De stagiaire

Hoofdstuk 11

Rose Jones

George ziet mijn verbaasde blik en besluit een verklaring te geven. 'Ja je ziet het goed een deel van mijn kantoor is die van jou.' 

In de hoek staat een prachtig houten bureau met een stoel die er comfortabel uitziet. Het verbaasd me denk ik nog het meest dat mijn bureau dicht bij die van hem staat hij heeft immers een groot kantoor. 

'En nu vraag je je waarschijnlijk af waarom heb je geen eigen kantoor?' Hij zet een stap dichter bij me waardoor ik een stap achteruit zet. Helaas loopt het voor mij dood want een muur houd me tegen. 'Ik heb je 24/7 nodig.' Ik trek wit weg. Wat bedoelt hij daar nou weer mee?

'Meneer Harrison u heeft nu een vergadering.' Een brunette komt het kille moment verstoren. Geïrriteerd kijkt George op. 'Dankjewel Pleun, als je me nog één keer stoort ben je ontslagen.' Het meisje trekt ook wit weg. 'Mevrouw Jones gaat trouwens je taak overnemen dus jij mag je vertrouwde plekje achter de balie weer overnemen.' 'Oké meneer, het spijt me.' Het meisje dat dus Pleun heet slaat haar ogen neer.

'Rose jij blijft hier in het kantoor papierwerk doen, ik weet niet of je dat kan maar als het verprutst dan kun je gedag zeggen tegen je stage.' Hij spreekt de laatste woorden emotieloos uit en verlaat het kantoor. Een rilling slaat over mijn rug en Pleun staat op haar benen te trillen. 

'Kom ga even zitten dan haal ik een glas water voor je.' Ik raap mezelf weer bij elkaar. Pleun kijkt me betwijfelend aan maar ik probeer haar gerust te stellen met een glimlach. Ze gaat op de hoekbank zitten die in het kantoor van George staat en ik loop naar de keuken om voor een glas water te zorgen. Pleun pakt dankbaar het glas aan. 'Dankjewel, ik ben trouwens Pleun.' Zegt ze en ze heeft alweer wat kleur op haar gezicht. 'Ik ben Rose.' 

Pleun neemt een slok van haar water en ik bedenk me dat dit het perfecte moment is om wat te vragen over George.

'Is hij altijd zo bot?' Vraag ik. 

Pleun knikt hevig. 'Ik werk hier morgen 5 jaar en heb hem nog nooit zien lachen.'

'Je houd het al 5 jaar uit? Bij hem. Respect.' Ik moet lachen. 

'Zijn vader heeft me aangenomen. Michael is aardig ik snap niet hoe hij zo'n harteloze zoon heeft gekregen.' Pleun stopt even om adem te halen

'Zijn assistentes hebben het nooit lang kunnen volhouden ze worden meestal naar anderhalve dag meestal ontslagen, ik heb geluk gehad dat ik weer achter de balie mag gaan zitten.' Vervolgt Pleun haar verhaal.

'Dat is hem geraden je werkt hier al bijna vijf jaar!' In mijn stem is verbazing te horen. En Pleun wordt rood. 

'Ach ik moet toch iets hé. Ik moet nu echt gaan, heel erg bedankt voor je zorgzaamheid Rose. Als er iets is kun je altijd langs komen bij de balie.' Pleun geeft me een knipoog en loopt het kantoor uit. 

'Wacht!' Roep ik .

'Pleun komt vragend terug.

'Samen lunchen?' Vraag ik glimlachend.

'Is goed gezellig! Tenminste als je tijd hebt.' Pleun fronst met haar wenkbrauwen. 

Oh god wat betekent dat?

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Ik ben al bijna twee uur bezig met het overgebleven papierwerk dat bestaat eigenlijk uit van alles en nog wat, contracten, rekeningen, brieven voor feestjes, catering bedrijven enzovoort. 

'Je bent verdomme ontslagen.' Woedend komt George het kantoor binnengestormd. Ik schrik op uit mijn heerlijke zachte stoel. Heeft hij het tegen mij? Maar een andere brunette komt op een razend snel tempo het kantoor binnen. Ze oogt een beetje sletterig.