De stagiaire

Hoofdstuk 36

Rose Jones:

George en ik beginnen een ritme te krijgen in onze relatie. 

Ik heb vervroegde zwangerschapsverlof. Ik wilde dat niet maar George bleef maar zeuren dat dat het beste was voor de baby en voor mij. 

Dus nu word ik elke ochtend in de armen van George wakker, dan knuffelen we wat. Meestal douchen we daarna samen en als het kan ontbijten we ook samen. Soms moet George voor het ontbijt al weg dus dat spant erom. 

De rest van de dag ben ik alleen met de werksters en word ik gek van mevrouw Luéns die constant aan me vraagt of ik iets nodig heb. Ik wed dat George dat geregeld heeft. 

Gelukkig komt River straks langs, ik heb de behoefte aan een meidendag.

Nu zitten George en ik aan het ontbijt. 'Oh fuck, ik moet gaan.' George werpt een blik op zijn horloge, geeft me een kus en gaat weg. 

Ik wens hem een fijne dag, zoals een vrouw dat tegen haar man zegt. Ik ben alleen nog niet George zijn vrouw. Ik weet dat George de ware voor mij is en ik wil de rest van mijn leven met hem spenderen. Ik droomde er als klein meisje al van om later te trouwen en kinderen te krijgen. Een kindje krijg ik. Nu alleen die ring nog. 

Natuurlijk is dat van die ring een grapje, ik zou het erg graag willen maar alles op z'n tijd.

Ik schuif mijn bord waar ik amper iets van gegeten heb, van me af. Ik ben kotsmisselijk. 

'Bent u uitgegeten?' Mevrouw Luéns pakt het bord van George van tafel en kijkt verontwaardigt naar mijn bord. 'Ja, met alle respect je kunt heerlijk koken maar ik ben ontzettend misselijk.' Ik probeer te glimlachen. 

'Natuurlijk, c'est ridicule.' Mevrouw Luéns pakt met haar glimlach mijn bord op. Dat laatste zei ze zachtjes maar ik hoorde haar wel. Ik begin pissig te worden. 

'Vind je dat belachelijk?' Geïrriteerd kijk ik haar aan. Verbaasd kijkt ze mij aan. Alsof ik niet weet wat c'est ridicule betekent. Ik kan Frans spreken en ik begrijp Frans.

'Ik kan er niks aan doen dat ik misselijk ben! Ik heb een baby'tje in mijn buik die er een feestje van maakt. Ik ben ontzettend dankbaar maar ik mag toch wel misselijk zijn? Dan kunt u het wel belachelijk vinden maar heeft u kinderen?' 

'Nee mevrouw ik heb geen kinderen.' Mevrouw Luéns kijkt schuldbewust naar de tafel. 

'Hou op met me mevrouw te noemen! Ik ben gewoon Rose. Niet mevrouw Jones.' Ik spring op van mijn stoel en kan wel huilen. Ik word gek. 

'Je kan me niet zomaar beoordelen als u niet weet hoe het voelt om een kindje te dragen.' Huilend loop ik weg naar de slaapkamer van George en die van mij. Kut hormonen. 

Ik ga op bed liggen en ik gil in mijn kussen. Ik probeer George te bellen maar hij neemt niet op. Ik probeer rustig te gaan zitten en streel over mijn buik. 

'Mama wordt een beetje gek.' Fluister ik. 'Je bent een dondersteentje maar wel mijn dondersteentje.' Ik glimlach naar mijn buik. 'Papa en mama houden zielsveel van je.' Een traan rolt over mijn wang.

Opeens voel ik dat ik moe begin te worden. Ik sluit mijn ogen en val in een diepe slaap. 

Ik word wakker van een trillend geluid. Hoe lang heb ik geslapen? Verschrikt ga ik rechtop zitten en pak mijn trillende telefoon van het nachtkastje. Shit vijf gemiste oproepen van George. Ik bel hem terug. 

'Rose! Gaat alles goed?' Hoor ik een bezorgde George vragen. 

'Ja, sorry dat ik niet opnam. Ik was in slaap gevallen.'