Lost In Love

CHAPTER 45

"CARRIE, huwag ka raw lalayo sabi ng papa mo." Bilin ni Jessica habang naglilinis ito sa malaking cottage, anak ito ni Mang Canor at dahil na-abala bigla si Armand sa biglaang pagkasakit ng ilang kabayo nila sa rancho, kaya inihabilin niya muna si Carrie sa anak ni Mang Canor.

"Mamimitas lang po ako doon ng mga flowers ate Jessica." Pakiusap naman ni Carrie sa hindi kalayuang mga hardin ng halaman, may hawak itong maliit na basket.

"Basta't huwag kang lalayo, hanggang doon ka lang sa mga halaman."

Tumango-tango naman si Carrie at kaagad na tumakbo patungo sa mga hardin ng santan na puno ng bulaklak.

She was totally enjoying in picking some flowers ng bigla nalang may mahinang boses na tumawag sa kanya mula sa gilid ng may malalakinh puno kaya nilingon niya ito, nagtataka man ay dahil hindi pamilyar sa kanya ang lalaki kaya tinalukuran niya ito at itinuloy ang pamimitas ng bulaklak.

Lalong nagulat si Carrie ng lumapit sa kanya ang lalaki na tila may pinagtataguan ito habang palinga-linga sa paligid.

"Carrie, pinapasundo ka sa akin ng papa mo."

Napakunot-noo ito. "Sino po kayo?"

"Isa ako sa trabahador ni Sir Armand, at inutos niya sa akin na iuwi na kita sa inyo dahil biglang marami pang gagawin ang papa mo, hindi ka na niya maihahatid pauwi."

She pouted. "Sabi po ni Papa kanina hintayin ko lang siya kasi mamamasyal pa kami sa park."

"Ah, oo ng.. sabi pala ng papa mo... Ihatid na daw kita sa parke, dahil nadun na siya at hinihintay ka." Dahan-dahan ninong hinawakan ang kamay ni Carrie. "Halika na?"

Malungkot itong sumunod sa lalaki. Nagtaka siya ng suutan siya nito ng malaking jacket a may hood. "Ano pong pangalan niyo? bakit po meron pa ako nito hindi naman umuulan." Inosenteng tanong niya na habang nakasunod lamang sa kung saan siya dinadala ng lalaki.

"Tirik ang araw kaya kailangan iyan." Wala sa wisyo nitong sagot habang palinga-linga sa daan.

"Kuya bakit po dito tayo dumadaan sa gubat? doon po yung daanan oh." Sabay turo ni Carrie sa malayo at malawak nang daanan.

"Huwag ka nang maraming tanong!" Matigas nitong bilin at bigla na lamang kinarga si Carrie dahil sa magubat nang daan.

"Kuya saan niyo po ako dadalhin?" Nababahala nang tanong ni Carrie ng mapansing malayo-layo na sila sa hacienda. Ngunit hindi manlang siya sinagot.

    
Samantala, saktong patapos si Armand sa trabaho nang puntahan niya sa cottage ang anak.

"Jessica, naasaan si Carrie?" He asked while roaming his eyes around.

Bahagyang nagulat si Jessica at napatigil ito sa ginagawa at napasulyap sa hardinan na walang bakas ni Carrie. "E-Eh Sir, nandiyan lang iyan kanina sa garden kasi gusto daw mamitas ng bulaklak."

"Eh wala namang tao diyan! Nasaan si Carrie?"

Natarantang hinanap ito ni Jessica, nagtaka pa siya ng makita ang basket sa gilid ng mapuno na parte medyo malayo na ito sa mga halaman. "S-Sir dala-dala po ito ni Carrie kanina. Carrie! Carrie!" She called.

Armand frowned and now he roamed to look for Carrie. "Hanapin mo Jessica, baka kung saan na nag-punta iyon." Utos niya na agad namang sinunod ni Armand. He called the security, para na rin tumulong sa paghahanap kay Carrie.

Hindi man sigurado si Armand ay sinuyod niya ang magubat na parteng iyon matapos tingnan ang maliit na basket, karugtong nito ay ang mabato na daanan papalabas at highway kung saan hindi na ito sakop ng kanilang hacienda dahil ibang lugar na iyon.

Lalong sinuyod ni Armand ang kagubatan, napatigil siya ng marinig ang tunog ng sasakyan. Kaya kaagad siyang nag-madaling makalabas sa gubat na iyon, narating ni Armand ang highway. That's when he saw a pick up and heard Carrie's voice.

"Saan niyo po ako dadalhin. Nasaan po si Papa?" Umiiyak nitong sigaw.

Nanlaki ang mga mata ni Armand pagkakita sa kanyang anak sa loob ng sasakyan habang sinisimulang paandarin ito ng lalaki sa loob. "Huwag ka nang maingay!" Dinig niyang sambit ng lalaki.

Hindi pa man nakakaalis ang sasakyan ng sugurin ito ni Armand na tila sasabog na siya sa galit. Mula sa bintana ng sasakyan ay hinigit niya ang lalaki.

"PAPA!?" Gulat na sambit ni Carrie.

Halos naman hindi makahinga ang lalaki dahil sa pagkakahigit nito ni Armand na naiipit ito sa bintana. "SINO KA!? SAAN MO DADALHIN ANG ANAK KO!?" Halos kumulog ang boses niya.

"I-Ipa-pasyal k-ko l-lang..." Nahihirapan nitong sagot.

"Ipapasyal mo!? Ni hindi kita kilala!" He hist and in just a snap, he opened the car's door ang furiously drag the man outside. Dahilan ng pag-bagsak nito sa sahig. Kaagad itong dinaganan ni Armand at kinwelyuhan.

"Sino ka!? Anong kailangan mo sa anak ko!? Bakit mo kinuha ang anak ko! Saan mo dadalhin!?" He punch his face. "MAGSALITA KA KUNDI MAPAPATAY KITA!!!"

"N-Napag-utusan l-lang a-ako..." Nahihirapan niyang sagot.

Armand frowned. "SINO ANG NAG-UTOS SAYO!?" Idiniin niya ito lalo.

Umubo ito saglit dahil sa natamob dugo sa bibig habang hinihingal. "S-Si M-Maam Bettina... I-inutusan niya ako na kidnapin ang anak niyo... N-Nag-mamakawa ho ako sir, h-huwag niyo akong patayin... may pamilya ho ako, napilitan lang naman ako sa utos ni Ma'am Bettina, dahil kailangan ko ng pera nasa Ospital ang asawa ko."

He took a deep breath. "Ano pang inutos sayo ni Bettina!?"

"Y-yun lang po Sir, ang kunin k-ko ang anak niyo at ibigay sa kanya."

"Ayoko nang makita ang pagmumukha mo simula sa araw na ito!" He get some thousands from his wallet at itinampal ito sa pasa sa mukha ng lalaki. "Sayo na itong pera, pero huwag na huwag ka nang magpapakita pa! Dahil hindi ako magdadalawang isip na patayin ka!" He hist and stand, to let him.

Hinihingal si Armand na kinarga si Carrie na ngayo'y takot na takot itong nakasandal sa labas ng pick up.

"Papa!" She cried as she hug his father.

"Shhh... It's now fine, don't worry." Ipinasok niya ito sa loob ng sasakyan at sinimulang paandarin, leaving the man helpless on the road.

Saka ito pina-andar ni Armand pabalik ng hacienda.

      

HALOS pagalitan ni Armand ang lahat ng trabahador at iilang security dahil sa nangyari sa kanyang anak. Hindi rin niya lubos maisip na magagawa ito ni Bettina. He tried calling her pero hindi niya ito ma-contact.

            

❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌