Lost In Love

CHAPTER 16

ARMAND sitted beside Carrie. "Anong ginagawa mo dito?"

"Wala po, namamasyal lang." Wala sa mood nitong sagot.

"Mag-isa kana naman?"

She nodded and looked down to the pebbles she's playing with her shoes.

"Bakit malungkot ka? May problema ba?"

Carrie pouted. "Naiinggit lang po ako sa ibang bata, katulad nila!" Sabay turo sa kinaroroonan ng isang pamilya na nagpi-picnic.

Armand frowned. "At bakit ka naman maiinggit, huh?"

Malungkot itong tumungo. "Kasi po malapit na ang family day sa school, ako lang yung walang kasama na papa."

Armand frowned. "Bakit naman, nasaan ba ang papa mo?"

"Sabi ni Mama, nasa heaven na po siya..." Wala sa loob itong tumingala. "Bakit hindi ko po makita si Papa?"

He smile a bit at her strange curiousity. "Alam mo kasi Carrie, kapag nasa heaven na ang papa mo ibig sabihin nun hindi mo na siya makikita, kasi kasama na siya ni Papa Jesus." Paliwanag ni Armand dito.

"Eh bakit ang bilis niyang mawala? Bakit hindi ko manlang siya nakita kahit sa picture?"

He sighed. "Maybe, there are many reasons... Hindi natin alam, at lalong hindi mo pa maiintindihan. Paglaki mo, doon mo na maiintindihan ang lahat ng katanungan mo."

"Gusto ko na pong lumaki Sir Pogi!" She look up to him.

Armand smile at her. "You will grow at the right time, pero hindi ngayon... Ang mabuting gawin mo ngayon, ay i-enjoy mo ang pagiging bata mo..."

"Eh wala naman pong nakikipaglaro sa akin sa school, kasi wala naman akong kaibigan."

"Edi makipag-kaibigan ka sa kanila."

She sighed deeply. "Ayaw naman nila sakin eh, kasi bad daw ako nung sinuntok ko yung kaklase kong tinutukso ako." Pagki-kwento nito.

Armand frowned. "Ginawa mo yun?" He curiously asked.

She nodded confidently. "Eh kasi tinutukso niya ako na anak daw ako sa labas kasi wala akong papa."

He gently tap her shoulders. "Hindi mo na kasi dapat pinatulan ang mga ganyan... Pero huwag mong isipin na bad ka dahil ginawa mo yun. Nagawa mo lang yun kasi, gusto mong ipagtanggol ang sarili mo na hindi kana nila tuksuhin.. Pero, huwag mo nang uulitin iyon okay?

She nodded at him. "Opo."

"Huwag ka nang malungkot..." He convincely said as he touched her chin to force her to smile.

Carrie remained expressionless, she frowned when saw a man passing by, selling some air balloons with different designs.

"Gusto mo ba yun?" Tanong ni Armand ng sundan ang tingin ni Carrie.

She immediately nodded.

"Kapag ba, bilhan kita niyan ngingiti kana?" He asked.

Carrie smile. "Opo!"

He chuckled as he get her little hands. "Sige." They walk towards the vendor. Hinayaan niya pumili ng air balloon si Carrie. "Pili kana, bibilhin natin."

"Gusto ko po niyan!" Sabay turo sa nag-iisang penguin balloon.

"You really love penguins huh?" He giggled. "Manong isa ho." He told the vendor, saka nito kinuha ang lobo at ibinigay kay Carrie.

"Ang ganda-ganda ho ng anak niyo Sir, manang-mana sayo." Puri nito.

Armand stiffen. Natuon naman ang pansin ni Carrie sa lobo na ngayo'y hawak na niya at tuwang-tuwa pa ito.

He just nodded and feeling like, going with the flow. "Salamat ho." It was like the best feeling he ever experience when someone said like that... Pakiramdam niya tuloy ay sabik na sabik na siyang magkaroon ng anak. Lalo na kung ganito kasing ganda at bibong bata na si Carrie.

"Thank you po dito Sir Pogi!" Carrie shouted while playing her balloon as they walk towards the grassy area of the park.

"You are welcome." He beamed while watching her. Ngayon lang talaga siya naaaliw ng sobra sa batang ito, parang gusto na niya itong iuwi sa bahay nila.

"Hindi ka ba nagugutom? Baka gusto mong kumain."

Carrie roamed her eyes around the park. "Gusto ko po ng ice cream!" Sabay turo nanaman niya sa sorbetiro.

"Sure." He willingly said as he hold her hand and headed towards the ice cream vendor.

Kahit hindi mahilig si Armand sa ice cream ay nawili na rin siyang kumain kasabay ni Carrie na pinilit siya nitong kumain din ng ice cream.

      

MAG-GAGABI na nang mamalayan ni Armand ang oras, kung hindi pa niya pinilit si Carrie na umuwi na ito ay hindi pa ito susunod dahil sa pagkalibang niya sa paglalaro.

"Carrie, baka pagalitan kana ng mama mo... Ihahatid na kita sa inyo." He said.

"Huwag na po Sir Pogi, kaya ko na po maglakad pauwi." Tanggi nito.

"Mag-gagabi na at delikado..." He hold her hand. "Ihahatid na kita sa inyo, ituro mo kung saan ka nakatira."

She finally nodded. "Sige po!"

He tucked her in the passenger's seat. Pumwesto naman si Armand sa driver's seat matapos ikabit ang seatbelt kay Carrie. "Ituro mo kung saan ang bahay niyo."

"Opo. Sir pogi, ang ganda naman po ng kotse niyo!" Puri nito.

He just chuckled.

"Sir pogi, may anak po ba kayo?"

He glance at her. "Wala pa akong anak eh, me and my wife is still waiting for it."

"Sayang, ang swerte po ng magiging anak niyo Sir Pogi! Siguro pati din po ang bahay ninyo maganda!"

"Oo naman."

Minutes after driving...

"Sir pogi dito na po! Yan po yung bahay namin." Sambit nito habang tinuturo ang isang two-storey wooden ancestral house.

Itinabi ni Armand ang sasakyan saka lumabas at pinagbuksan ng pinto si Carrie.

"Thank you po ulit Sir Pogi!" Carrie beamed and suddenly hug on his legs.

He smile and caress her hair. "You're welcome Carrie... Papakabait ka palagi, tsaka huwag ka nang malulungkot."

She nodded. "Opo." She slightly walk towards their house.

"Wait, yung balloon mo sandali kukunin ko lang." Pigil ni Armand.

"Ay oo nga po pala." She turned to him as Armand goes to the backseat of his car.

"CARRIE!! SAAN KA BA NANG-GALING!? Kanina pa kita hinahanap!"

Napatigil si Armand ng marinig ang pamilyar na boses na iyon na sumigaw mula sa tapat na bahay.

He get out from the car as he got the balloon and closed the door, saka niya hinarap si Carrie.

And to his surprise, it was Clara who's now scolding Carrie... Nagtama ang mga mata nila, he was totally shocked ng makita niya ito nang hindi inaasahan. Bakas ang gulat rin ni Clara nang makita siya.

           

❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌

To be continue...