De stagiaire

Hoofdstuk 49

Rose Jones:

'Is dit George?' Mijn zusje haar stem klinkt zacht en ongelovig. Ik grinnik. George heeft al zijn aandacht op mij gericht. Hij komt bij me op bed zitten en drukt een kus op mijn hoofd.

'Rose, dit doe je goed.' Grace steekt haar hand op om me een high-five te geven. Nu pas lijkt George haar op te merken. Hij glimlacht naar haar. 'Grace, wat leuk je te ontmoeten.' Hij steekt zijn hand uit. Grace zit nog steeds in de high-five houding maar laat haar arm snel zakken om George zijn hand te schudden. 'Hoi.' Grace is opslag verlegen. George knikt vriendelijk terug en lacht. Ik smelt van zijn lach. 'Ik ga even wat huiswerk maken.' Grace staat op en wilt weglopen. 'Gracie je hebt vakantie.' Verbaasd kijk ik haar aan. 'Oh ja, uh dan ga ik iets anders doen.' En weg is Grace.

'Ze lijkt op je.' Zegt George, hij komt naast me liggen met zijn rug tegen de leuning van het bed.

'We zijn zussen haha.'

'Ook qua innerlijk, verlegen.' George legt een arm om me heen en ik nestel me wat tegen hem aan. 'Ik heb je gemist.'

'Ik was maar één dag weg.' George grinnikt. 'Dat was dan één te veel.'

'Ik beloof dat ik niet meer weg ga. Al is het dringend, de kans dat je nu gaat bevallen is groot en dat realiseerde ik me een paar dagen geleden nog niet. Toen Grace me belde, schrok ik me dood.'

'Ja zoiets zei Grace al.'

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Een paar dagen zijn verstreken nadat George weer thuis is. Het is Grace haar laatste dag hier. We zitten nu gezellig met z'n drietjes aan de keukentafel te lunchen. Ik zit al aardig vol na één broodje maar George wil dat ik meer eet. De hele dag zit er al een soort van druk op mijn buik. Het is lastig te beschrijven maar ik denk dat ik snel mijn zoontje ga ontmoeten.

George en ik hebben nog een kleine twijfel over zijn naam.

'Rose waar zit jij met je gedachten?' Grace stoot me lachend aan. Ik schrik en laat het broodje dat ik in mijn hand vast heb vallen. 'Je bent echt ver weg met je gedachten.' Grace neemt een slok van haar melk. 'Sorry ik ben moe.' Ik haal een hand door mijn haar. 'Ga dan even slapen, Grace en ik ruimen af en dan gaan we een spelletje spelen.' George geeft Grace een knipoog. 'Bereid je voor op verlies.' 'Challenge geaccepteerd.' George pakt mijn hand vast. 'Wij reden ons wel schatje, pak alsjeblieft een paar uur slaap.' Ik knik, dat klinkt wel verleidelijk. George geeft me een kus en daarna loop ik op een traag tempo naar ons bed. Wanneer ik ga liggen en mijn ogen sluit val ik redelijk snel daarna in slaap.

Vier uur later word ik wakker met de naarste kramp ooit. Ik kom met een ruk overeind en grijp naar mijn buik. Ik probeer rustig adem te halen maar ik moet er hysterisch uitzien. Het eerst woord dat in me opkomt is weeën. Ik word overspoeld door een geluksgevoel en daarna een steek. Is het dan eindelijk zo ver? Ik kan mijn pijn niet meer inhouden en slaak een zachte kreet. Ik betwijfel of het zacht was want daarna volgen er wat luidere kreten.

'Rose.' George trapt geschrokken de deur in. Ik schrik. 'Gaat alles hier goed?' George rent naar me toe. Ik probeer uit bed te stappen en voel dat het beddengoed nat is. 'Oh god.' George ziet het ook en kijkt me angstig aan. 'Ik denk dat het zover is.' George ondersteunt me. 'Wat moeten we doen?' Roep ik in paniek. Grace kijkt voorzichtig naar binnen. 'Je ben aan het bloedden!' Gilt ze geschrokken. Ik kijk naar beneden en zie inderdaad een rode gloed. 'George het gaat mis.' George tilt me op en loopt met me naar de deur. 'De babytas.' Zeg ik en ik voel dat ik licht in mijn hoofd wordt. Grace komt eraan gehold met een tas in haar handen waar wat babyspullen inzitten. 'Blijf alsjeblieft bij me schatje.' George houdt me stevig vast. 'Grace moet mee, ik wil niet dat ze hier alleen blijft.' George knikt begrijpelijk. 'Kom je mee Grace.' Het is meer een bevel dan een vraag. Grace knikt en stapt ook de auto in

In het ziekenhuis word ik gelijk ergens heen gebracht en voor ik het weet ben ik klaar om te bevallen.

'Tien centimeter ontsluiting, perfect.' Een vrouwelijke dokter staat klaar om me erdoor heen te helpen. George houdt mijn hand vast en knikt me bemoedigend toe. Na een paar uur is ons kindje er nog steeds niet. Ik hoor mensen door elkaar heen praten, het maakt me onrustig.

'George is er wat?' Ik klink bezorgd.

'Nee liefje alles gaat goed, nog even doorzetten en dan kunnen we ons zoontje ontmoeten.' Hij drukt een kus op mijn hand.

Na wat een eeuwigheid duurt klinkt er zacht gehuil. Doodmoe laat ik me achterover vallen en hoe hard ik ook vecht, mijn ogen vallen dicht.

Heb je nog een leuke jongensnaam? Laat het me weten, dit is je laatste kans! <3 Nieuwe update: 26 november! X