De stagiaire

Hoofdstuk 18

Rose Jones:

Geschrokken draai ik me om en kijk in de lachende ogen van George.

'George wat doe je?' Ik haak wat woorden bij elkaar.

'Nou ik ben vroeg opgestaan om een rondje te rennen.' 

'Ja dat weet ik, wat doe je nu hier?' Ik voel dat zijn armen me steviger beetpakken en het beangstigd me maar toch voelt het goed.

'Ik zag een lekkerding in mijn zwembad.' Fluistert hij in mijn oor. Oh god dit gaat mis en niet zo'n beetje ook. 

'George, dit kan niet.' Ik probeer me los te wringen uit zijn armen. 

'Waarom niet?' George klinkt schijnheilig. 

'Dat heb je zelf gezegd! Toen we zoenden zei je dat ons werk hiervan ging lijden.' Heeft hij het geheugen van een goudvis?

'Ik neem dat terug en als je niet oppast neem ik je hier.' George kijkt me ondeugend aan en ik hou ervan. 

'George ik wil mijn stage niet kwijt.' Hij drukt kusjes in mijn nek en het lijkt wel alsof ik de controle over mezelf kwijt raak.

'Gebeurt niet, geniet.' Hij gaat onverstoorbaar verder. Mijn lichaam reageert hierop en het gevoel is zalig. Dit duurt niet lang. Ik kom weer bij positieven en duw hem van me af wat dit keer wel lukt. Verbaasd kijkt hij me aan. 

Ik klim snel uit het zwembad, sla een grote badhanddoek om me heen en loop haastig weg. 

'Rose? Wat is er.' Hoor ik hem roepen maar ik loop stug door en voel tranen over mijn wangen rollen. 

Ik wil iemand die van me houdt en me lief heeft. George doet daar niet aan en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Liefde is geweldig maar gevaarlijk tegelijkertijd. Ik wil wachten zolang ik kan maar de tijd is een keer om, hopelijk duurt dat nog even.

Ik stap onder de douche en spoel het chloor van me af. Na dat ik daarmee klaar me ben trek ik een jogging broek aan met daarop een oversized sweater. Nog steeds rollen de tranen over mijn wangen

'Rose wat was dat nou?' George komt mijn kamer binnen zonder te kloppen, waardoor ik weer schrik. 

'Niks, sorry.' Ik veeg snel mijn tranen weg. 

'Rose, ik zie dat er wat is.' Hij gaat op mijn bed zitten en trekt me naast zich neer.

'Het is dat ik iemand nodig heb die me lief heeft, me vasthoud in de slechtere tijden.' Een beetje verbaasd kijkt George me aan. 

'Ik ben niet van de onenightstands.' Vervolg ik. 

'Dat had ik al wel door.' Ik zie een kleine lach verschijnen op zijn gezicht. Ik glimlach voorzichtig.

'Het spijt me dat ik je dat niet kan geven.' Het lijkt opeens dat het roer is omgeslagen, George staat abrupt op en loopt weg. Iets zit hem dwars en ik kan er maar niet achterkomen wat dat is.

Verbaasd zit ik voor me uit te kijken, wat was dat?

Ik pak mijn telefoon en zie verschillende appjes van Lewis. Ik besluit hem terug te appen dat ik toch wel zin heb om vanmiddag te gaan lunchen, boeien. 

Een paar minuten later krijg ik een appje terug dat hij zich erop verheugd me weer te zien. Ja want het is ook echt eeuwen geleden. Om twee uur spreken we elkaar bij een restaurantje dat ik niet ken maar wat volgens Lewis geweldig is. 

Ik kijk hoe laat het is en ontdek dat ik nog een uurtje heb, ik besluit om mijn dit qua kleding gewoon aan te laten.

Als het tijd is om te gaan loop ik naar de deur van George zijn kantoor in het huis en klop. 

'Binnen.' Roept hij maar dat doe ik niet.

'Ik ga even de stad in, ben vanavond wel weer terug.' Ik draai me om en loop weg.

'Rose Jones.' Zo snel als hij kan stormt hij het kantoor uit en grijpt me vast. 

'George Harrison.' Kan hij me gewoon niet even één keer laten?

'Ik wil niet dat je weg gaat.'

'Ik ga niet voor eeuwig weg ik ga gewoon even lunchen.' 

'Met wie.' Zegt George iets bozer dan dat ik had verwacht. 

'Lewis.' Zeg ik zacht.

'Die zak van gisteren?' George kijkt me verbaasd aan.

'Ja, gewoon als vrienden niks aan de hand.'

'Dat zeg jij ja.'

'Ja dat zeg ik! Ik snap eigenlijk niet van mezelf waarom ik dit allemaal aan jou vertel dit gaat je niks aan.' Ik ruk me los en loop weer door.

'Rose, ik ken jongens zoals hem, dat belooft niet heel veel goeds.'

'George je hebt het recht niet om dat te zeggen.' Roep ik verontwaardigend. 

'Jij bent toch ook zo'n jongen?' Vervolg ik mijn zin. Ik wacht op zijn antwoord, ik hoop op zijn antwoord maar het enige wat hij doet is zich omdraaien en weglopen. Ik slik maar besluit om me ook om te draaien. 

Hoi!

Ik ben terug x

Binnenkort meer!

XX ME