is genoeg voor mij, hij wil me maar wil ik hem? Daar hoef ik eigenlijk niet over na te denken. 

'Ik jou ook.' Ik meen het.

'Maar ik wil niet dat ons werk hiervan ten ondergaat.' George klinkt serieus. Waarom is er altijd een maar?

'Dus?'

'We kunnen dit beter vergeten en op een zakelijke manier verder gaan.' Verdomme. 

'Oké.' Verder valt er geen woord meer tussen ons en start George de auto en rijdt naar ons werk. Eenmaal aangekomen lopen we richting de ingang. Plotseling herinner ik me dat Pleun vijf jaar hier werkt, dit kan ik niet zomaar voorbij laten gaan.

'Ik ga koffie halen.' Zeg ik en ik loop naar de winkels. Wat een kut smoes. Ik haal eerst dan toch maar koffie voor George anders merkt hij meteen dat het een smoes is. Daarna loop ik langs de bloemist en haal een, al zeg ik het zelf een groot boeket bloemen met een kaartje waarop staat dat we blij zijn met Pleun. Met mijn handen vol loop ik naar de ingang van het gigantische gebouw. Ik loop regelrecht op Pleun af die me verbaasd aankijkt. 

'Hier dit is voor jou.' Zeg ik glimlachend. Blozend pakt Pleun de bloemen aan. 'Rose, wat lief dit had je niet hoeven doen.' Pleun straalt. 

'Oja zeker wel.' Ik omhels haar en loop daarna snel naar George zijn kantoor. 

'U koffie.' Zeg ik en ik probeer netjes te klinken. 

'Rose zeg alsjeblieft je en George.' Zuchtend pakt hij zijn koffie aan. Ik schuif achter mijn bureau waar nieuw papierwerk op ligt. Met een zenuwachtig gevoel ga ik aan de slag. 

Een kwartiertje later komt Michael binnen. Hij glimlacht als hij mij ziet.

'Goeiemorgen George en Rose.' George geeft een knikje en ik glimlach vriendelijk naar hem.

'George kan ik je even mededelen dat ik trots op je ben?' Michael straalt inderdaad iets trots uit. George kijkt hem verbaasd aan.

'Nou moet je me niet zo raar aankijken, die bloemen voor Pleun iets kleins maar een groot gebaar.' 

'Ik heb helemaal.' Snel onderbreek ik George. 'Wat lief van je George!' Ik gebaar naar hem dat hij niet in discussie moet gaan. Vragend kijkt Michael ons aan. 

'Ach het was niet zo'n groot gebaar hoor.' 

'Ik ben trots op je zoon.' Michael loopt vrolijk het kantoor uit. 

'Wat heb jij in vredesnaam gedaan.' Foetert George. Verbaasd kijk ik hem aan. 

'Ik heb je verdomme gezegd dat je niks hoefde te doen.' George veegt zijn lege koffiebeker van zijn bureau. 

'Ik dacht.'

'Jij moet niet denken verdomme.' George grijpt met zijn handen naar zijn hoofd. 

'George ik.'

'Mijn vader is nu trots op mij terwijl ik niks gedaan heb.' Verslagen legt hij zijn hoofd op het bureau. Ik weet niet wat ik moet zeggen. 

'Ik kan verdomme niks. Nooit maar dan ook nooit is hij trots op me en nu voor het eerst is hij trots op iets wat ik niet gedaan heb.' Ik loop naar hem toe en kniel naast zijn stoel neer. 

'George, dat is niet waar.' Ik streel hem voorzichtig over zijn rug.

'Rose.' Hij pakt mijn hoofd tussen zijn handen. 

'Zeg alsjeblieft nooit meer dat je niks kan of dat je vader niet trots op je is. Kijk als ik je zie dan zie ik een succesvolle zakenman die een hotelbedrijf beheerd.'

George glimlacht voorzichtig. Ik wil hem zoenen maar ik moet denken aan wat hij net heeft gezegd in de auto. Als of hij mijn gedachten kan lezen zegt hij.

'We moeten het proberen.' Hij laat me los en raapt zijn beker op. Wat moeten we proberen?

Hoi!

Binnenkort meer!

XX ME