SÖZLEŞME ( düzenlenecek )

Bölüm 9

Kafenin önüne geldiğimde istemeden de olsa bir an duraksadım. Buradan çıkışımla geri gelişimin arasında ne kadar çok fark vardı. Düşüncelerimin arasında debelenirken kapı açıl da mine abla çıkıp kollarını boynuma sardı. Fark etmemiştim beni gördüğünü ama zaten cam olan kapıdan görülmemek olası değildi. Boynuma sardığı kollarını biraz gevşetti ve kollarımdan tuttu yüzüme bakıyordu gerçekten iyi olduğumdan emin olmak ister gibi bir hali vardı

'' iyi misin'' dedi. Gözleriyle hala beni analiz ederken. Gülümsedim elimden geldiğince

Bende kollarımı ona dolamıştım. O an onu ne kadar özlediğimi fark ettim.

'' iyiyim ablam '' dedim '' sakin ol '' diye devam ettim. İnanmamış gibiydi. Birlikte kafeye girdiğimiz de kafeyi, çalışanlara bırakıp eve çıktık. Kapıyı açtığım da her şey her zaman olduğu gibiydi bir tek artık ben farklıydım. Kendimi tuhaf bir şekilde farklı hissediyordum. Kaçırılmam, orada olanlar sanki aradan yıllar yıllar geçmiş gibi geliyordu bana. Mine abla oturma odasına geçerken ben yatak odama geçip üzerimi değiştirdim. Beni bekliyordu olanları merak ediyordu. Her ne kadar ona arkadaşımda olduğumu söylesem de inanmadığını adım gibi biliyordum.

Oturma odasına geçmeden telefonumu çıkarıp yavuza mesaj yazıp yazmamak arasında kaldım. Beni her zaman haberdar et demişti ama her şeyi mesaj atmam mı lazımdı. İkilemde kalsam da birbirimizi pek tanımadığım için ilk etapta atmaya karar verdim tepkisine göre devam ederdim artık + evimdeyim. + diye yazıp yolladım. Kaçınılamaz sonu ötelemenin anlamı yoktu. Boy aynasında kendime baktım ve telefonumu cebime koyup oturma odasına yöneldim.

Mine abla sessizce gelmemi bekliyordu. Ben geldiğim de ikili koltukta yana kaydı bana yer açıyordu. Sessiz, telaşsız oturuyordu ama içinde fırtınalar olduğunu biliyordum. Hiç itirazsız oturdum ilgiyle bana baktı sabrının son sınırlarında dolanıyordu şuan. Bu konu nasıl anlatılır yada nasıl hafifletilir bilmiyordum bende direk evirmeden çevirmeden söylemeyi tercih ettim. Yüzümü tamamen ona dönüp ellerini ellerimin arasına aldım.

'' abla ben evleniyorum ''dedim. Duyduklarını idrak ettiğin de şokla gözleri açıldı. Kulaklarımı koruma isteği uyandıran bir sesle '' nee '' diye yüzüme doğru haykırdı. Şu an pörtlemiş gözleriyle ne kadar tatlı olduğunu biliyor muydu acaba.

Kıkırdamaları mı daha sonraya bırakıp '' abla evleniyorum doğru duydun '' dedim. Omuzlarımı silkeleyerek sanki dünyanın en normal şeyiymiş gibi davranıyordum. Kalbine inecekti kadının ama ne yapalım olanlar olmuştu sonuçta.

Ellerini ellerimin arasından çekip dizlerini tuttu. '' nasıl yani bir kaç gün ortadan kayboluyorsun sonrasında evleniyorum diye geri geliyorsun, senin daha sevgilin bile yok '' dedi. Ne diyebilirdim bu lafına, dağılın kadın haklı beyler. Sesimin aşkla çıkmasını sağlayıp ki nasıl olacak en ufak bir fikrim bile yoktu.

'' abla aşık oldum bir anda oda evlenme teklifi etti bende kabul ettim'' dedim sanki çok normal bir şeyden bahseder gibi. O kadar hızlı söylemiştim ki tam olarak duyup duymadığını anlayamamıştım. Koltukta biraz geriye gidip kafama bir tane geçirdi acıtmamıştı ama yine sert vurdu.

'' ne diyorsun kızım sen evlenmek ne demek '' dedi. İnanamıyordu sonuna kadar da haklıydı daha ben tam anlamıyla yaşadıklarıma, olanlara inanamıyordum. Telefonumdan mesaj sesi yükseldiğin de çıkartıp baktım yavuz cevap atmıştı aslında cevap vereceğinden bile emin olmadan atmıştım mesajı yalnızca fikrimi değiştirmediğimi anlamasını istiyordum.

+ tamam. iyi akşamlar+ yazıyordu. alabildiğince soğuk. Mine ablanın bana baktığını hissettiğim de sanki mesajda güzel şeyler varmış gibi sırıttım . Kafamı kaldırıp ona baktığım da bu halime hayalet görmüş gibi bakıyordu.