KALBİM SENİN

34.Bölüm

Merhaba arkadaşlar.Son günlerde bölümlerin geciktiğinin farkındayım ve bu aksamadan dolayı son üç bölümü elimden geldiğince hızlı ve uzun yayınlamaya çalıştım.

Yazarken gözümden yaş gelen nadir bölümlerdendi.Tüm günümü sizi mutlu etmek adına bu bölüme adadım.Umarım telafi edebilmişimdir.

AZRA DOĞAN

Araba boş yolda ilerlerken,başımı cama yaslamış,gözlerimi kapatmıştım..Midemin yavaş yavaş yanmaya başlaması,olacakların habercisiydi.Bu duruma alışkın olsamda,her defasında canımı daha da çok acıtıyordu midemi boşaltmak..

Araba sertçe sarsılınca,gözlerimi istemsizce aralayıp,dikiz aynasından arabayı süren adamla göz göze geldim...

-''Kusura bakmayın yol biraz bozuk..'' diyerek bir bana bir anneme baktı..

-''Sorun değil.'' diye fısıldadım.

Ahmet amca evden ayrılmadan önce bir arabanın,uçaktan inince bizi karşılayacağını söylemişti.Arabanın,evin ihtiyaçlarını şehre inip almak için lazım olacağını,iki korumanında birisinin ingilizce bildiğini bize rehberlik edebileceğini,diğerininde arabanın bizzat şoförü olduğunu söyleyerek tüm itirazlarımızı duymazdan gelmiş,ısrarcı olacağımızı anladığında da gideceğimizi Eymen'e söylemekle bizi tehdit etmişti..

Evden bir an önce çıkabilmek adına mecburen kabul etmiştik ve Eymen'in evden ayrılmasının ardından bizde toparlanıp hemen yola çıkmıştık..Şimdi ise Güney Amerikanın engebeli yollarında,yaşayacağımız eve doğru ilerliyorduk..Her bir saniyede mesafe kısalıyor,yeni hayatımıza bir adım daha atıyorduk..

İçimdeki ses geri dönmem için feryat edip haykırsada iradeli olmaya çalışıyordum..Başından iradeli olmalıydım ki sonunu görebileyim..Gerçi Eymen'in tok sesi hala kulağımda yankılanıyorken,Ahmet amcanın yaşlı,yemyeşil gözleri gözlerimin önünden gitmiyorken nasıl dirençli,iradeli,güçlü olabilirdim ki..?

Nasıl yeni bir hayata başlayabilirdim?Bir yanım eksikken nasıl bir hayat kurabilirdim kendime..?

Evden ayrılırken bu denli umutsuz değildim aslında...Ama onlardan uzaklaştıkça umudumda yavaşça sönmeye,çaresizlik her bir yanımı usul usul sarmaya başlamıştı..

-''İyi misin Azra?''

Annemin sesiyle,bakışlarımı ona çevirdim..

-''Değilim anne.Hiç iyi değilim.Geri dönsek olmaz mı?Ya da en azından Eymen'i arayıp,son kez sesini duysam...Seni seviyorum huzurum desem,bir kez olsun onu sevdiğimi duymasını sağlasam olmaz mı?''

Gözlerim annemin gözlerine bu sözleri haykırırken sadece ''İyiyim anne.'' diye fısıldayabildim..

Ardından kafamı camdan dışarıya çevirdim..Gözlerim cama değip,usulca kayan yağmur damlalarına takıldı..Hava bile kasvetliydi..İçimdeki acıyı biliyor ve benim yerime ağlıyor olamazdı değil mi?

-''Ne kadar kaldı?''

Annemin sorusu üzerine bende bakışlarımı dikiz aynasına çevirdim.

-''Az kaldı hanımefendi.Birazdan varmış olacağız.''

Başımı arkaya yaslayıp,gözlerimi kapattım tekrar..Midem öyle yanıyordu ki..Nefesimi kesiyordu adeta..

Araba duraksayınca,hiç beklemeden kapıyı açıp,kendimi dışarı attım.Derin derin nefes almaya çalışarak,arabanın kapısına yaslandım..Yağmur damlaları sertçe yüzüme damlayıp,kayıp giderken yüzümü gökyüzüne çevirdim..O kadar güzeldi ki bu duygu..Saatlerce böyle durabilirdim..