SÖZLEŞME ( düzenlenecek )

Bölüm 77

Akşam tam takım yemek masasındaydık. Son zamanlarda başımıza gelenlerden, aile arasında ki kavgalar yüzünden bu geleneği es geçiyorduk. Yavuz buna bir son vererek herkesi toplamıştı. Masada tek eksik Dicle hanım ve civan babaydı onlara da üzülmüyordum çünkü her insan kendi seçimlerinin sonucunu yaşıyordu bu hayatta.

Dicle hanım içinin kötülüğünün bedelini Civan babada ona bu yolu açmasının bedelini ödüyordu. Sonuç olarak Mehmet bile konakta değil bizim yanımızdaydı. Öz olmasa da abilerini annesine tercih etmişti.

Gözlerimi masadakilerde gezdirdim. Hayat ne garipti. Hiç bilmediğim bir şehirde hiç bilmediğim insanlarla aynı masadaydım ama evimdeydim. Bakışlarım yavuzu bulduğunda gülümsedim. Bakışımı fark edip oda bana baktı. Gülümsediğimi görünce anlamasa da oda gülümsemişti. İçimden şükrediyordum.

Hayatımın başlangıcı çok zor olsa da, çok çileli olsa da sonu iyi olmuştu. Kaçırılıp getirildiğim bu yerde saçma bir durumda kalıp evlenmiş sonrada hayatımın aşkını bulmuştum.

İçim rahat bir şekilde yavuza bakıp hayatımın aşkı veya ağzımı doldura doldura kocam diyebilirdim. Onun gözlerinde de aynı şeyi görüyordum çünkü.

Büyük hala '' hayırdır gelin güzel haber mi aldın '' diye sordu. Sesinde eleştiri yoktu.

Kafamı olumsuz anlamda sallayıp '' hayır hala onu da nereden çıkardın '' diye sordum geri. Meraklı kadındı gözünden hiçbir şey kaçmıyordu.

'' Öyle mutlu mutlu etrafına bakınca bir haber vereceksin sandım '' dedi.

Tekrar gülümseyip yeniden etrafımda gezdirdim bakışlarımı. Halanın lafıyla şimdi masadakilerde bana bakıyorlardı merakla.

'' öyle bir haber almadım hala. Sadece şükrediyordum '' dedim ve bakışlarımı yavuza çevirdim. Yavuz ona bakmamla gülümseyip elimi tuttu bakışlarım yeniden halayı bulduğunda '' kaçırılıp geldim. Beni istemeyen insanlarla karşılaştım. Evlendim '' gülümsemiştim '' sonrada ailemi buldum '' dedim.

Herkes gülümsüyordu '' sizi hiç tanımıyordum, kısacık zamanda beni de aranıza alıp kendinizden saydınız. Sonuçta ben berdelle evlendirildim. '' dedim.

Büyük hala '' senin bu söylediklerinde ne suçun günahın var küçük gelin '' dedi.

Omuzlarımı silktim. Yoktu elbette bir günahım. Hatta günah bir kenara bu yaşanılanlardan bu insanlardan bile haberim yoktu. Başlarda büyük acabalarım, korkularım bana yavuzu getirmişti. Kaçmak gitmek istediğim şehir şimdi yuvam olmuştu.

''öyle tabi ama yine de şükretmeden duramıyorum. Büyük ve can sıkıcı olaylar tatlıya bağlandı. İlk başlardaki üzüntülerin sonu mutluluk oldu '' dedim.

Kardelen ile küçük hala aynı anda ''çok şükür '' demişlerdi.

Hepimiz geçmişteki büyük acıların yıkımını yaşıyorduk. Yavuz hala kızgındı. Benim beni doğuran kişileri o aileyi yok saymamla oda yok sayıyordu. Onuz zorlamasam da kararıma saygı duyuyordu artık.

Yemeğin geri kalanı sessizlikle geçti. Aramızda sessizlik oluşmuştu ama mutlu bir sessizlikti bu. Huzurlu bir sessizlik. Yemek faslı bittiğinde yavuz beni yanına çağırdı.

Onun yanına bahçeye çıktığımda elimi tutup beni yan eve yönlendirdi. '' ne oluyor yavuz '' diye sordum. Ama yavuz kapı duvar sadece önden yan eve yürüyordu.

Biraz yürüyüp evin kapısına geldiğimde üzerime çeki düzen vermiştim. Böyle getirdiğine göre biriyle tanıştıracak diye düşünerek. Ben zile basar diye beklerken yavuz cebinden çıkardığı anahtarı deliğe sokup açtı kapıyı.