SÖZLEŞME ( düzenlenecek )

Bölüm 80

Gözlerimi açtığımda hava yeni yeni aydınlanıyordu. Diğer günlerin aksine bu sabah midemin bulantısıyla uyanmadım. Aksine kendimi daha enerjik hissediyordum. Yataktan kalkıp normal bir sabaha şükredip lavaboya gidip elimi yüzümü yıkadım. Yavuzu uyandırmadan çıktım odadan.

Evin içerisinde ki sessizlik derin bir nefes almama neden oldu. Öğlen ağalar gelecekti ve tabiri yerindeyse dananın kuyruğu kopacaktı. Mutfağa gidip suyu ısıtıcıya koyup kendime enfes bir kahve yapmaya koyuldum. Sert geçecek bir gün vardı önümüzde ve başı sonu belli değildi.

Kahveyi bardağa koyuyordum ki duraksadım. Hamile olma ihtimalim olabilir miydi gerçekten. Eğer hamileysem diye geçirdim içimden. Gözlerim anında karnımı bulmuştu. İster istemez bir elim karnıma giderken kendimi hem mutlu hissediyordum hem de deli gibi korku içerisinde.

Aslında bu hissin, şu an içinde bulunduğum hislerin bir açıklaması bir tarifi yoktu. Bunu anlamak için hamile olmak veya hamile ihtimali olması gerekiyordu insanın. Derin bir nefes alıp kahveyi yerine koydum. Kahve yerine uykumu açacak bir bitki çayı yapabilirdim kendime. Eğer karnımda bir canlı varsa, şu an ihtimal bile olsa ona asla ama asla zarar veremezdim.

Çayımı alıp bahçeye çıktım. Evde kimse oturmadığı için kardelenin evi kadar düzeni kurulmamıştı. Ağaları bahçede ağırlayacağımızdan birazdan bahçeye kamelya kuracak adamlar gelecekti. Öğlene varmadan işlerini bitirecekler bizde ağalar için hazırlayacaktık.

Telefonuma gelen mesaj sesiyle irkildim. Ortada çıt yokken ses gelmesi ürkütmüştü beni. Mesaj atan kardelendi. Neden erken uyandığımı soruyordu. Onunda benim kadar tedirgin olduğunu biliyordum.

Kardelene gelirken test getirmesini istediğim bir mesaj attım. Şu işi bir açıklığa kavuşturmalıydım artık. Ufak çocuklar gibi doktor diye tutturmanın bir alemi yoktu. Hamileysem hamileyimdir veya değilsem de değilimdir öyle ya da böyle belirsizlik istemiyorum artık.

Birkaç dakikaya geleceğini bilsem de ister istemez tedirgindim. İçimde tarifini yapamadığım bir tedirginlik vardı. Sanki dünyada hamile olduğunu öğrenecek ilk insan bendim.

Kardelenin geldiğini gördüğümde testi yapıp yapmamakta kararsızdım. Kardelen yanıma gelip uzattı '' hadi hallet hemen '' dedi direk. Şaşkınca ona bakıp '' korkuyorum '' dedim. Yalan söylemenin hele de kardelene yalan söylemenin anlamı yoktu.

Kardelen gülümseyip ellerini kollarıma koydu. '' korkmaman saçma olurdu zaten. '' dedi. Bakışlarımı ona çevirdim. Gözleriyle bana cesaret vermeye çabalıyordu.

Derin bir nefes alıp aşağıda ki lavaboya gittim. Birkaç dakika sonra işimi halledip elimde peçeteye sarılmış testle çıktım lavabodan. İkimizde sessizdik. Bahçede ki sehpanın üzerine koyduğumuz testteydi gözlerimiz.

Kardelen saate bakıp '' en fazla 15 dakikaya belli olur '' dedi. Sesinde ki heyecan kendini belli ediyordu. Bir şey diyemedim kafamı sallamakla yetindim sadece. İçim daralıyordu. Ne yapacağımı bilemez şekilde gözlerimi aldım testten. Ayağa kalkıp yavuz gibi bir sağa bir sola dolanmaya başladım.

Kardelense gözlerini hala ayırmamıştı. Beni geriyordu bu halleri. Çok değil beş dakika geçer geçmez kardelen ayağa fırladı. Bana sarılıp '' Zeynep hamilesin hamilesin '' diye fısıldıyordu kulağıma.

Şok oldum. Kelimenin tam anlamıyla kanım donmuştu. Kardelen beni sağa sola savururken ben put gibi olduğum yerde kalka kaldım. Kardelen beni savurmayı bırakıp yüzüme bakıyordu.

Gözyaşlarım dökülürken oda benimle ağlamaya başladı. Neden ağladığımı kesinlikle bilmiyordum. İnsanın gözyaşlarını durduramadığı zırvalığını yaşıyordum şuan. Durmak istiyordum ama duramıyordum.