Lost In Love

CHAPTER 52

GULAT na gulat at hindi maiwasang malungkot ni Donya Margaret matapos niyang malaman kay Armand ang tungkol sa sulat ni Bettina. Ganun din si Don Anselmo, kahit nakakalungkot man dahil naging parte na ng pamilya nila si Bettina, but they have to move on for the sake of their freedom and happiness.

"Armand, nakausap ko si Beatriz tungkol sa inyo ni Bettina." Bungad ni Donya Margaret kay Armand na kakarating lang sa kanila, galing kasi ito sa isang abugado. Tinutukoy nito ang ina ni Bettina na nasa Amerika naninirahan.

"I also want to talk to them Ma."

"It's fine already. Pumunta sa kanila si Bettina para ipaalam ang tungkol sa inyong dalawa. Gladly they understand, despite that they felt sad about what happened."

Napatungo si Armand at malalim na napabuntong-hininga.

"Armand, totoo ba ang sinabi ni Bettina noon na magkasama kayo ni Clara?"

He just look away, at hindi nakapagsalita.

Bahagyang lumapit sa kanya si Donya Margaret. "So, totoo Armand?! You have been cheating to your wife! And that woman... Tinangay-tangay ka pa talaga palayo! Ano? Masaya na siya ngayong hiwalay na kayo ni Bettina!?"

Armand clench his jaw. "Ma! Clara is not like what you think! Ang totoo niyan ay ako ang nag-layo sa kanila nung malaman kong aalis sila ni Carrie. Kung hindi ko pa nga naabutan na paalis na sila, baka nalayo na sila sa akin!"

"Edi sana si Carrie ang kinuha mo, hindi mo na sinama ang babaeng iyon! She's not worth to be a mom to my grand daughter!"

"Mahal ko si Clara! At hindi ako papayag na mawala silang mag-ina ko."

Napailing-iling si Donya Margaret. "Sa dinami-dami ng ipapalit mo kay Bettina, sa isang pokpok pa! How cheap you are, Armand!"

Kung hindi lang ina ni Armand ang kausap niya ay baka hindi na niya napigilan ang pag-titimpi. He tightly grip his fist. "Sumusobra na kayo Ma. Hindi ganun si Clara! Hindi niyo siya kilala. At kung hindi niyo siya matatanggap, wala na akong pakialam!" Buong hinanakit na sambit niya, saka ito nagtungo sa kanyang kwarto para kumuha ng iilang damit. He planned to leave now which was supposedly, bukas pa sana dahil gusto niya makasama sa hapunan ang mga magulang pero nawalan na siya ng gana. He will leave now kahit pa mag-gagabi na.

       

CLARA  just tucked her daughter to bed. Nakatulog kasi ito kanina sa bench sa labas sa pool area. It was already nine o clock in the evening pero hindi pa siya dinadalaw ng antok. Until she heard someone's knocking on the door. Ang akala niya'y crew iyon kaya kaagad niyang binuksan, pero buong gulat niya ng makitang si Armand iyon.

"A-arman!?" She automatically hug him tightly, kaagad din naman siyang sinakop nito ng mahigpit na yakap. "Akala ko ba bukas ka pa babalik?" She can't help to asked when she pull away from their hug.

Nanatiling nakapulupot ang mga kamay ni Armand sa bewang ni Clara. And he kissed her jaw. "I missed you!" tanging sagot niya.

Bahagya naman siyang tinutulak ni Clara. "A-Armand... Si Carrie." Banta niya saka napatigil ito ng maanigan ang kanilang anak na mahimbing nang natutulog sa kama.

He chuckled and caress her cheek. "I just can't help myself to miss you... Mahal na mahal kita Clara, at wala akong pinagsisisihan na minahal kita ng sobra." Puno ng senseridad na sabi ni Arman na hindi naman mapigilang ipagtaka ni Clara.

She frowned. "Mahal din kita Arman... Pero, bakit mo sinasabi ito?"

He just planted a soft kiss on her lips. "Masaya lang ako Clara. But anyway, bukas ay uuwi na tayo sa inyo."

"Tayo? Sasama ka sa amin?"

"Oo naman." Walang pag-aalangang sagot niya.

"S-Sigurado ka ba? Hahanapin ka ng asawa mo, kaya kami nalang ni Carrie ang uuwi sa amin." May pait niyang sabi, and she look away.

He squeeze her hands. "Gusto kong umuwi sa na kasama ko kayo ng anak natin Clara. At simula ngayon, hindi na tayo magkaka-hiwalay pa." He cupped her face again. "Yun ang isipin mo Clara. Everything will be fine, okay?" Pangungumbinsi ni Armand. He don't want to tell her  yet, about him and Bettina dahil alam niyang mabibigla ito, at alam niya na kahit gaano pa man siya kamahal ni Clara ay ayaw nitong isipin na may sinaktan siyang iba para sa kalayaan nilang dalawa.

Napilitang tumango-tango si Clara. She suddenly hug him again while placing her face on his chest and sniffing his manly scent. "Namiss din kita Arman."

Napangiti si Arman sa biglang pag-lalambing nito. He caressed her back, and glance to Carrie. A playful smile appeared on his lips saka inilapit ang bibig sa tenga ni Clara. "Talaga bang namiss mo ako?"

She chuckled on his chest. "Uh-hmmm..."

"Pano yan namiss din kita. Tulog na tulog na ang anak natin, siguro naman hindi natin siya mai-istorbo kung sa kabilang kwarto lang tayo." Bulong niya dito na may halong pagka-pilyo.

Clara chuckled and slap his arm. "Sabi ko na nga ba't yan nanaman ang gusto mo eh."

"Gusto na ni Carrie ng kapatid, kaya pag-bigyan na natin." Masuyo niyang sabi dito habang sinisimulang himasin ang bewang ni Clara pababa sa pang-upo nito.

Clara faced him with a playful smile also, she grab his neck and cling her legs on his waist. "Sige, pero bilisan lang natin kasi inaanok na ako!" She chuckled.

Kaagad naman siyang sinakop ni Armand at lumabas ng kwarto, he chuckled as he carried her to the next room.

❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌

P.S. Di ko na inedit to, nakakatamad na kasi bukas nalang. Kung may type-error, please understand nalang
Thanks.

To be continue...😉