De stagiaire

Hoofdstuk 24

Rose Jones:

'Ik wil verdomme weten wat er gaande is! Ik heb dat recht.' Hoor ik iemand boos roepen, ik probeer mijn ogen te openen maar het lijkt wel alsof ze dicht gelijmd zijn. 

'Nee meneer dat heeft u niet! Hier staat duidelijk dat u geen familie van mevrouw Jones bent.' Roept een mannenstem die ik absoluut niet kan plaatsen. 

'Ze is mijn vriendin! Ik heb het recht en anders zorg ik voor dat recht.' Wacht? Is dat George? Ben ik zijn vriendin?

'Meneer ik verzoek u vriendelijk om de kamer te verlaten het bezoekuur is over.' 

'Ik bel verdomme mijn advocaat, je kunt je baantje wel op je buik schrijven!' Ik hoor iemand boos weglopen. 

'Opvliegerig typetje.' Hoor ik de andere mannenstem zeggen.

Eindelijk mijn ogen gaan open. Ik zie een man in dokterskleding in de kamer staan. Ikzelf heb ziekenhuiskleding aan en lig in een ziekenhuisbed. Waarom?

'Ah mevrouw Jones, u bent wakker ik ben dokter Walters.' Zegt de dokter Walters. 

'Hoelang ben ik weg geweest dan?' Vraag ik verbaasd. 

'Sinds gisteravond, u heeft een behoorlijke klap gemaakt.' Ik herinner me vaag dat ik gisteren ergens met George was maar waar dat weet ik niet meer. 

'Daar kan ik me niks meer van herinneren, is dat erg?' Vraag ik angstig.

'Nee dat komt binnen enkele uren weer terug.' De dokter kijkt me vriendelijk aan. 

'Mag ik dan nu naar huis.'

'Ik wil nog een paar kleine onderzoekjes bij u uitvoeren, voor de zekerheid want zoals ik al zei u heeft een flinke smak gemaakt.' De dokter schrijft iets op in zijn boekje. 

'Oké.'

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Ik ben nu zo'n vier uur in het ziekenhuis en ik verveel me dood, mijn telefoon heeft George. Die is niet meer langsgekomen. Dat verbaasde me maar hij zal wel een reden hebben. 

'Mevrouw Jones ik heb de resultaten van de onderzoekjes die we zo net gedaan hebben.' Dokter Walters komt de kamer in. 

'Het ziet er allemaal gunstig uit dus u mag zo gaan.' Ik haal opgelucht ademen. 

'Alleen de komende maanden geen alcohol meer drinken.' 

'Hoezo mag ik de komende maanden geen alcohol drinken?' Vraag ik verbaasd. 

'Wist u dat niet? U bent in verwachting.' De dokter kijkt me verbaasd aan. 

'Ik ben wat?' Roep ik geschrokken. 

'Mevrouw u bent zwanger.' De dokter zegt het op zo'n kalme manier dat ik zin heb om te gillen. 

'Dat, dat kan niet.' Zeg ik geschokt. 

'Mevrouw het onderzoek gaf dat toch heel erg duidelijk aan.' 

'Hoeveel weken?' 

'Een kleine tien weken.' Ik voel me duizelig worden, mijn hoofd tolt en alles lijkt te draaien.

'Mevrouw Jones gaat het wel goed?' De dokter kijkt bezorgt. 

'Ja, ja prima ik ga me maar even omkleden.' Ik klink afwezig. 

'Kan ik u vriend binnenlaten? Hij zit al vier uur in de wachtkamer op u te wachten.' De dokter kijkt me vragend aan. 

'Ja dat is goed.' 

Hoe ga ik in vredesnaam aan George vertellen dat ik zwanger ben? Ik heb altijd al moeder willen worden maar niet op mijn achttiende. George wil natuurlijk helemaal geen kinderen want daar heeft hij geen tijd voor. Ik trek snel mijn vertrouwde kleding weer aan ondertussen moet ik wel iets hebben wat me steun geeft want anders val ik om. Ik moet weg, ik voel een steek van pijn mijn lichaam doorboren. Ik wil helemaal niet bij George weg, ik wil hem stevig vastpakken en nooit meer loslaten maar dat gaat gewoon niet. Aan de andere kant wil ik graag naar mijn ouders, Ethan en Grace.  

'Rose!' George komt de kamer in gestormd en omarmt me. Ik wil hem terug knuffelen maar dat kan niet. 

'Gaat het goed Rose?' George kijkt me bezorgt aan. 

'Jawel alleen ik heb een beetje last van mijn hoofd.' Ik probeer te glimlachen. 

'Het spijt me.' George drukt een kus op mijn voorhoofd en ik geniet van zijn aanraking. 

'George ik wil graag naar huis.' Zeg ik net hard genoeg. 

'Ja we gaan nu.' 

'Nee ik bedoel ik wil naar mijn huis, waar mijn ouders wonen.' 

'Waarom?' 

'Ik heb wat tijd voor mezelf nodig.' Het doet zoveel pijn om dit te zeggen tegen George. 

'Rose ik heb je nodig.' George zijn ogen doorboren me, ze zijn zo verdomd mooi. 

'George alsjeblieft.' Ik moet mijn zusje zien. 

'Godverdomme, ik kan niet meer zonder je Rose.' George schopt bijna het nachtkastje omver. 

'Het is maar voor even.' Dat kan ik eigenlijk niet eens met zekerheid zeggen. 

'Ga alsjeblieft niet weg Rose.' 

'Ik kom terug George.' 

'Beloof het me.' 

'Ik beloof het.' 

Hoi!

Mijn lieve wattpad vriendinnen of vrienden (spill the tea :)) ik wou even vertellen dat ik jullie geweldig dankbaar ben voor alle support die ik van jullie krijg <3

Wat vinden jullie van het boek? Zijn er nog dingen die jullie missen? Drop een commentje x

Binnenkort meer x

XX ME