De stagiaire

Hoofdstuk 46

Rose Jones:

Twee weken zijn verstreken na het bezoek aan Michael. In die tijd hebben George en ik de babykamer ingericht. Ik heb het gevoel dat dat ons dichter bij elkaar heeft gebracht. Het verven van de muren was erg gezellig, het is niet schoon gebleven qua verf. De inrichting heeft George volledig aan mij overgelaten, ik koos het, George zet het in elkaar en ik plaatste het. Teamwork. 

Ik lig te woelen in mijn bed. De baby is onrustig. Ik heb het warm maar als ik de dekens van me af trek heb ik het koud. Ik zucht en ga rechtop zitten. Slapen lukt me toch niet. Ik droom steeds over het bezoek aan Michael in het ziekenhuis. Ik voel me zo schuldig dat ik degene ben om wie ze ruzie hebben. 'Rose.' Mompelt George. Zijn armen klemmen zich om mijn middel. Fuck ik heb hem wakker gemaakt. 'Ga maar weer slapen George.' Ik druk een kusje op zijn wang. 'Niet zonder mijn vriendin.' Ik glimlach door zijn woorden. 'De baby houdt me wakker.' George laat me los en gaat overeind zitten. 'Het is me een boefje.' Alhoewel het donker is kan ik hem bijna voelen grijnzen. 'Hoe laat is het?' Vraag ik en ik wrijf met mijn hand tegen mijn voorhoofd. 'Half zes, kom probeer nog even te slapen.' George gaat weer liggen en trekt mij een soort van mee. Hij slaat een arm om me heen en drukt een kus op mijn haren. Plotseling voel ik me doodop en val ik in slaap.

Wanneer ik wakker word is de plek naast me koud en is het twaalf uur in de middag. Ik moet dan wel heel erg moe geweest zijn. Ik stap uit bed en loop naar de woonkamer. George zit op de bank een krant te lezen. In zijn boxer. Ik bijt op mijn lip, hij is echt een Griekse god en met trots kan ik vertellen dat hij mijn Griekse god is. George heeft me opgemerkt en kijkt grijnzend naar me. Ik zelf ben gekleed in een dun nachthemdje met kant. 'Is mevrouw Luéns er niet?' Ik voel een jaloers gevoel, ik wil niet dat iemand George zo ziet. 'Vandaag niet.' George geeft me een knipoog en legt zijn krant weg. 'In dat geval.' Ik loop naar George toe en laat mijn hemdje iets naar beneden zakken. George houdt zijn adem in en staat abrupt op. 'Daag me niet uit.' George pakt me vast en drukt me tegen de muur. 'Ik zou niet durven.' Met een ondeugende glimlach kijk ik hem aan. 'Daar geloof ik niks van.' George drukt zijn lippen hongerig op die van mij. 

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Gedoucht en wel zit ik een uur later met George op de bank. 'Je maakt me gek Rose.' George ligt met zijn hoofd op mijn buik en streelt met zijn handen mijn buik. 'Positief mag ik hopen toch?' 

'Ja natuurlijk, ik ben gek op je Rose.' Zijn woorden doen me smelten, ik verdien geen George. 

'Ik houd van je George.' 

'Mijn hart explodeert telkens als je dat zegt, Rose je bent een wonder.' George drukt een spoor van kusjes op mijn buik. 'Het wondertje zit hier.' Ik wijs met mijn hand op mijn buik. 

'Dat is zeker waar, ik wil hem zo graag vasthouden.' 

'Nog even en dan gaan we hem ontmoeten.' Ik kan niet wachten. George zijn telefoon gaat. Kreunend komt hij omhoog en pakt vervolgens geïrriteerd zijn telefoon op. 'Wat moet je?' Vraagt hij boos. Zijn blik veranderd zodra er aan de andere kant iets gezegd wordt. Hij staat woest op en loop naar de kapstok. 'Oké, ik zie je zo.' Hij hangt op. 

'George wat is er?' Bezorgd kijk ik hem aan. 

'Ik moet met spoed naar Oostenrijk, er is iets goeds mis met een filiaal van ons bedrijf.' 

'Maar hoe zit het dan met mij en de baby.' Geschrokken sta ik op. 

'Het spijt me Rose maar ik beloof je dat ik er ben als je gaat bevallen.' George loopt naar me toen en houdt me stevig vast. Een traan rolt over mijn wang. Ik wil niet dat hij bij me weggaat. 'Niet huilen Roosje, alsjeblieft.' Met een blik vol medelijden veegt hij mijn tranen weg. 'Ik kan dit niet alleen aan George.' Ik kijk hem aan en verdrink in zijn prachtige ogen. 'Rose ik beloof je dat ik er weer ben als het zover is.' Hij kust me. 'Ik begrijp het heust wel maar het is echt een kut moment om nu te gaan.' 'Het spijt me, echt waar. Ik beloof je dat het allemaal goed komt.' George kijkt me lief aan. 'Hoe lang blijf je weg?' Ik slik en voel dat er een brok is ontstaan in mijn keel. 'Een paar dagen, wat mij betreft ben ik er morgen weer. Ik wil zo snel mogelijk weer naar jou en de baby.' George strijkt met zijn hand langs mijn wang. 'Oké' Fluister ik zacht. George drukt een kus op mijn mond en verlaat dan zonder bagage het huis. 

Verslagen ga ik op de bank zitten. De laatste dagen zijn juist het zwaarst. Waarom moet hij nu weg?

Nieuwe update: 29 oktober of eerder! X

100K! OMG OMG OMG ZOVEEL DANK ILY XOXO