De stagiaire

Hoofdstuk 48

Rose Jones:

Ik heb vannacht amper een oog dicht gedaan. Grace snurkt en de baby trappelt erop los. Het is nu nog vroeg in de ochtend en Grace slaapt. De baby houdt zich eindelijk rustig maar slapen lukt niet meer. Ik kijk of George online is geweest, ik mis hem. Je zou denken, een dag zonder elkaar moet lukken. Nou ik kan dat niet. 

George is sinds gisteravond niet meer online geweest. Ik zucht en leg mijn telefoon op het nachtkastje. 

'Rose!' Zuchtend draait Grace zich om. Ze komt omhoog en kijkt me met kleine oogjes aan. Ik grinnik. Grace haar slaapkop is goud. 'Niet lachen.' Mompelt Grace terwijl ze haar slaap uit haar ogen wrijft. 

'Sorry, heb je lekker geslapen?' Vraag ik. 

'Oh mijn god dit bed is hemels!' Grace spreidt haar armen en laat zich weer vallen. 

'Grace.' Hoofdschuddend kijk ik haar aan. 

'Ja ik blijf hier wonen hoor.' 

'Blijf lekker liggen dan maak ik een ontbijtje voor je.' Moeizaam stap ik het bed uit, het lijkt wel alsof ik plotseling zestig jaar ouder ben.

'Nee! Blijf liggen, ik moet voor jou zorgen en niet andersom.' Grace slaat het dekbed van haar af. 

'Gracie, dat is niet waar ik kan prima voor jou zorgen.' Ik probeer te lachen maar ik heb echt pijn. 

'You sure?' Grace kijkt me vragend aan. 

'Ik ben zo terug.' Ik loop op een erg traag tempo naar de keuken. Bij elke stap die ik zet neemt de pijn toe. Ik leun tegen het aanrecht aan. Jezus. 

'Mevrouw Jones, gaat alles goed?' Luéns komt bezorgd binnen. Snel ga ik rechtop staan en tover een glimlach op mijn mond. 'Jazeker!' 

'Kan ik iets voor u doen?' 

'Nee hoor, wat mij betreft neemt u een dag vrij.' Ik open de koelkastdeur en pak er een pak melk uit. 'Oh, nou meneer Harrison heeft me erop gewezen dat ik hier blijf.' Luéns kan soms zo koppig zijn. 'In dat geval, ik zeg dat je naar huis kan.' Uit een ander kastje pak ik twee glazen waar ik de melk in schenk. 'Dat kan niet.' Mevrouw Luéns kijkt me vriendelijk aan. 

'Ik wil graag wat tijd met mijn zusje spenderen. Dus ik vraag je vriendelijk of je nu weg wilt gaan.' In een snelle beweging zet ik de melk terug en gooi ik de koelkastdeur met een klap dicht. Als extra zetje dat mevrouw Luéns kan ophoepelen. 

'Als u er zo op dringt, dan ga ik.' Halleluja. Ik pak een houten dienblad en zet de glazen met melk erin erop. Vervolgens stop ik wat afbakbrood in de oven. 

Na wat een eeuwigheid duurt is het brood klaar en leg ik het op de borden. Met trillende handen pak ik het dienblad op en loop ik naar de logeerkamer. Tenminste dat is het plan. Onderweg word ik overspoeld door een duizelig gevoel. Ik raak uit balans en val met dienblad en al op de grond. Scherven vliegen over de grond en er ontstaat een tsunami aan melk. Ik slaak een kreet en leg mijn arm beschermend om mijn buik heen. 'Rose? Wat gebeurt er?' Ik hoor Grace ergens in de verte. Ik probeer iets te zeggen maar ik kan het niet, het lukt me niet. 'Help?' Het komt er zwak uit. Ik hoor voetstappen die dichterbij komen. 'Rose!' Grace gilt en hurkt zich bij me neer. 

'Bel George.' En na die woorden verlies ik mijn grip op mezelf. Mijn ogen vallen dicht en ik val in een diep zwart gat. 

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Ik schrik wakker en kom met een ruk overeind. 'Oh mijn god, Rose.' Grace zit met betraande ogen naast me. Ik kijk om me heen en zie dat ik in het bed van George en van mij lig. Gelukkig. 

Ik heb knallende hoofdpijn. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik terwijl Ik Grace haar hand vastpak. 

'Je was ontbijt aan het maken en opeens hoor ik gegil en een hele hoop kabaal. Ik schrok me dood en haastte me naar waar het geluid vandaan kwam. Ik schrok me dood toen ik je daar zag liggen tussen al het melk en de scherven glas.' 

'Hoe heb je me hierheen gekregen?' 

'Een Franse vrouw heeft me geholpen nadat ze George gebeld had. Ze heet iets van Loens.' Grace doet haar best Luéns zo Frans mogelijk uit te spreken. Ik glimlach klein.

'Oh ja George was over de toeren en is weer onderweg naar huis.' Oh shit. 

'Het gaat wel weer goed hoor, geen zorgen.' Ik wil uit bed stappen. 

'Daar komt niks van in! Stil blijven liggen.' Grace klinkt streng. 

'Zeg ik ben zwanger niet ziek of zo.' 

'Jij blijft liggen, tot George hier is.' Grace houdt me tegen. 

Er kan ook nooit iets soepel verlopen in mijn leven. Ik zucht en leg me erbij neer dat Grace volwassen is. Ook al is ze veertien. 

Een paar uren verstrijken en Grace wijkt geen seconde van mijn zijde af. Ik voel me schuldig dit hadden een paar leuke dagen moeten worden en nu lig ik hier op mijn bed. We doen wel leuke dingen daar niet van. Ik heb Grace al twintig keer ingemaakt met een kaartspel. 

'Als mijn neefje geboren is dan wed ik dat jullie geen seconde meer stil zitten. Dat wordt echt een druktemaker.' We zijn mijn buik aan het bestuderen want ja dat doe je als je niks meer weet wat je kan doen. 

'Meneer mag er van mij wel uit.' 

'Is het zo zwaar dan?' 

'Soms wel maar ik wil hem zo graag in mijn armen kunnen houden.' Ik hoor een deur die opengaat en een paar seconde later dicht slaat. George. 

'Schatje?' George komt de slaapkamer in en Grace haar mond valt open. 

10 november? Fuck it, 6 november is ook leuk! (; Nieuwe update: 17 november of eerder! X