KALBİM SENİN

37.Bölüm

AZRA DOĞAN

Kanı verdikten sonra yarım saat içerisinde sonuçları alabileceğimi söyleyen hemşireye doğru ilerlerken,heyecandan ve beklentiden kalbim deli gibi çarpıyordu.Son yarım saat içinde yaşadığım çaresizliği,hayatım boyunca yaşamamış,hiç bu kadar dua ettiğimi hatırlamamıştım.

Dizlerim titrerken,ayaklarım adımlamayı reddederken derin bir nefes alıp,ellerimi yumruk yaptım ve bakışlarımı hemşirenin yüzüne çevirdim..Gözleri beklentiyle parlarken,sözcükler dudaklarımın arasındaki esaretten kurtulup,hayat bulamadı.

Deliler gibi korkuyordum.Hayatımda daha önce hiç korkmadığım kadar korkuyordum.Bu kez kaybedebileceğim şeyin değeri hiç bir şeyle kıyaslanamazdı.Ne canımla,ne kanımla,ne ruhumla,ne de bedenimle..Bunların hiç birini,şu anda yoğun bakımda yatmakta olan o güzel adama değişmezdim.Değişemezdim ki..O yoksa zaten o zaman benim yaşamamında bir anlamı kalmazdı..

-''Buyrun.''

Gözleri sabırsızca gözlerime saplanan genç hemşirenin sesi kulaklarıma dolunca hemen diklendim ve yutkunup,boğazımdaki koca yumruyu yok etmeye çalıştım.

-''B-Ben tahlil sonuçlarımı almak istiyorum..''  derken sesimin titremesine engel olamamıştım.

-''İsminiz nedir?'' 

-''Azra Doğan..''

-''Bir saniye lütfen..''

Her geçen saniyeyle,soluklarım kısalıyor,kalbime keskin bir ağırlık çöküyordu.

-''Lütfen Allahım.Sadece onu kurtar başka bir şey istemeyeceğim.Söz veriyorum.Başka hiç bir şey istemeyeceğim.'' 

İçimde feryat eden sesin,beynimde yankılanıp durması Eymenin o makinalarla dolu,kasvetli,soğuk odada tek başına yatıyor oluşunu hep hatırıma döküyor ve gözyaşlarımın ayaklanmasına sebep oluyordu..

Bir kez olsun yanına girmek,pürüzlü yanağını okşamak için canımı vermeye razıydım..Hem belki sesimide duyardı.Duyardı değil mi?Duymalıydı..Canımın ne kadar acıdığını bilse öylece yatmazdı ki..Kıyamazdı bana,benim ona kıyamadığım gibi..

-''Buyrun.Sonuçlarınız çıkmış,bunlarla birlikte doktorun yanına gidin.'' diyerek elindeki kağıtları bana uzattı genç hemşire..

Elimi hareket ettirip,her şeyin bağlı olduğu o kağıtları alabilmek o kadar güçtü ki..Kağıtların parmaklarımın arasında ezilişini,tenime değişini saatler sonra farkedebilmiştim sanki..Hissizliğim,bilinçsizliğim zamanla yavaş yavaş eriyordu..

Parmaklarımın arasında sıktığım kağıtlarla birlikte arkamı döndüm ve koridorda ilerlemeye başladım..Doktorun odası görüşüme girerken,ayaklarım beni taşıyamayacak diye korkuyordum..

Şu dakikada adım atmayı geçtim,nefes almak bile o denli zordu ki benim için karşılaşacağım,duyacağım hiç bir şeye hazır değildim..Ama bir tarafımda şu an koşarak o odaya girip,sonucu öğrenmem için çıldırıyordu..Korktuğum kadar sabırsızlanıyordum da..Tek şans bendim çünkü..

Ahmet amca diyabeti yüzünden böbreğini veremezdi Eymen'e..Taner'in,annemin ve Melis'inde dokuları uymuyordu..Onların tahlil sonuçları çok daha önce çıkmıştı..Benim ilk sonucum çıktığında doktor,ikinci bir tahlil istemişti.Sebebini sorduğumda,geçiştirmeye çalışmış,hiç bir şeyin belli olmadığını,umuda kapılmamam gerektiğini söylemişti..

İçimde bir yerlerde filizlenen ümidi ne kadar örtpas etmeye çalışsamda olmuyordu işte.Hep bir yerlerden açığa çıkıyor,kalbimin mutluluktan pır pır atmasına sebep oluyordu.