Lost In Love

CHAPTER 19

NANATILING tahimik na lamang si Clara habang nasa byahe sila ni Armand. Dahil wala na rin naman siyang magawa at narito na siya sa sasakyan nito.

"Why did you left, Clara?" He suddenly asked.

Alam na kaagad ni Clara ang tinutukoy nito. She glanced at him. "Bakit mo naman tinatanong pa?" Walang ka-ekspresyong sabi naman niya.

"Because you left! Naglaho kana lang na parang bula." Bakas ang tampo sa boses nito.

Natahimik muli si Clara dahil sa totoo lang ay wala din naman siyang maisagot.

"Hinanap kita... Hinintay din kita sa bar ng maraming beses. Pero hindi kana nagpakita sa akin.." Dagdag pa nito na bahagyang ikinagulat ni Armand.

He glance at her. "Bakit Clara?"

She stiffened at his question. Hindi niya alam kung sasabihin niya baang totoo na dahil buntis siya noon at makakagulo lang siya dahil ikakasal na ito sa babaeng mahal nito.

"W-Wala ka nang dapat tinatanong pa Armand... T-tapos na ang lahat ng kung anong meron tayo noon." Nauutal niyang sabi. "At wala naman sigurong kaso kung lumayo ako." She looked away.

"Meron Clara..." He murmured.

Naging tahimik sandali ang buong ispasyo nila.

"Carrie is six years old... K-kailan mo siya ipinanganak?"

Biglang kumalabog ang dibdib ni Clara sa tanong nito.

"Uhm... April 5." Tipid niyang sagot.

He nodded. "She's turning seven, next month..."

Armand stopped his car infront of Clara's house. Pinihit ni Clara ang pinto ngunit locked iyon. She glared at him.

Hinarap ito ni Armand, hinawakan niya ang gilid ng inuupuan ni Clara. "Talaga bang patay na ang ama ni Carrie? Sino siya? At kailan mo nakilala?"

She secretly glance at his hand where his wedding ring is located. She is thinking that things will be complicated for her child if she'll tell him the truth. Baka maging magulo ang tahimik nilang buhay, dahil may sarili nang pamilya si Armand. At natatakot siya na baka pag-nalaman pa nito ay baka kunin pa sa kanya si Carrie, gayong simple lamang ang huhay nila kumpara kay Armand.

She immediately looked away. "Hindi na importante, dahil hindi mo rin naman siya kilala." Inis niyang sabi rito. "Pagod na akong makipag-usap sayo Armand! Lalabas na ako!"

Napabaling ang atensiyon nila sa biglang pagbukas ng ilaw sa loob ng bahay nila Clara.

"Armand!.. Si Carrie.. Kailangan ko nang pumasok." Pag-aalala niya na baka nagising na ito dahil sa pagbukas ng ilaw sa ibabang bahagi ng kanilang bahay.

He immediately get out and open the door for Clara.

"Iniiwan mo ng ganitong oras mag-isa si Carrie?" He asked.

She just glared at him at deritsong naglakad patungo sa pinto ng bahay.

Kaagad sumunod si Armand, he steal her left arm. "Clara! This is my last warning to you.. Itigil mo na yung trabaho mo, lalo na't iniiwan mo pala nang mag-isa ang anak mo sa ganitog dis-oras ng gabi."

Inis niyang kinalas ang kamay nito saka niya binuksan ang pinto matapos iunlock. She immediately get inside and closed the door.

"Mama!" Umiiyak na bulong ni Carrie habang nakaupo ito sa pinaka-unang hakbang ng hagdan. Halatang bagong gising ito.

"Carrie anak?" She called and immediately goes to her. She scooped her when she cried hardly.

"M-Mama... Saan po kayo galing?" Naaalimpungatan pa nitong tono habang umiiyak.

Clara caress her back as she walk upstairs. "Shhh... Nandito na si Mama, huwag ka nang umiyak."

She tucked her in bed at pinatulog ito. Nang sa wakas ay makatulog si Carrie ay saka nagpalit ng damit pantulog si Clara at nahiga na sa tabi ng anak niya.

             

"SAAN ka nagpunta kagabi hon? Bakit madaling-araw kana nakauwi?" Bungad na tanong ni Bettina ng magising siya habang si Armand naman ay galing sa banyo at kakatapos lamang nito maligo.

"Ah.. Sa hacienda, nagkasakit kasi yung isang kabayo." Kaagad niyang rason, habang nagbibihis ito ng pormal na damit.

Bettina frowned. "Hindi ba't nandun naman sila Mang Kanor?"

"Oo pero kinailangan parin nila ang tulong ko.. Kaya tinawagan ako kagabi para pumunta doon." Pagsisinungaling niya.

She nodded and stand to fix his collar. "So, do you have time later? We will go to the orphanage."

He sighed. "Sorry hon marami akong aasikasuhin ngayon eh..."

"Okay... Next time nalang." She beamed. After they bid goodbye's, kaagad na umalis si Armand at tinungo ang hacienda.

Katulad ng dating gawi niya, he manage their sugarcane plantation. Binisita niya rin ang malawak nilang rancho kung saan may mga alagang kabayo roon.

Tila naging mabilis ang oras para kay Armand dahil sa totoo lang ay wala naman siyang masyadong ginawa sa hacienda kundi ang pagbisita lang sa mga trabahador nila roon.

He drove to the mall to buy something for Carrie. Balak niya kasing bisitahin ito sa kanila ngayong alam na niya kung saan ito nakatira lalo na't alam na niyang anak pala ito ni Clara.

It wasn't difficult to think for him somehow that maybe he's the father of Carrie... Wala naman kasing imposible. Hindi rin naman masama mag-assume na sana anak na nga lang niya ito.

Hindi lang maikakalila ni Armand ang panghihinayang, na sana nasabi manlang niya noon ang totoong nararamdaman kay Clara. Maybe they we're a happy and complete family now, and probably he have Carrie as his own child.

Pero ganun pa man, wala na siyang pakialam kung isipin man niyang anak ito ng ibang lalaki o anak niya. Basta ang importante ay giliw na giliw siya sa bata, siguro rin dahil anak ito ni Clara. At hindi siya papayag na hindi niya ito bisitahin ngayon.

Armand decided to buy a penguin backpack. Gusto niya kasi ito i-regalo kay Carrie dahil napansin niyang mahilig ito sa penguins.

IT was exactly 4 in the afternoon, saktong kakauwi lang ni Clara kasama ang anak na sinundo niya sa iskwela.

Naagaw ang pansin ni Carrie sa pamilyar na kotse na pumarada sa tapat ng kanilang bahay.

"Sir Pogi!?" She murmured while peeping outside from the door.

Napakunot-noo si Clara at tumingin rin sa labas mula sa nakabukas nilang pinto. She was a bit shocked seeing Armand who was hopping off from the car with a smiling face to Carrie.

Kaagad na kumaripas ng takbo palabas si Carrie. "SIR POGI!!!" Sigaw nito at sinalubong si Armand.

He chuckled as he automatically scooped her.

       

❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌

To be continue...