Lost In Love

CHAPTER 15

TULALA at tila wala sa ulirat si Clara pagkauwi niya. Bakit nga ba ayaw niyang magpakita kay Armand. After six years, ngayon lang ulit niya ito nakita and she felt like she is afraid of something, she is afraid to see him. Hindi niya maintindihan. Dahil ba hindi niya ito makalimutan dahil nagkaroon sila ng anak?

What if he will know about her child? What if Carrie will also know that her father is still alive and that is Armand. Panigurado may sarili na itong pamilya kasama ang babaeng piakasalan nito. Magiging magulo ang lahat kapag nalaman pa ito ng anak niya.

Sari-saring katanugan ang pumapasok sa isipan ni Clara. Mula ng makita lang niya kanina si Armand. Which is unexpected!

Clara stroke her daughter's hair habang tulog na tulog parin ito. Kahit naman pilitin niyang kalimutan si Armand ay hindi niya ito magawa. Bukod sa dahil nagbunga ang lahat ng nangyari sa kanila noon, kundi dahil kapag tinititigan pa lamang niya ang anak ay si Armand na kaagad ang nakikita niya. She was like a girl version of him, from her curvy eyelashes, her hazelnut-like eyes and her pointed nose, her cheeks and firm jaw.

"Papa... Papa..."  Carrie suddenly murmured, na ikinagulat ni Clara, halos manindig ang balahibo niya sa pag-sleep-talk nito.

Nananaginip ba ito kay Armand?  Deep in her mind she asked. Pero wala naman sigurong ediya si Carrie sa itsura ng ama niya. Kaya wala siyang dapat na ikabahala.

Naputol lamang ang pag-katulala ni Clara ng tumunog ang kayang cellphone. It was Homer. Paano kasi, hindi manlang siya nakapag-paalam rito dahil sa pag-iwas niyang makita siya ni Armand.

"H-hello.. Homer, sorry hindi na ako nakapag-paalam, nakauwi na ako... Si Carrie kasi.." Katwiran niya.

"Hay, thank God. Akala ko kung anong nangyari sayo at hindi na kita nahanap dito sa bar.." Buong pag-aalala nitong sagot.

She took a deep sighed. "Pasensiya na talaga Homer."

"It's okay, it's okay... Nag-alala lang ako.."

"Salamat."

"Yeah, sayang lang at hindi manlang kita naipakilala sa bisita ko. But it's okay, maraming pagkakataon pa naman. Anyway, good night Clara."

She smile a bit. "Good night din, Homer." She beamed and finally end their phonecall. Pagkatapos magbihis ni Clara ay tumabi na siya sa anak para matulog.

       

IT WAS monday and expected that Carrie had a class. As usual maagang hinanda ni Clara ang almusal nito.

Pumupungay ang mga mata habang kinukusot pa ni Carrie pagbaba nito ng hagdan at patungo sa kusina.

"Mama nananigip po ako." Pagsusumbong nito na kaagad naupo sa mataas na dining chair.

Napa-kunot-noo si Clara nang may maalala, she already have the hint. "Oh ano?"

"Napanaginipan ko po si Papa!"

Kaagad siyang napalingon sa anak, saktong tapos na siyang mag-luto ng kanilang ulam she placed it on the table. "T-Talaga?" Biglang kinabahan niyang tanong.

"Opo kaso hindi ko nakita yung mukha niya. Basta nag-kita daw kami sa mall." Inosenteng kwento pa nito.

Clara stiffened. "Ah... Anak sa susunod huwag ka nang aalis na mag-isa ha? Kahit na malapit lang ang pupuntahan mo, sasabihin mo sa akin." Pag-aalala niya rito.

Carrie nodded. "Opo Mama."

"Tsaka hayaan mo na iyang panaginip mo. N-Nasa heaven na ang papa mo." Nauutal niyang sabi pa rito.

She pouted and sadly nodded.

"Kain kana anak." She caressed her back after putting some food on her plate.

Napaangat ang tingin nito sa kanya. "Mama next monday na po ang family day namin sabi ni teacher." Sabi nito.

"Okay... Pupunta tayong dalawa."

Bigla itong nalungkot. "Huwag nalang po, tutuksuhin lang ako ng mga classmates ko kasi wala akong papa."

"Hayaan mo sila... Ang importante nandun ako kasama mo, ayaw mo nun meron ka ng mama at the same time papa mo pa!" Pag-aalo niya rito.

"Kahit na po Mama..."

Clara took a deep sighed. "Sige, papakiusapan ko si Homer na samahan tayo sa susunod na lunes."

"Ayaw ko sa kanya." Masungit nitong sagot.

"Eh sino yung gusto mo? Wala naman tayong ibang pwedeng isama kundi si Homer lang."

"Basta, hindi ko po siya gusto Mama!" Sabay irap nito.

              

KANINA pa tunog ng tunog ang ang cellphone ni Armand ngunit nakaligtaan niya ito dahil sa buong araw siyang busy sa trabaho niya sa hacienda, ngayon kasi dagsa ang harvest ng mga trabahador nila sa asukarera. Dagdag pa itong ka-meeting niya na si Mr. Lanuevo dito sa isang restaurant, bago niya itong kliyente at may ari kasi ito ng isang pabrika ng asukal.

Hapon na nang magkaroon ng oras si Armand sa pag-hagilap sa cellphone niya, pauwi na siya ng tawagan niya ang asawa.

"Hon, sorry talaga hindi ko nasagot ang mga tawag mo. I got so busy." Bungad niya rito as he started the engine.

"Haaay... It's okay. Next time nalang." Walang ganang sagot nito.

"Bakit hon?" He curiously asked.

"Eh kanina sana tayo pupunta sa Orphanage. Pero next time nalang if you are free."

"Okay hon. Pauwi na ako, bye." Paalam niya rito.

"Take care." Bettina finally bid.

Armand start driving on his way to go home. He suddenly slow down his car and opened his tinted window when saw a familiar kid, alone and walking at the side of the park. She's still wearing her school uniform and with her usual penguin backpack, just like the first time he saw her at the mall. Galing pa siguro ito sa eskwela dahil hapon na.

Napakunot-noo siya ng mapansin na tila malungkot ito na naupo sa isang bench habang nakatingin sa malayo, sinundan niya ang tingin nito at napagtanto niyang doon sa isang buong pamilya na nagpi-picnic sa park.

Itinabi ni Armand ang sasakyan saka lumabas siya para lapitan ito.

"Hey, Carrie!" He still didn't forget her name, infact he won't forget this lovely kid he met at the mall last time.

Napaangat ang tingin ni Carrie sa kanya dahilan para biglang lumiwanag bigla ang ekspresyon ng mukha nito.

"Sir Pogi!" She called while smiling at him.

           

❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌

To be continue...