Lost In Love

CHAPTER 17

  This chapter is dedicated to sis Fiona Marie Omugtong and @Marrich_11

        

CLARA turned off the stove when she just done exactly from cooking, narinig niya rin kasi ang ugong ng sasakyan sa harap ng bahay nila kaya tinungo niya ito sa labas.

She saw her daughter, kaya natuon ang pansn niya sa anak na buong hapon niyang hinahanap at kulang nalang ay magsumbong siya sa mga pulis dahil sa sobrang pag-aalala.

"CARRIE!! SAAN KA BA NANG-GALING!? Kanina pa kita hinahanap!" She scold her as she squat infront of her and hold her hand.

Pero naagaw ang pansin niya sa lalaking lumabas sa backseat ng sasakyan dala ang isang lobo sa likuran ni Carrie.

She was shocked the moment she saw him. It was unexpected. Buong pagtataka ang bumalot sa isipan niya. Kasama ba ito ni Carrie? Alam na ba nito na anak niya si Carrie? Kinabahan ng sobra si Clara sa naisip niyang iyon.

"Carrie, here's your balloon." Ani Armand na nakapagpa-pukaw sa pagkatulala ni Clara. Iniabot nito kay Carrie ang lobo.

"Thank you po ulit Sir Pogi!" Sagot naman ni Carrie pag-lingon nito at tanggapin ang lobo.

Clara stand and faced him while claiming her daughter's hand as if getting her away from danger.

"You're Carrie's mother..." That wasn't a question but a statement he said.

"Mama huwag na po kayong magalit. Hinatid po ako dito ni Sir pogi!" Sambit ni Carrie na naka-angat ang tingin sa ina.

Clara squeeze her hand. She can't even say any word when she look up to Armand.

"I saw her at the park..." He said and look at her in the eyes. "Kumusta ka na Clara?" He gently asked. "I can't believe it... Ikaw pala ang magulang ni Carrie." Mangha niyang sabi habang palipat-lipat ang kanyang tingin sa mag-ina.

"O-Oo... A-Ayos naman..." She awkwardly said and after nodding she looked away.

"Mama magkakilala po ba kayo ni Sir Pogi?" Inosenteng tanong ni Carrie.

She just look at her, but ignoring her question she glance up to Armand. "Uhm.. Sige ha?... Salamat sa paghatid kay Carrie." She politely said while stammering.

"You're welcome..." Tipid na sagot ni Armand.

Clara turned away and assisted her daughter towards their house.

"You have a beautiful daughter, Clara." He beamed while still watching them walking away from him.

She glance at him and slightly smile.

"Sana makapag-usap tayo." Dagdag pa nito na bahagyang ikinagulat ni Clara. Bakit naman ito makikipag-usap pa sa kanya? Ano naman ang pag-uusapan nila... Tungkol ba ito kay Carrie? Alam na ba ni Armand ang tungkol sa anak niya?

Sari-saring tanong tuloy ang pumapasok sa isipan ni Clara na hindi niya maiwasang kabahan.

Hindi niya aakalaing mag-kikita ang mag-ama. Hindi niya lubos ito maisip at napaghandaan. She don't have any plan to tell him, hangga't maayos ang lahat. Lalo na't alam niyang may sariling pamilya si Armand. Magiging magulo lang ang lahat.

"ILANG beses ko bang sasabihin sayo Carrie, na huwag na huwag kang maglalakwatsa ng mag-isa!" Nagpipigil na galit na sumbat ni Clara sa anak nang magtungo sila sa loob ng bahay.

"Eh Mama kasama ko naman po si Sir Pogi."

Inis niyang hinarap ito. "Kahit na! Lalo na't.. k-kasama mo pa siya! Nauutal niyang sumbat.

Carrie bowed her head and sadly took a deep breath. "Sorry na po Mama.. Gusto ko lang naman po mamasyal."

"At paano naman kayo nag-kita ha? At mag-kasama pa kayo!" Sambit niya na tila may puot na bumabalakid sa kanyang dibdib.

"Siya po yung nakilala ko sa mall nung isang araw... Yung bumili sa regalo ko.. kasi-"

"Oo na! Naaalala ko na.." Pagpatuloy ni Clara nang maalala niya ang kinwento ni Carrie nung isang araw rin itong hinahanap niya.

"Huwag mo na uulitin ito Carrie! Lalong huwag kana sasama sa lalaking iyon!" Inis niyang sumbat pa, as they headed to their kitchen. Carrie seated on the dinning chair as her mother prepare their dinner.

"Bakit po Mama? Mabait naman po siya... Ang saya-saya po namin kanina Mama, binilhan ako ni Sir pogi ng balloon... Tsaka kumain kami ng ice cream sa park." May panghihinayang niyang kwento.

Clara looked away to hide her unstoppable small tears. "B-Basta huwag ka na ulit sasama sa kanya..." She stammered.

"K-kung may gusto kang bilhin, sasabihin mo sa akin..." Dagdag pa niya.

TILA NAGULO ang utak ni Armand ngayong araw. He spend his night in the balcony while drinking a hard alcoholic wine.

He just can't believe that he finally met Clara. Ilang buwan niya itong hinanap noong hindi pa siya nagpapakasal kay Bettina. At nang akalain niyang wala na talaga silang pag-asang mag-kita pa ay tuluyan na niya itong binitiwan. He married Bettina because of the feeling that maybe he just got pre-occupied with Clara from the time that maybe he missed Bettina's presence.

At ngayon, hindi niya inakala na may anak na ito... Siguro nga nakahanap na rin si Clara ng lalaking para sa kanya, hindi nga lang niya mapigilang mainggit.. Napakaswerte nito sa anak niya, and he just can't believe na ang batang kailan lang niya nakilala ay anak ng babaeng minsa'y nagpagulo sa isipan ni Armand.

Naputol lamang ang pagmumuni-muni ni Armand nang maramdaman ang presensiya ng asawa niya na lumabas galing sa kanilang kwarto.

"Hon, bakit hindi ka pa natutulog?" Bugad nitong tanong.

He glanced at her sabay pakita ng baso na may laman na alak.

Bettina goes to him and wrap her hands around his waist. "May problema ka ba?" She place her chin on his shoulder.

"Nothing, I just want to drink..."

"Eh bakit mula pa kanina ang tahimik mo. Tell me if you have a problem honey." Paglalambing nito.

He just took a deep sigh. "Wala talaga hon, if I have one I will tell you."

She slightly smile. "Okay, if you say so.." And she shrugged.

"Mauna kana susunod na ako." He commanded.

She planted a peck kiss in his lips. "Make it fast and do not get too drunk." She warned.

He nodded. "Good night hon."

"Good night." She beamed and go back to their room.

DAHIL sa tila hindi pa nakuntento si Armand sa tama ng alak sa kanya ay napag-desisyunan niyang lumabas ng bahay nang mapag-tanto niyang tulog na si Bettina. He drive himself to the bar, where this was his second time to go to a bar since he get married with Bettina.

❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌