De stagiaire

Hoofdstuk 45

Rose Jones:

Binnen een halfuur staat George op de stoep voor het appartementen complex van Pleun. Ik sta al buiten op hem te wachten. George stapt de auto uit en loopt naar me toe. Ik open mijn armen en knuffel hem. Zijn hoofd ligt in mijn nek en ik streel door zijn haren. 'Het komt goed George.' Fluister ik hem toe. Na een paar minuten zo te staan maak ik me voorzichtig los, ik merk op dat George me eigenlijk niet wil loslaten maar dat toch met tegenzin doet. 'Kom we gaan naar het ziekenhuis.' Zeg ik zacht. George knikt en drukt een kus op mijn mond. Daarna stappen we in de auto en rijden we naar het ziekenhuis. 

'Goedemiddag, waarmee kan ik u helpen?' De brunette achter de balie laat haar ogen over George glijden en kijkt goedkeurend. Ik kijk haar geïrriteerd aan. 

'Ik kom voor Michael Harrison.' Zegt George. 

'Bent u familie van hem?' Vraagt ze.

'Ja dat ben ik.' George klinkt pissig. 

'Eens even kijken, meneer Harrison ligt op de vijfde verdieping, kamer negen aan de oostkant.' Ligt het aan mij of geeft ze George een knipoog. Waar ik me het meeste aan stoor is dat George het niet eens door heeft, of misschien heeft hij het door maar negeert hij dat. 

'Om je even uit je dromen te halen, de man waar jij contact mee probeert te zoeken is bezet. Ik draag zijn kind.' Zeg ik boos. De brunette kijkt me achterdochtig aan. George pakt mijn hand vast en neemt me mee. 

'Aan zulke mensen moet je geen aandacht geven schatje.' George laat mijn hand niet los. 

'Maar ze was met je aan het flirten! Ik zag hoe ze naar je keek.' Ik voel mijn tranen branden. George stopt met lopen, pakt me vast en kijkt me aan. 'Rose, ik ben van jou en jij bent van mij. Niemand komt daar tussen. Daar hoef je niet bang voor te zijn.' Hij kust mijn tranen weg. Die kut hormonen ook. 'Ik ben niet eens je vriendin.' Zeg ik zacht. George kijkt me verbaasd aan. 'Hoe bedoel je?' Vraagt hij, zijn stem klinkt een beetje paniekerig. 'We hebben het nooit officieel gemaakt.' Ik kijk George aan en smelt door zijn mooie ogen. George legt zijn handen op mijn buik. 'Door dit wondertje is het voor mij officieel genoeg, hij verbindt ons.' George kijkt me trots aan. 'Maar om alles duidelijk te maken wil ik je het best vragen hoor.' George kijkt me ondeugend aan. Ik glimlach. 'Mijn allerliefste Rose, wil jij mijn vriendin zijn?' George laat zijn handen op mijn buik. 'Ja natuurlijk.' Ik geef hem een kus. 

'Zullen we dan nu maar mijn vader gaan bezoeken?' George zijn blik veranderd, hij pakt weer mijn hand vast en samen lopen we naar Michael zijn kamer. Als we die gevonden hebben klopt George drie keer. 'Binnen.' Bromt een stem. 

Voorzichtig opent George de deur en stapt dan naar binnen. Ik blijf aarzelend staan. Door mij hebben George en Michael ruzie. 'Kom je?' George draait zich om en kijkt me aan met zijn lieve maar duistere blik. Ik knik en loop de kamer in waar ik zo'n typische ziekenhuis geur ruik. In het bed ligt een figuur die ik helemaal niet meer terug ken. Michael ziet er erg slecht en zwak uit. Hij slaapt. George staart naar zijn vader en ik heb zo ontzettend veel medelijden met hem. Ik ga achter hem staan en leg een hand op zijn schouder. George schrikt maar kalmeert als hij ziet dat ik het ben. Hij pakt een stoel en schuift die naast het bed van zijn vader. 

'Bezoek?' Een zuster komt de kamer ingelopen. 

'Ja, ik ben zijn zoon en dit is mijn vriendin.' 

'Ik wist niet dat meneer Harrison een zoon had.' De zuster kijkt ons verbaasd aan. 

'Binnenkort wordt hij opa.' George zucht diep. 

'Het spijt me, u vader heeft niet zo lang meer.' Een rilling loopt over George zijn rug en mijn hart breekt in honderd stukken. 'Wat is met hem aan de hand?' Ik hoor ingehouden woede uit George zijn stem. 

'De dokters moeten nog met een conclusie komen, het enige wat vast staat is dat hij niet meer lang heeft om te leven.' 

'En waarom moet ik daar via een zakenpartner achter komen? Dit is wel mijn vader waar we het nu over hebben.' George klinkt woest en staat boos op. 

'Meneer?' De zuster kijkt George vragend aan. 

'Harrison! Als mijn vader zo heet dan heet ik ook zo gok ik.' George kijkt om zich heen ik probeer zijn blik te winnen maar hij is overstuur. 

'Meneer Harrison, u moet echt kalmeren anders verzoek ik u vriendelijk deze kamer te verlaten.' 

'Waag het om mij erop aan te spreken dat ik moet kalmeren. Het is belachelijk dat jullie niet van mijn bestaan afweten en mij niet op de hoogte brengen van mijn vader.' George gaat we boos zitten en de zuster zwijgt. 'Zoon?' Michael opent zijn ogen en kijkt zielig naar George. 'Pap.' George pakt zijn vader zijn hand. 'Waar ben ik?' Vraag Michael hij klinkt dertig jaar ouder. 

'In het ziekenhuis, maar het is goed pap.' 

'Het spijt me, ik heb meer kapot gemaakt dan dat ik lief heb.' 

'Ik weet het pap.' Zegt George. 

'Is dat Rose?' Vraag Michael.

'Ja pap, ze is mijn vriendin en de moeder van mijn kind.' George klinkt trots. 

'Ik zie het, ze kan elk moment bevallen.' Michael glimlacht. 

'Ik ben iets meer dan vierendertig weken zwanger.' Zeg ik zacht. 

'Rose het spijt me, ik had jullie niet uit elkaar mogen halen. Ik ben blij voor jullie en ik moet boeten voor mijn daden.' 

'Pap zeg dat alsjeblieft niet.' 

'Het spijt me jongen, ik hoop dat ik de geboorte van jullie kind nog mag meemaken. Dat is het minste wat ik kan doen.' 

'Het is een jongen.' George zegt het zacht maar het is net hoorbaar. 

'Hij zal opgevoed worden door een goede vader en een prachtige moeder. Ik wens jullie al het geluk.' 

'Sorry dat ik jullie stoor maar meneer Harrison moet nu met rust gelaten worden, over een halfuur heeft hij weer een paar testen die we moeten uitvoeren.' De zuster die er zonet was is er weer. 

'Ik vergeef het je pap.' George laat Michael zijn hand lost en pakt die van mij. 

Nieuwe update: 23 oktober of eerder! X

98.5K?!?!?!?!?!?!??!? Jullie betekenen zoveel voor me, heel erg bedankt lieverds! X